ΠΩΣ ΘΑ ΓΛΥΤΩΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΥΣ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΟΠΟΥΣ;

Από τα τέλη του 1989, οπότε το ραδιοτηλεοπτικό σκηνικό της Ελλάδας αλλάζει ριζικά, εμφανίζονται. αμέτρητα τηλεοπτικά κανάλια που «καταλαμβάνουν» συχνότητες ως πειρατές των ερτζιανών και προκύπτει το σημερινό τηλεοπτικό χάος, που, κατά τη γνώμη μου, στο όνομα της «ελεύθερης τηλεόρασης» αποτελεί μια ανοιχτή πληγή του κοινωνικού μας συστήματος, αλλά και της δημοκρατίας .
Η τηλεόραση είναι ένα επιπλέον παράθυρο σε κάθε σπίτι με θέα ολόκληρο τον κόσμο , έστω και αυτού που οι κάμερες επιλέγουν να καταγράφουν. Έχει δε και Εκπαιδευτικό χαρακτήρα , εφόσον στατιστικά προκύπτει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών βρίσκεται αρκετές ώρες μπροστά από τη μικρή οθόνη.
Τι θα λέγατε, αν σε ένα από τα παράθυρα του σπιτιού σας βλέπατε σε κοινή θέα χαρτορίχτρες καθισμένες στα πεζούλια του δρόμου να σας καλούν για αποκάλυψη της μοίρα σας, στριπτιτζέζ στη μέση του δρόμου να χορεύουν και να σας καλούν κλείνοντας πονηρά το μάτι, οίκους ανοχής με διάφανους τοίχους, κουτσομπόλες να ξεκατινιάζονται φωναχτά και δημοσίως για να κρατάτε το παράθυρο όσο περισσότερο ανοιχτό, μάγους να δοκιμάζουν τα ξόρκια τους ή ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί στη λογική του ελεύθερου θεάματος; Μπορεί να πει κάποιος ότι κλείνουμε τις κουρτίνες , αν δεν θέλουμε να βλέπουμε και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όπως ακριβώς, αν δεν θέλουμε να δούμε έναν ξεβράκωτο που τρέχει στο δρόμο γυρίζουμε το κεφάλι από την άλλη πλευρά. Έχει και αυτός δικαίωμα στην τρέλα του. Και τα ανήλικα παιδιά μας τι τα κάνουμε ; Κτίζουμε τα παράθυρα, αν οι εικόνες δεν είναι συμβατές με την παιδεία , που έχουμε επιλέξει γ’ αυτά; Έχουμε δικαίωμα να αποφασίζουμε εμείς για την παιδεία τους ή ο οποιοσδήποτε έμπορος οιουδήποτε θεάματος ;
Δυστυχώς όλες αυτές τις εικόνες βλέπουμε εμείς και τα παιδιά μας καθημερινά στην «ελεύθερη» τηλεόραση. Αν ακόμα δεχθούμε ότι μπορούμε οι μεγάλοι να πατήσουμε το κουμπί καταπνίγοντας την έμφυτη περιέργειά μας για το πίσω μέρος της κλειδαρότρυπας , αυτό δεν μπορούμε να το διασφαλίσουμε για τα μικρά παιδιά, εφόσον στην εποχή τους χειρίζονται καλύτερα από μας όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές.
Αυτή η με «το έτσι θέλω» εισβολή στο σπίτι μας όλων αυτών των εμπόρων του θεάματος και η απόθεση των τηλεοπτικών σκουπιδιών τους σε ένα από τα παράθυρα του σπιτιού μας αποπροσανατολίζει τους νέους, παραμορφώνει την πραγματικότητα, δηλητηριάζει τα παιδικά όνειρα και εν τέλει την προσπάθεια που γίνεται στα σχολεία μας για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών σύμφωνα με αρχές και αξίες, που συνήθως δεν είναι συμβατές με το άκρατο ανταγωνιστικό περιβάλλον , στο οποίο κινούνται οι έμποροι του θεάματος με το βλέμμα πάντα καρφωμένο στους μετρητές τηλεθέασης. Οι κάθε λογής σκατόμυγες του τηλεθεάματος αναλαμβάνουν ρόλο διαπαιδαγώγησης μικρών και μεγάλων στην κατεύθυνση κατασκευής «ηλίθιων καταναλωτών» μονιμοποιώντας την «ελαφρότητα» και τη σαχλαμάρα σαν τρόπο ζωής και σκέψης.
Ας μη βιαστεί κανείς να μιλήσει για ανάγκη ύπαρξης οποιουδήποτε είδους λογοκρισίας. Άλλο πράγμα είναι η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και άλλο η ασυδοσία κάποιων στην προσβολή της δημόσιας αισθητικής και αυθαίρετης εισόδου σε οπτικά πεδία που ανήκουν σε όλους μας.. Αναφέρομαι στην ανάγκη ύπαρξης των απαραίτητων φίλτρων για να μη γίνονται πλούσιοι κάποιοι πουλώντας τηλεοπτικά σκουπίδια , που ρυπαίνουν την αισθητική μας στο όνομα της ελευθερίας της τηλεόρασης.
Πιστεύω ότι τα πιο επικίνδυνα σκουπίδια και απ’ αυτά που βλάπτουν τα πνευμόνια μας, τα μάτια μας, την καρδιά μας, το σώμα μας είναι αυτά που βλάπτουν κυρίως το μυαλό μας.