Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούνιος, 2011

ΕΝΑΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ...

Εικόνα
Από την εκπομπή " Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ " με το Μίμη Ανδρουλάκη. Η Ελλάδα των δανείων 15 Ιουνίου 2011 ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΧΘΕΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΩΜΑΙΟΥ* Για 187 χρόνια η Ελλάδα ζει µε  ξένα δάνεια και µε χρεοκοπίες. Πριν  από 80 χρόνια  ο καθηγητής Ανδρέας Ανδρεάδης έγραφε: «Η ιστορία της δηµόσιας οικονοµίαςτου νεώτερου ελληνικού κράτους είναι εν πολλοίς η ιστορία του δηµόσιου χρέους». Η ιστορία του δανεισµού άρχισε πριν από τη συγκρότηση του νεώτερου ελληνικού κράτους. Συγκεκριµένα το 1824, όταν ο απελευθερωτικός αγώνας βρισκόταν σε κρίσιµη φάση. Ηταν άµεση η ανάγκη εξοπλισµών και κυρίως η ενίσχυση του στόλου. Ο τότε πρόεδρος του Εκτελεστικού, ο αγγλόφιλος Γεώργιος Κουντουριώτης, προσέφυγε στους «προστάτες» Αγγλους, οι οποίοι πρόθυµα χορήγησαν δύο δάνεια, µε το αζηµίωτο βέβαια. ∆εν τα έδωσαν για να ενισχύσουν τον αγώνα εναντίον των Τούρκων, διότι τότε η Αγγλία υποστήριζε το δόγµα της ακεραιότητας της Οθωµανικής Αυτοκρατορ

Τις απαντήσεις θα δώσει η ιστορία.

   Έχω την αίσθηση ότι αυτές τις ώρες η Ελληνική πολιτική ιστορία εμπλουτίζεται με νέες σελίδες, που θα καθαρογραφούν τις επόμενες δεκαετίες. Δεν έχω κανένα δεδομένο για όσα εξελίσσονται στα παρασκήνια της πολιτικής ζωής του τόπου. Προσπαθώ, ανιχνεύοντας  τις δηλώσεις των  παραιτηθέντων  βουλευτών και όλων των υπόλοιπων, να καταλάβω τι παίζεται και από  ποιους. Αντιλαμβάνομαι ότι πλέον ο κόμπος έφτασε στο χτένι και η πραγματικότητα αναγκάζει τους πρωταγωνιστές του πολιτικού μας συστήματος να αποφασίσουν επιτέλους  "με ποιους θα παν και ποιους θ' αφήσουν" , όπως λέει ο ποιητής... Η εποχή, που η "καλή καταγωγή" και η "αναγνωρισιμότητα"  κάποιου ήταν αρκετά εφόδια για να κάνει το άλμα και να ενταχθεί στο πολιτικό προσωπικό της χώρας χωρίς να χρειάζεται να κοπιάζει και να ενοχλείται σοβαρά στη συνέχεια, μάλλον παρέρχεται, γιατί πλέον η πραγματικότητα παραγίνεται σκληρή για να έχουμε περιθώρια πειραματισμών και παιγνίων με το πολιτικό μας προσωπικό.  Αρχίζε

Σιγά μη καταστραφούμε!!!

Αυτή την περίοδο όλος ο κόσμος βιώνει μια μαζική παράκρουση. Σε τέτοιες περιόδους φόβου, απελπισίας και απόγνωσης, εμφανίζονται πολλά παράλογα σενάρια. Το πρώτο το είδαμε, τον ένα επαναστάτη, τον Ψωμιάδη, να σκύβει με ευλάβεια και να φυλάει το χέρι του άλλου επαναστάτη του Μίκη. Το δεύτερο παράλογο σενάριο το άκουσα σήμερα στο ράδιο και μιλούσε για την καταστροφή του κόσμου! Ίσως ψυχολογικά και σε συμβολικό επίπεδο οι άνθρωποι προβάλλουν την καταστροφή του κόσμου τους, του τρόπου ζωής τους δηλαδή, με κυριολεκτικό τρόπο... Σίγουρα δεν θα ένιωθα καμία έκπληξη αν μια μέρα έπεφτε στην γη ή και σε μια πόλη της Ελλάδος, ένας μικρός κομήτης που επειδή ακριβώς θα ήταν μικρός δεν θα μπορούσαν τα τηλεσκόπια να τον δουν εγκαίρως για να τον αντιμετωπίσουν. Και ένας τέτοιος αστεροειδής θα μπορούσε να εξαφανίσει από τον χάρτη μια πόλη σαν τη Λάρισα ή την Πάτρα. Εξίσου δεν θα με εξέπληττε αν μια πανδημία σκότωνε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων. Το ότι την γλιτώσαμε τα προηγούμενα χρό

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΒΑΛΒΙΔΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Τα τελευταία γεγονότα, που εξελίσσονται στις πλατείες των πόλεων και στους χώρους, όπου κάνουν την εμφάνισή τους οι πολιτικοί (προπάντων αυτοί που έχουν ασκήσει εξουσία) μάλλον δίνουν μερικές ισχυρές ενδείξεις για το τέλος του πολιτικού μοντέλου της μεταπολιτευτικής περιόδου, καθώς παρακολουθούμε την κορύφωση ενός δράματος , που εκδηλώνεται με το ξέσπασμα των πολιτών απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα, που βολεύονταν και τους βόλευε τόσα χρόνια με το δικό του τρόπο. Με την εμπλοκή της τρόϊκας και την αδυναμία του να λειτουργεί πλέον με τα μέχρι τώρα δεδομένα έχασε τις συνεκτικές του δυνάμεις , καθώς γίνεται αντιληπτό απ' όλους ότι δεν έχουν πλέον τίποτα να περιμένουν από τους μέχρι τώρα πολιτικούς τους ηγέτες με τον τρόπο που μέχρι τώρα γνώριζαν. Πιο αναλυτικά: Ο δικομματισμός λειτουργούσε ως ένα βαθμό “λυτρωτικά” για το πολιτικοκοινωνικό μας σύστημα, καθώς, αυτοί που ήταν στην εξουσία έδιναν ελπίδες στο στρατό που τους ακολουθούσε για καλύτερες μέρες, οι δε αντιπ

Ιδού η πλατεία, ιδού και το κόμμα

Εικόνα
Η πλατεία είναι ένα καζάνι ιδεών που βράζει. Κοχλάζει και οι ιδέες με τις προτάσεις εξατμίζονται. Κάποιες σημειώνονται, γίνονται πρακτικά, αναπαράγονται τη στιγμή που ακούγονται μέσω του δικτύου. Είναι όμορφο. Είναι και δημιουργικό. Αλλά και τόσο αδιέξοδο, όσο το τέλος της γραμμής του μετρό. Αυτές τις μέρες παρακολουθώ, από κοντά ή μέσω δικτύου, τις συγκεντρώσεις και τις συνελεύσεις των «Αγανακτισμένων». Βλέπω την οργή να υψώνεται τόσο ψηλά που δεν φτάνω καν για να προσθέσω το δικό μου πυρακτωμένο πετραδάκι. Και δεν ξέρω που να κοιτάξω πρώτα. Στο πλήθος που σκεπάζει τη λεωφόρο ή στη συνέλευση που αυτοπροσδιορίζεται ως πρωτογενής παραγωγή πολιτικού λόγου; Τελικά κοιτάζω το δρόμο και ακούω τη συνέλευση. «Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.» Είναι μία πρόταση με την οποία δεν μπορείς να διαφωνήσεις. Αρκεί