Κ' έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις
Πριν
τρία περίπου χρόνια, όταν έγραφα «Κ'
έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις» αναφερόμουν σαφώς στην πολιτική ηγεσία του
ΠΑΣΟΚ.
Τώρα αναφέρομαι
στους ψηφοφόρους του, έχοντας πειστεί από καιρό με ποιους πήγε η ηγεσία του.
Γράφοντας στη «Μνήμη του Χρυσόψαρου» , δύο μέρες μετά τις εκλογές της 17ης Μαϊου 2012, πήρα σαφώς θέση κατά της συμμετοχής του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση με συνεταίρο τη Ν.Δ. του Σαμαρά, αν δε συμμετείχε σ’ αυτήν και ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία τότε δημιουργήθηκε σοβαρό ρήγμα στη βάση του κινήματος έχοντας ήδη το ασήκωτο βάρος των γεγονότων του Δεκέμβρη 2011. Τον Ιούνιο του 2013, όταν η κυβέρνηση Σαμαρά έκανε επίδειξη «τσαμπουκά» σε ΕΡΤ και Εκπαιδευτικούς σε μια προσπάθεια της Ν.Δ. να καταπιεί τη Χρυσή Αυγή η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είχε την ευκαιρία να αποδείξει την κοινωνική καταγωγή του κινήματος, αλλά δυστυχώς απεδείχθη πλέον ποιους άφησε και με ποιους πήγε. Ταυτίστηκε με την ακροδεξιά του Σαμαρά ή έγινε η ουρά της Ν.Δ. στο όνομα της σωτηρίας της χώρας ή τη γλύκα της καρέκλας και οδήγησε τους απλούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ οριστικά πλέον, είτε στην πολιτική ορφάνια, είτε στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ.
Απαντώντας σε πρώην συντρόφους μου στο ερώτημα «Είσαι ακόμα ΠΑΣΟΚ;» έγραφα: «Το ΠΑΣΟΚ δεν πρόδωσε κανέναν. Δυστυχώς προδόθηκε από πολλούς, που κλήθηκαν να το υπηρετήσουν σε όλα τα επίπεδα της στελεχιακής του πυραμίδας . Το περιεχόμενο της έννοιας ΠΑΣΟΚ εκλαμβάνονταν από τους υποστηρικτές του με δύο εκδοχές: Είτε ως ομάδας στελεχών , που εν ονόματι του Σοσιαλισμού θα ήταν ένα καλό στήριγμα για την “εξυπηρέτηση” κάθε θεμιτής ή αθέμιτης φιλοδοξίας μέσα από τη νομή της εξουσίας, είτε ως τον κύριο εκφραστή του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, που στόχο είχε, έχει και θα έχει το μετασχηματισμό της Ελληνικής κοινωνίας με βάση τις αρχές και τις αξίες της Σοσιαλιστικής ιδεολογίας με τις νίκες και επιτυχίες του, με τις ήττες και τις αστοχίες του. Στους ψηφοφόρους του, στα στελέχη και στην ηγετική του ομάδα συνυπήρχαν και τα δύο είδη υποστηρικτών. Οι μεν τρόμαζαν τους δε, αλλά ταυτόχρονα τους αγκάλιαζαν για τη διατήρηση της πλειοψηφίας.» Επίσης με αφορμή δηλώσεις περί «Τζιχαντιστών» σε σχετική ανάρτηση συμπλήρωνα «Είναι πλέον εμφανές ότι η σημερινή πολιτική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, σε ένα μεγάλο ποσοστό των παλιών ψηφοφόρων του, δεν έχει καμία σχέση με τις αρχικές του διακηρύξεις. Το χρησιμοποιούν σαν όχημα για την νομή της εξουσίας. Είναι ένα άλλο κόμμα που καταχρηστικά φέρει το όνομα του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.»
Δεν είχα και δεν έχω καμία «κεντρική» πληροφόρηση, ούτε καμία σκοπιμότητα. Έγραφα
και γράφω σαν ένας απλός πολίτης –παρατηρητής, που έβλεπε το ΠΑΣΟΚ σαν τον πολιτικό φορέα που ήθελε να
εκφράσει το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.
Φαντάζομαι ότι πολλοί σκέπτονταν με τον ίδιο τρόπο. Δεν υπήρχαν οργανώσεις
βάσης για να εκφραστούν αυτές οι σκέψεις.
