Tαξιδεύοντας στον Πάγο

του Αλέξη Μυρτάλη
Η αποκάλυψη (;) της εφημερίδας «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ» ότι ο Καραμανλής φέρεται ειπών: «Εάν χάσω θα φύγω» καταδεικνύει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο τα αδιέξοδα αυτής της Κυβέρνησης αλλά και προσωπικά του πρωθυπουργού που από καιρό εμφανίζεται δύσθυμος, απογοητευμένος και εν τέλει ανίκανος να αντιμετωπίσει την τρομακτική και διαρκώς εντεινόμενη κρίση στην οποία στροβιλίζεται η ελληνική κοινωνία.
Κρίση πρωτίστως οικονομική μα και κοινωνική, ηθική και τελικά συστημική! Όχι ότι ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με τη διακυβέρνηση της χώρας ο κ. Καραμανλής, αλλά μέχρι πρόσφατα όλα του πήγαιναν πρίμα ακόμη και σε περιπτώσεις ανεπαρκειών, λαθών έως και καραμπινάτων σκανδάλων.
Τι και αν η Κυβέρνησή του κλυδωνίζονταν. Ο ίδιος διέρχονταν αλώβητος των Ηρακλείων Στηλών και ενίοτε έβγαινε και ενισχυμένος. Πολιτικό παράδοξο που όμως έχει την εξήγησή του!
Το «σύστημα Ρουσόπουλου» αποδείχθηκε εξαιρετικά αποτελεσματικό αλλά και ανθεκτικό στο χρόνο…
Τι και αν υπήρξε ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που έγινε πρωθυπουργός για να ξεκουραστεί! Η εγγενής ραθυμία του, πλασαρίστηκε ως αποχή από τα εγκόσμια. Ως επιλογή σεμνότητας και ταπεινότητας. Ως στάση ζωής.
Ο θυμόσοφος λαός λέει το εξής: μπορείς να ξεγελάς για πολύ καιρό λίγους ανθρώπους η πολλούς ανθρώπους για λίγο καιρό. Ποτέ όμως πολύ κόσμο για μεγάλο διάστημα!
Και στην περίπτωση Καραμανλή- η κοροϊδία έστω και αν είχε παρατεταμένη διάρκεια- η θυμοσοφία αποδείχθηκε ακριβής.
Η «αποκάλυψη» έγινε στη Θεσσαλονίκη όπου ο κ. Καραμανλής είτε από έπαρση, είτε εγκλωβισμένος ή ακόμα και για πολυποίκιλους λόγους μη δυνάμενος να κάνει αλλιώς έδωσε συχωροχάρτι στους «ευσεβείς» υπουργούς του.
Πέρασε έτσι τη λεπτή κόκκινη γραμμή και η… θύελλα ξέσπασε. Και από τότε καθημερινά σχεδόν έρχεται αντιμέτωπος με την ωμή πραγματικότητα.
Ο λογαριασμός για τη φτώχεια, την ανεργία, την υγεία, την παιδεία και τα τεράστια σκάνδαλα πάει κατευθείαν στο Μαξίμου!
Δυστυχώς γι` αυτόν η Θεσσαλονίκη υπήρξε η θρυαλλίδα για την πλήρη αναδιάταξη και ανατροπή της κατάστασης.
Έκτοτε η καχυποψία ελλοχεύει και όλα τα υποτιθέμενα μέτρα ή και οι πρωτοβουλίες της Κυβέρνησης γίνονται ανέκδοτα.
Αλλά και πάλι δεν φαίνεται να έχει κατανοηθεί το μέγεθος του προβλήματος και οι εν δυνάμει παρενέργειες αυτής της κατάστασης.
Παρενέργειες που δεν περιορίζονται απλά και μόνο στο χώρο της Ν.Δ. και της Κυβέρνησής της αλλά πλήττουν συλλήβδην το πολιτικό μας σύστημα. Η έσχατη γραμμή άμυνας των «παραγόντων» είναι η διάδοση του συνθήματος: «όλοι ίδιοι είναι».
Ο στόχος των «παραγόντων» είναι προφανής. Αφού δεν μπορούν να ελέγξουν τις εξελίξεις, βάλθηκαν να αποδομήσουν το πολιτικό μας σύστημα απαξιώνοντας κόμματα και ηγεσίες!
Ο Μπερλουσκόνι και ο «μπερλουσκονισμός» εγκαθιδρύθηκε και εδραιώθηκε ως απότοκος της σήψης και της διαφθοράς στην ιταλική πολιτική ζωή. Ο Σίλβιο, χαρισματικός και άμεσος, κατόρθωσε να αναδείξει και να αποενοχοποιήσει τα πλέον αρρωστημένα βίτσια των Ιταλών επιβάλλοντας ένα καθεστώς που υπακούει στους νόμους της τηλεδημοκρατίας και αποσυντίθεται σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση.
Κάτι αντίστοιχο φαίνεται να επιχειρείται και στη χώρα μας με την «τηλεοπτική μας ηγεσία» να υπαγορεύει πολιτικές και να παράγει…εξουσία
Μια τηλεοπτική ηγεσία που προσδιορίζει το χρόνο, τον τρόπο και το περιεχόμενο του πολιτικού διαλόγου.
Και δυστυχώς η διογκούμενη απέχθεια που εκδηλώνουν οι πολίτες προς την πολιτική και τους πολιτικούς σε μεγάλο μέρος της τροφοδοτείται από αυτή την τηλεοπτική overdose. Από την επιδειξιμανία, τη φανφαρονική ρητορική και τη διανοητική τρικυμία που παρουσιάζουν οι παραθυράτοι αναλυτές και πολιτικοί σε απευθείας μετάδοση. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα επαναλαμβανόμενα επί ώρες διαφημιστικά σποτ των τηλεπωλήσεων.
Κατά συνέπεια, η γρήγορη απομάκρυνση της σημερινής κυβέρνησης αποτελεί- πέραν όλων των άλλων- αναγκαιότητα αντίστασης στα ερεβώδη σχέδια των «παραγόντων».
Μήνες τώρα η Κυβέρνηση ταξιδεύει στον πάγο. Γλιστράει, πέφτει ξανασηκώνεται μα κάθε φορά η πτώση προκαλεί και ένα ρήγμα. Μέχρι που το ρήγμα θα είναι μεγάλο και θα την καταπιεί. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην σειρά που προβάλλει το κανάλι History Channel.
Η πτώση της είναι πλέον νομοτελειακή. Και ο πάγος την άνοιξη λειώνει.