ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΚΟΠΩΝ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ

   

   Όταν η πολιτική δίνει τη θέση της στα επικοινωνιακά  τρικ και ο πολιτικός λόγος αντικαθίσταται από πόλεμο συνθημάτων, τότε  και οι προεκλογικές τακτικές παίρνουν  τη μορφή που βλέπουμε σ’ αυτές τις εκλογές.  Τα όπλα που χρειάζονται για μια τέτοιου είδους προεκλογική  τακτική θεσμοθετήθηκαν ήδη και από τη βουλή. Δημοσκοπήσεις μέχρι την τελευταία ώρα.  Αποτελούν πλέον κομμάτι στο προεκλογικό οπλοστάσιο των κομμάτων και των φανερών ή κρυφών υποστηρικτών τους  και βέβαια, αυτοί που μπορούν να τις πληρώσουν, αποκτούν επικοινωνιακά πλεονεκτήματα στο δρόμο για την κάλπη.  Στις εκλογές του 2012, που είχαμε μια παρόμοια κατάσταση, οι δημοσκόποι αναγκάστηκαν  να σκίσουν τα «πτυχία»  τους. Τα αποτελέσματα της κάλπης τους εξέθεσαν οικτρά.  Παρόλα αυτά όμως δημιούργησαν πολιτικό κλίμα και δε μπορεί να ξέρει κανείς ποια θα ήταν τα νούμερα  χωρίς τη δική τους συμβολή.  Βέβαια, όσοι θέλουν να δουν την πραγματική εικόνα πίσω από τους αριθμούς των δημοσκόπων, έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν. Οι ειδήμονες των κομματικών  επιτελείων  σίγουρα αναλύουν τα δεδομένα, αλλά εξ ίσου σίγουρο είναι ότι δεν ανακοινώνουν αυτά που βλέπουν,  αλλά όσα εξυπηρετούν τις επιδιώξεις τους και φυσικά αυτούς που πληρώνουν. Τα πραγματικά τους συμπεράσματα  τα σημειώνουν, αλλά εμείς τα μαθαίνουμε , όταν κλείσουν οι κάλπες.  Ακόμα και ο τρόπος που τίθενται τα ερωτήματα παίζει το ρόλο του και εκεί μπορούν και παρεμβαίνουν με τον τρόπο τους, αυτοί που τις παραγγέλνουν, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να τις χρησιμοποιήσουν στον πόλεμο της επικοινωνιακής υπεροχής. Η στατιστική και οι δημοσκοπήσεις, σαν εργαλεία της Μαθηματικής επιστήμης δεν έχασαν φυσικά την αξία τους.  

   Γι’ αυτό  καλό είναι, όσοι έχουν εμπλακεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην προεκλογική μάχη  ας μην έχουν στραμμένο το βλέμμα στα τηλεοπτικά παράθυρα των καναλιών  και τις εταιρείες δημοσκοπήσεων.  Η πραγματικότητα καταγράφεται στον τρόπο που  τους αντιμετωπίζουν οι πολίτες στην καθημερινή επαφή μαζί τους , πριν αποτυπωθεί στην κάλπη.

 Ειδικά για το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών , κάθε μέτρηση είναι και από την πλευρά της στατιστικής επιστήμης  εξαιρετικά επισφαλής για δύο σημαντικούς λόγους:

α) Το Κίνημα έχει ζωή δέκα ημερών και εκ των πραγμάτων  σε ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων δεν έχει ακόμα γίνει  κατανοητή η διαφοροποίησή του από το ΠΑΣΟΚ με δεδομένο τον αποκλεισμό  ή τον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο  από τα τηλεοπτικά παράθυρα των  καναλιών πανελλήνιας εμβέλειας. Στους ανθρώπους, που έχουν βασικό  μέσο ενημέρωσης την τηλεόραση  δεν διαδίδονται οι κάθε είδους πολιτικές μεταβολές με την ταχύτητα που συμβαίνει στο διαδίκτυο. Αυτή η πραγματικότητα παραμορφώνει σημαντικά τις όποιες μετρήσεις και αυξάνει δραματικά τα όρια των στατιστικών λαθών.

β) Δεν υπάρχει η κανονικότητα της ομοιογένειας  σ’ ολόκληρη την Ελληνική επικράτεια. Υπάρχουν περιοχές  (ανάλογα με την καταγωγή των στελεχών που μπήκαν στην πρώτη γραμμή) όπου μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ ακολουθεί πλέον το κίνημα, όπως και άλλες, όπου  το ΠΑΣΟΚ συγκρατεί μεγάλο μέρος των παραδοσιακών ψηφοφόρων του. Αυτή η ιδιαιτερότητα σε ένα νεοσύστατο κίνημα δε μπορεί να καταγραφεί με ασφάλεια σε καμία σοβαρή δημοσκόπηση.

   Με αυτά τα δεδομένα μικρή σημασία έχουν τα δημοσκοπικά ευρήματα, θετικά ή αρνητικά.

Το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών όμως δεν πρέπει να έχει ορίζοντα τις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου. Σ’ αυτές τις εκλογές θα είναι μεγάλη επιτυχία η εκπροσώπησή  του στη βουλή κάτι που απαιτεί σκληρό αγώνα.  Ο ρόλος του θα είναι σημαντικός στην επομένη των εκλογών.

