ΟΧΙ ΣΕ ΛΕΥΚΕΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ


    Πολιτική είναι εξ ορισμού η  τέχνη της διαχείρισης  ή αν θέλετε της σύνθεσης των αντικρουόμενων συμφερόντων, που υπάρχουν στις κοινωνίες   στο  οικονομικό και  ιδεολογικό  πεδίο, καθώς και της πολιτιστικής κληρονομιάς,  που μεταβιβάζεται από γενεά σε γενεά.  Τα κόμματα και οι πολιτικές ομάδες , αποτελούνται από πολίτες, που συμφωνούν  σε κάποιους  βασικούς κανόνες,   τους οποίους προσπαθούν  να επιβάλουν  στην λειτουργία  των κοινωνιών μέσω της  πλειοψηφίας και  μ’ αυτήν της εξουσίας, που επιδιώκουν να καταλάβουν δια των εκλογών.  Οι πολιτικοί  φιλοδοξούν να αντιπροσωπεύσουν αυτές τις ομάδες πολιτών σ’ αυτό  τον  αέναο «ειρηνικό πόλεμο», που ονομάζεται Δημοκρατία. Ακόμη και σε εξωραϊστικούς συλλόγους, που φαινομενικά δεν σχετίζονται με την άσκηση πολιτικής, οι διεκδικητές των αξιωμάτων  προβάλουν  στόχους για την πορεία της ομάδας, που θέλουν να εκπροσωπούν. Η  λήψη απόφασης  για οποιοδήποτε θέμα  αφορά πολλούς, είναι εξ ορισμού πολιτική πράξη.  Κάθε απόφαση, κάποιους ευνοεί, κάποιους όχι.  Γι’ αυτό κάθε κανονικό κόμμα ή πολιτικό κίνημα έχει υποχρέωση να διατυπώνει τους αξιακούς  του κώδικες και τις αρχές του. Όλοι, όσο διάστημα  είναι μέλη του,  δεσμεύονται  σ’ αυτές τις διακηρυγμένες αρχές.  Έτσι η πράξη κάθε πολιτικού, που αντιπροσωπεύει το κόμμα ή το κίνημα αποκτά  συλλογικό χαρακτήρα  και  συνακόλουθα συλλογική ευθύνη. Μ’ αυτό τον τρόπο οι κοινωνικές ομάδες ελέγχουν τους αντιπροσώπους τους από αυθαιρεσίες  και κερδίζουν ή χάνουν την αξιοπιστία τους στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο που λειτουργούν. Βέβαια όλα τα παραπάνω ισχύουν, όταν τα κόμματα λειτουργούν τα ίδια με Δημοκρατικό τρόπο , κάτι που έχει τεράστια σημασία και για την ποιότητα της Δημοκρατίας που υπηρετούν.
 Έχοντας αυτά κατά νου δυσκολεύομαι να κατανοήσω  πως γίνεται ένα κόμμα, όπως για παράδειγμα το Ποτάμι,  να εκφράζει ταυτόχρονα κοινωνικές ομάδες με αφετηρία ετερόκλητους πολιτικούς χώρους.   Σε μια κοινωνία που αποτελείται από άτομα με διαφορετικούς στόχους, διαφορετικά προβλήματα, διαφορετική οικονομική κατάσταση, διαφορετικούς ρόλους,  είναι αστείο να ισχυρίζεται κανείς ότι μπορεί να τους  εκφράσει  ταυτόχρονα όλους. Είναι λογικό, που ένα τέτοιο κόμμα δε μπορεί να έχει διακηρυγμένες θέσεις και αρχές. Προβάλει τις προσωπικότητες των  πρωταγωνιστών του και  ζητά από τους ψηφοφόρους λευκή επιταγή. Είναι πολύ βολικό για τα στελέχη του, καθώς έχουν την ελευθερία να αποφασίζουν ότι θέλουν χωρίς το βάρος της συλλογικής ευθύνης.  Οι ψηφοφόροι τους έχουν λόγο μέχρι τη στιγμή που θ’ αποχωρήσουν από την κάλπη. Από κει και μετά οποιαδήποτε απόφασή τους γίνεται πλέον «προσωπική» υπόθεση  και επιλογή. Δεν λογοδοτούν  και δεν έχουν  υποχρέωση να το κάνουν  σε κανέναν.  Αντιλαμβάνεται κανείς τι μπορεί να συμβεί  σε δύσκολες αποφάσεις, όταν μάλιστα  αυτές αφορούν διευθέτηση τεράστιων συμφερόντων. Δεν ξέρω αν η  ύπαρξη βουλευτών, που ουσιαστικά οφείλουν να είναι «συνεπείς» μόνο στον εαυτό τους  θα αναβαθμίσει την ποιότητα του κοινοβουλίου.  Θεωρώ ότι η ύπαρξη τέτοιων κομμάτων είναι σύμπτωμα της  ανύπαρκτης δημοκρατικής λειτουργίας τους. Χρέος μας επομένως είναι να αποζητήσουμε την αποκατάσταση της σωστής λειτουργίας τους, παρά  να θεσμοθετήσουμε με την ψήφο μας την ουσιαστική τους ανυπαρξία.  

  Γι’ αυτό ανεξάρτητα από την εντιμότητα  και τις προθέσεις του Σταύρου Θεοδωράκη και των  στελεχών του, θεωρώ ότι δεν είναι  συμβατό με τη Δημοκρατία η επίδοση λευκών επιταγών σε οποιονδήποτε.  Άλλωστε όλα σχεδόν τα ποτάμια, ακόμα κι’ αυτά που δεν έχουν φανερές τις πηγές τους, αργά ή γρήγορα σε γαλάζιες θάλασσες καταλήγουν!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ

Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ 2ου ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ: ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