ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ, ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΑΙ ΥΓΙΗΣ, ΠΑΡΑ ΦΤΩΧΟΣ, ΑΣΧΗΜΟΣ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΗΣ

Εδώ και αρκετούς μήνες ακούω δηλώσεις επί δηλώσεων για το περίφημο μνημόνιο. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν διαχωρίσει τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» . Λες και το μνημόνιο ήταν επιλογή , που προτιμήθηκε από την κυβέρνηση , ενώ είχε πολλές ακόμη άλλες –πλην την άμεση στάση πληρωμών,- καθώς έπρεπε να συνεχίσει να πληρώνει μισθούς και συντάξεις και δεν υπήρχαν πλέον δανειστές , ούτε χρήματα στα ταμεία του κράτους . (Τα λεφτά , που όντως υπάρχουν και στα οποία προφανώς αναφέρθηκε ο Γ. Παπανδρέου βρίσκονται στις τσέπες πολλών Ελλήνων , που δεν τους άγγιξε ποτέ το φορολογικό μας σύστημα και δεν υπήρχε τρόπος να εισπραχθούν άμεσα με τον υπάρχοντα κρατικό μηχανισμό. Λεφτά είναι σίγουρο ότι υπάρχουν. Το κρίσιμο ερώτημα είναι με ποιο τρόπο θα έρθουν στο φως και η απάντηση θα κρίνει και το μέλλον αυτής της κυβέρνησης.)


Φανταστείτε έναν άνθρωπο , που μόλις βγήκε από τα συντρίμμια ενός τροχαίου με διαπιστωμένα πολλαπλά κατάγματα σε χέρια και πόδια και με δυσκολία στην αναπνοή του να βρίσκεται για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ακινησία και με μηχανική υποστήριξη , ώστε να συνεχίσει να βρίσκεται στη ζωή. Τότε τι λες σε κάποιον που ψιθυρίζει στ’ αυτί του κατάκοιτου , ότι αυτός είναι εναντίον της ακινησίας που του επιβλήθηκε , καθώς και των μηχανημάτων υποστήριξης της αναπνοής του , επειδή κάνουν… δύσκολη τη ζωή του; Αν αμφισβητούνταν ότι υπάρχουν κατάγματα και ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην αναπνοή, τότε θα είχε δίκιο, αλλά θα έπρεπε πρώτα να καταγγείλει τους γιατρούς ότι έκαναν λάθος διάγνωση και φυσικά θα επιχειρούσε με κάθε τρόπο να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την άδικη ταλαιπωρία. Αν δεν αμφισβητούνταν τίποτα απ’ αυτά , τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για αλητεία του χειρίστου είδους και εκμετάλλευση του παροδικού ανθρώπινου πόνου. Γιατί φυσικά κανείς δε μπορεί να θέλει για τον εαυτό του ακινησία , μηχανική υποστήριξη για την αναπνοή του, τις κάθε είδους αρρώστιες με τα φάρμακα που απαιτούν κ.λ.π. 

Επομένως, φαντάζομαι ότι καμία πολιτική δύναμη στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να είναι υπέρ της επιβολής δεσμεύσεων σε οποιοδήποτε τομέα από οποιονδήποτε εξωτερικό πολιτικό και οικονομικό παράγοντα. Προφανώς πρόκειται για επιλογές ανάγκης και είναι ανόητο να δηλώνει κανείς ότι είναι απλά αντίθετος χωρίς να εξηγεί ποιες άλλες εναλλακτικές διέξοδοι υπάρχουν. Θα μπορούσα να κατανοήσω τη θέση της Ν.Δ. , του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ εναντίον του μνημονίου, αν έπειθαν ταυτόχρονα τους πολίτες ότι θα ήταν λιγότερο επώδυνη οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη- και της πτώχευσης συμπεριλαμβανόμενης- με εκπόνηση συγκεκριμένου σχεδίου διαχείρισής της, ώστε μεσοπρόθεσμα έστω, να αποβεί προς όφελος των πολιτών με τις όποιες παροδικές συνέπειες.

Θα μπορούσα επίσης να δεχθώ ότι παρουσιάζεται έντεχνα μια πλασματική κατάσταση για την οικονομία της χώρας με στόχο τη λήψη μέτρων εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, που δεν θα μπορούσαν να ληφθούν με άλλες συνθήκες. Όμως από καμία «αντιμνημονιακή» πολιτική δύναμη δεν καταγγέλλεται, ούτε υποστηρίζεται κάτι τέτοιο. Όλοι αποδέχονται ότι υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα ελλειμμάτων και δημόσιου χρέους, ελλείμματος στον ισολογισμό εισαγωγών – εξαγωγών, καθώς και μύριες όσες στρεβλώσεις στη λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας μας που είναι απαραίτητο να διορθωθούν. Οποιαδήποτε αλλαγή όμως προκαλεί βίαιες πολλές φορές αντιδράσεις, καθώς ο καθένας από μας βλέπει απαραίτητες τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν για τους άλλους μόνο, αρκεί να μην αγγίζουν καθόλου τα δικά μας «κεκτημένα», ακόμα κι’ αν αυτά είναι τα πλέον άδικα, συντεχνιακά και παράλογα.

Εν κατακλείδι ο διαχωρισμός των πολιτικών δυνάμεων σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» είναι μια βαθύτατα λαϊκίστικη προσέγγιση, που στόχο έχει το πολιτικό όφελος των εμπνευστών της από την όποια λαϊκή δυσαρέσκεια προκαλεί η οικονομική κρίση. Είναι μάλιστα πρόκληση και προσβολή της νοημοσύνης των πολιτών, όταν προέρχεται από αυτούς, που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την τροπή που πήραν τα πράγματα, καθώς με την πολιτική αδράνεια και την ατολμία τους τα τελευταία κρίσιμα χρόνια έχασαν κάθε έλεγχο στην οικονομική πορεία του τόπου και οδήγησαν τη χώρα σε εκτροχιασμό με συντριπτικά κατάγματα και σε μια κατάσταση, που αν καταφέρει τελικά να ορθοποδήσει θα πρόκειται ασφαλώς για ένα ακόμα οικονομικό και πολιτικό θαύμα…

       Είναι καλό να λες ότι θέλεις μια κοινωνία, όπου όλοι  θα είναι πλούσιοι, όμορφοι και υγιείς. Όταν  όμως διαπιστώνεις ότι αυτό είναι ανέφικτο,  είναι ηλίθιο να δηλώνεις ότι κάποιοι άλλοι επιθυμούν  τους ανθρώπους   φτωχούς, άσχημους και ασθενείς, επειδή τους έτυχε να διαχειρίζονται τη φτώχεια, την ασχήμια και την αρρώστια, που εν πολλοίς  εσύ την κληροδότησες...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ

Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ 2ου ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ: ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