     Εκτιμώ ότι στις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου θα έχουμε άνετη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.  Δεν αποκλείω και αυτοδυναμία.  Παρατηρώντας την τακτική που υιοθετεί η Ν.Δ. καταλαβαίνω την τραγική θέση της ηγεσίας της. Οι κινήσεις και οι κραυγές τους δηλώνουν πανικό και απελπισία μπροστά στο φάσμα της συντριβής. Μεταχειρίζονται πλέον κάθε θεμιτό και αθέμιτο  μέσο με στόχο να περιορίσουν την έκταση της ήττας. Αυτός ήταν και ο λόγος που πήγαν σε πρόωρες εκλογές. Το πρόσωπο που επέλεξαν για υποψήφιο πρόεδρο αυτό αποδεικνύει. Η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν το άλλοθι. Ποντάρισαν στο φόβο, αλλά φαίνεται να μη τους βγαίνει.  Η ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον νομοτέλεια, τη θεωρώ χρήσιμη για πολλούς λόγους. 

   Δεν υιοθετώ την κινδυνολογία της Ν.Δ. και του  Βενιζέλου. Ή μάλλον κατανοώ την αγωνία  και το φόβο τους, αλλά αυτός δεν αφορά την πλειοψηφία των Ελλήνων. Χειρότερη κυβέρνηση απ’ αυτήν των τελευταίων δύο ετών δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει. Κανένας πολιτικός ηγέτης δεν υπολείπεται σε πατριωτισμό από το Σαμαρά και το Βενιζέλο. Μπορεί να υπάρχει διαφορετική αντίληψη του καθενός για το περιεχόμενο της  έννοιας  του πατριωτισμού, αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση  δύσκολα ταυτίζεται κανείς με τις αντιλήψεις  π.χ.  του Άδωνι και του Φαήλου.  

     Μακάρι  οι προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που αφορούν το χτύπημα της φοροδιαφυγής, τη δικαιοσύνη στη διανομή του παραγόμενου πλούτου,  το  χτύπημα της διαπλοκής,  τον εντοπισμό και  την επιστροφή  του παράνομα  διαφυγόντα  πλούτου,  το τέλος του πελατειακού κράτους, την  ανακούφιση της κατώτερης και μεσαίας τάξης  από τα οικονομικά βάρη, που την τσάκισαν,  το χτύπημα της ανεργίας, την είσοδο σε περίοδο ανάκαμψης κ.λ.π.  να γίνουν πραγματικότητα, οπότε θα έχουν βρει τη δικαίωσή τους οι ελπίδες της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Τότε θα καταλάβει δικαιωματικά  και τελεσίδικα τον αριστερό  και προοδευτικό χώρο στην Ελληνική- και όχι μόνο -πολιτική σκηνή  απορροφώντας  όποια άλλη κίνηση από την κεντροαριστερά.

  Όμως  έχω βάσιμους φόβους (ευχής έργο να μη αποδειχθούν ποτέ), ότι  η πλειοψηφία που απέκτησε  ο ΣΥΡΙΖΑ  είναι  αποτέλεσμα μιας τυφλής αντίδρασης  της κοινωνίας μας στην ανάγκη για αλλαγές στις δομές και  την πλεύση της, καθώς και στα δεινά που έφερε η κρίση,  παρά συνειδητή επιλογή μιας συγκεκριμένης πολιτικής πλατφόρμας .  Οι περισσότεροι ονειρεύονται την επιστροφή στη προηγούμενη «κανονικότητα» από άλλο δρόμο,  αφού αποδείχτηκε μούφα ο δρόμος των Ζαππείων.  Όταν αποκαλυφθεί κι αυτή η πλάνη, θα διανύσουμε μια περίοδο, που θα γκρεμιστούν πολλοί μύθοι, καθώς η πραγματικότητα είναι δυστυχώς πολύ  σκληρή  για να ξεπεραστεί ακόμα και με καλές προθέσεις. Η πραγματική λύτρωση για την Ελληνική κοινωνία θα ξεκινήσει, όταν απαλλαγεί από τους μύθους και την εικονική της πραγματικότητα και κοιτάξει κατάματα την αλήθεια. Όταν διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί, δεν υπάρχουν σωτήρες, δεν υπάρχουν μάγοι, αλλά έχουμε ανάγκη από ριζική αναθεώρηση  των πολιτικών μας πρακτικών, από πολιτικούς και όχι πολιτικάντηδες,  με  πραγματική δουλειά και οργάνωση .  Όταν κατανοήσουμε τα πραγματικά αίτια της κρίσης , η ιστορία της μεταπολίτευσης θα ξαναγραφτεί χωρίς φτιασιδώματα, χωρίς πάθη, χωρίς μύθους. Θα φανεί αναγκαστικά το πραγματικό μπόι του κάθε πολιτικού που διαμόρφωσε  την πολιτική ιστορία του τόπου τα τελευταία χρόνια.

   Σε ένα τέτοιο τοπίο  θα είναι καταλυτικός ο ρόλος του Κινήματος  Δημοκρατών Σοσιαλιστών, που θα  αποτελέσει τον αυθεντικό πυρήνα γύρω από τον οποίο θα κτιστεί η νέα μεταπελατειακή  Ελλάδα, χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς του δεξιού (που κατέρρευσε ήδη)  και  του αριστερού «αντιμνημονιακού» μετώπου.  Το βλέμμα του επομένως πρέπει να είναι στραμμένο πολύ πιο μακριά από  την 25^η Ιανουαρίου, με την ελπίδα πάντα να αποδειχθεί  αχρείαστο …