ΕΜΠΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ EUROVISION

Βγήκε ο νέος υπουργός Τουρισμού κ Μαρκόπουλος στο ΜEGA και είπε ότι σχεδιάζει την τουριστική ανάπτυξη χρίζοντας τον Σάκη Ρουβά Πρέσβη Τουρισμού...
Η κωμωδία με το πανηγύρι της Eurovision ξεκίνησε . Στη χώρα του Δημόκριτου, του Αριστοτέλη , του Πλάτωνα , του Σωκράτη , του Αρχιμήδη, του Περικλή, του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Αλέξανδρου, του Καραθεοδωρή, του Τσαρούχη , του Σεφέρη, του Καζαντζάκη, του Ελύτη, του Χατζηδάκι , του Θεοδωράκη, του Χαλεπά , του Ροΐδη, του Εγγονόπουλου , του Καστοριάδη, του Αγγελόπουλου, του Παπαϊωάννου, του Χριστοδούλου (του μεγάλου σύγχρονου Μαθηματικού) και τόσων άλλων ακόμα μεγάλων του πνεύματος, των τεχνών και των επιστημών , που θα γέμιζαν βιβλίο ολόκληρο, η πολιτική μας ηγεσία χρίζει (με απευθείας ανάθεση παρακαλώ) «πρέσβη» της Ελλάδας στο εξωτερικό το Σάκη Ρουβά και τον καλλιτεχνικό του θίασο και εμπιστεύεται τη δόξα και το κλέος της σύγχρονης Ελλάδας στα επιδέξια λικνίσματα και το λαρύγγι του συμπαθούς κατά τα άλλα καλλιτέχνη, όπως νωρίτερα στα τσαλιμάκια της Καλομοίρας και στα θέλγητρα της Βίσση και της Παπαρίζου, στις επιτυχημένες κλωτσιές του Χαριστέα και στα τρίποντα του Διαμαντίδη. Όταν μάλιστα η πιθανότητα της «πρωτιάς» ή της διάκρισης είναι μεγάλη, τα πανηγυράκια ή τα παιχνίδια μετατρέπονται σε «εθνικές» υποθέσεις για να χρεωθούν και οι πολικοί προϊστάμενοί τους τη δόξα και το κλέος του «εθνικού» θριάμβου. Μια γιορτή νέων καλλιτεχνών που συμμετέχουν σε ένα Ευρωπαϊκό πανηγύρι και που θα έπρεπε να απασχολεί ένα ελάχιστο αριθμό ανθρώπων που προσπαθούν να κάνουν την τύχη τους στον κόσμο του θεάματος , απασχολεί υπουργούς , Πατριάρχες , ΜΜΕ και -με την κατάλληλη προβολή- ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας , επειδή προβάλλεται έντεχνα απ’ όλους αυτούς σαν «εθνική» υπόθεση.
Πρόκειται για έσχατο σκαλοπάτι ξεφτίλας για την πολιτική μας ηγεσία να αναζητά απελπισμένα «εθνικές επιτυχίες» άλλοτε στα πανηγυράκια της Eurovision και άλλοτε στα Ευρωπαϊκά γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, όταν με τα διεθνή μέτρα μας κατατάσσουν πρώτους στη διαφθορά και τελευταίους στις επενδύσεις για την παιδεία, τον πολιτισμό, την έρευνα, την υγεία και την αξιοπιστία. Όταν αφήσαμε αναξιοποίητη την τεράστια επιτυχία της διοργάνωσης των Ολυμπιακών αγώνων. Όταν βρισκόμαστε μεταξύ των χωρών που απειλούνται άμεσα με οικονομική κατάρρευση. Όταν ζούμε ακόμα με την κληρονομιά των προγόνων μας και αφήνουμε στην αφάνεια τους σύγχρονους πραγματικά μεγάλους Έλληνες , που καταφέρνουν και αναδεικνύονται σε οποιαδήποτε άλλη χώρα εκτός από τον τόπο τους. Όταν ξοδεύονται άφθονα χρήματα για τις σκατόμυγες του τηλεθεάματος και αφήνονται απλήρωτοι οι σοβαροί καλλιτέχνες που υπηρετούν σε Εθνικά θέατρα, Ωδεία και ουσιαστικά πολιτιστικά εργαστήρια της χώρας.
Δεν τάχω φυσικά με τα παιδιά που θέλουν να κάνουν την τύχη τους στο τραγούδι, ούτε με τους αθλητές που θέλουν ν’ ανεβάσουν τις μετοχές τους στο χρηματιστήριο του διεθνούς επιχειρηματικού κόσμου του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ , του βόλεϊ ή του μπάμπινκτον. Ούτε «ήρωες» τους θεωρώ , όταν έρχονται τροπαιούχοι, ούτε «προδότες» του έθνους , όταν έρχονται τελευταίοι. Μ’ αυτούς που κατασκευάζουν το κλίμα και ποντάρουν στις ρηχές «εθνικές επιτυχίες» τους τάχω , που εξίσου εύκολα σφυρίζουν αδιάφορα , όταν τα άλογα που ποντάρουν τερματίζουν τελευταία…