Δυστυχώς, όσοι έδωσαν τον αγώνα τους στο
εσωτερικό του για την ανάκτηση των αρχικών αξιών και την
επαναφορά του σε τροχιά ενός σύγχρονου
δημοκρατικού κόμματος ηττήθηκαν κατά κράτος ή αγνοήθηκαν επιδεικτικά από τη
σημερινή ηγεσία του, η οποία προσπάθησε
κάποια στιγμή να αποκηρύξει και
την ίδια την ιστορία του, χωρίς να υπερασπιστεί στο παραμικρό τις επιλογές του,
ειδικά την κρίσιμη περίοδο 2009-2011. Βολεύτηκε με τον Γιώργο Παπανδρέου στο
ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, σιγοντάροντας
την προπαγάνδα των δεξιών, των ψεκασμένων και των οπαδών της
κρεμάλας. Σ’ αυτή τη λογική δε στέργει ο
απλός και άδολος ψηφοφόρος του. Τους εγκατέλειψε σιωπηρά πρώτος εδώ και πολύ καιρό. Όσοι συνεχίζουν να τους υποστηρίζουν ακόμα το κάνουν για συναισθηματικούς
μάλλον λόγους προς στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ, παρά πολιτικούς. Δεν υπήρξε επομένως καμία διάσπαση. Ξέσπασμα, των
στελεχών που έμειναν εγκλωβισμένα θυσιάζοντας την πολιτική τους
αξιοπρέπεια στο βωμό της αποφυγής μιας άτακτης χρεοκοπίας υπήρξε, με σημαιοφόρο αυτόν, που υπέστη τα πάνδεινα, σε χρόνο που δεν
υφίσταται πλέον λόγος να σιωπούν. Όσοι
ήμασταν «απ’ έξω» όλο αυτόν τον καιρό, τους
βλέπουμε σαν ελεύθερους από τα
δεσμά της ανάγκης, σαν ανάγκη για
να ανακτήσει το κίνημα των Δημοκρατών Σοσιαλιστών το δρόμο του και να επαναδιατυπώσει τους
στόχους και τα οράματά του, εγκαταλείποντας το πελατολόγιο στα «κατάλληλα» χέρια.
Στο
ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ πλέον
αναζητούν στέγη όσοι πιστεύουν ακόμα,
πως είναι δυνατός ο μετασχηματισμός της Ελληνικής κοινωνίας με βάση τις αρχές και τις
αξίες του Σοσιαλισμού με τις νίκες και επιτυχίες του, με τις ήττες
και τις αστοχίες του και δεν τον χρησιμοποιούν σαν περίβλημα για το πολιτικό τους
βόλεμα.
- όσοι αναζητούν χώρο συλλογικής δράσης, θέλουν να συμμετέχουν ενεργά στην καθημερινή άσκηση της πολιτικής και δεν αρκούνται στην ανά τετραετία «εκπροσώπησή» τους από «επαγγελματίες» της πολιτικής.
- όσοι δεν αναζητούν «μεσσίες» και «σοφούς» για την προκοπή της χώρας, αλλά στελέχη και επιστήμονες με ιδέες, γνώση, συγκεκριμένες υλοποιήσιμες προτάσεις και εργατικότητα.
- όσοι πιστεύουν ότι τα στελέχη δεν αναδεικνύονται στα παράθυρα των τηλεοράσεων, αλλά από τη συμβολή τους στην επίλυση των καθημερινών προβλημάτων της κοινωνίας μας.
- όσοι δεν δίνουν αξία σ’ αυτούς που αναγκάζουν στη σιωπή τον πολιτικό αντίπαλο με κραυγές και «τσαμπουκά», αλλά με επιχειρήματα, λογική και γνώση.
- όσοι δεν πιστεύουν σε εξ ορισμού «εχθρικές» και «φίλιες» δυνάμεις, αλλά σε συμπαίκτες ή ανταγωνιστές, από τους οποίους κερδίζουν το σεβασμό και στους οποίους εμπνέουν εμπιστοσύνη.
- όσοι έχουν σιχαθεί το πελατειακό κράτος
- όσοι δεν θέλουν καμία συμπόρευση με το φασισμό, το φόβο, τη μισαλλοδοξία.
- όσοι πιστεύουν ότι η σωτηρία ή καταστροφή της χώρας δεν εξαρτάται από κανένα «ισχυρό» κράτος, αλλά από την συνεργασία, τη μεθοδικότητα και την αξιοποίηση των δικών μας δυνάμεων, καθώς και την ειλικρινή συνεργασία μας με τους Ευρωπαίους συμπολίτες, που έχουν τα ίδια με μας προβλήματα, τα ίδια οράματα.
- όσοι πιστεύουν ότι η ευημερία των πολιτών δεν χαρίζεται και δεν δανείζεται από κανέναν, αλλά είναι το αποτέλεσμα του πλούτου που παράγεται από τους ίδιους.
Πολλοί θα μας πουν αφελείς ,
αιθεροβάμονες, πολιτικά ηλίθιους,
Δεν πειράζει. Μας αρκεί να αναπτύξουμε, όσοι ξεκινάμε τώρα,
τη δική μας πραγματική συντροφικότητα,
να ξαναβρούμε τις αξίες μας και να τις κάνουμε τρόπο ζωής. Να γίνουμε πρώτα κίνημα κοινωνικής εκπροσώπησης και θα ακολουθήσει σαν νομοτέλεια η κοινοβουλευτική, όποτε και αν (ξανα)κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών. Όσοι σήμερα βρήκαν πολιτική στέγη σε άλλους χώρους μας παρακολουθούν. Μακάρι να βρουν δικαίωση οι ελπίδες και οι προσδοκίες
τους. Να μη χρειαστεί
σύντομα … να ξαναβρεθούμε…
Σχόλια