Η ΦΥΓΗ

Τη Δευτέρα 19/01/09, ολοκληρώθηκε μια πρωτοφανής πολιτική πράξη , που θα μνημονεύεται ως ντροπή για την κοινοβουλευτική Δημοκρατία στην Ελλάδα με την αποχή της πλειοψηφίας από τη συνεδρίαση της βουλής με θέμα τη συγκρότηση προανακριτικής επιτροπής για το θέμα του Βατοπαιδίου. Η αποχή, με απόφαση της ηγεσίας της Ν.Δ., από τη συγκεκριμένη συνεδρίαση, αποτελεί από μόνη της ομολογία ενοχής και διανομή της πολιτικής -και όχι μόνο - ευθύνης σε όλους ανεξαίρετα τους βουλευτές και υπουργούς της Ν.Δ. Ας μη προσπαθήσει να συμψηφίσει κανείς αποχωρήσεις της αντιπολίτευσης , που έγιναν κατά καιρούς από εργασίες της βουλής. Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι να ελέγχει την κυβέρνηση για τα πεπραγμένα της και όταν δεν θέλει με την παρουσία της να κυρώσει τις αποφάσεις της σε μείζονος σημασίας θέματα «θεσμικώ δικαιώματι» αποχωρεί και είναι αυτό μια πολιτική πράξη. Η συνέχεια του νομοθετικού έργου δε σταματά. Η αποχή της κυβέρνησης όμως αποτελεί εγκατάλειψη του θεσμικού της ρόλου και επομένως συντελεί σε μια επικίνδυνη στρέβλωση της λειτουργίας της κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας, που εξευτελίζεται και ακυρώνεται σταδιακά στα μάτια των πολιτών.
Ήταν μια μαχαιριά στην αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου στο σύνολό του και μια βόμβα στα θεμέλια της κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας από τους ίδιους τους «λειτουργούς» της . Εδραιώθηκε στους πολίτες η πεποίθηση για την ατιμωρησία και το ανεξέλεγκτο των πράξεων των πολιτικών προσώπων , που απέκτησαν με το «έτσι θέλω» μια ιδιότυπη ασυλία για οποιοδήποτε σκάνδαλο, αχρηστεύοντας και το τελευταίο ανάχωμα δημοσίου ελέγχου, που ήταν η ίδια η βουλή. Η συμπεριφορά των πολιτών, των κοινωνικών ομάδων και ιδιαίτερα των νέων απέναντι στο κράτος δεν είναι καθόλου άσχετη μ' αυτή την πεποίθηση. Ποιός άνθρωπος θα ήταν διατεθιμένος να υποστεί τις συνέπειες οποασδήποτε παραβατικής του συμπεριφοράς, όταν αυτοί που τον ελέγχουν εμφανίζονται ανεξέλεγκτοι;
Τι φοβήθηκε ο αρχηγός της Ν.Δ.; Η Ν.Δ. έχει την πλειοψηφία στη βουλή και , αν οι βουλευτές της ήταν πεπεισμένοι για την αναγκαιότητα απόρριψης της πρότασης της αντιπολίτευσης για συγκρότηση προανακριτικής επιτροπής , μπορούσε να την απορρίψει στη μυστική ψηφοφορία , μέσα στα πλαίσια της ομαλής λειτουργίας της Δημοκρατίας που έχουμε. Αν θεωρούσε , ότι έπρεπε να ελεγχθούν και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ , μπορούσε να τους συμπεριλάβει στη λίστα της επιτροπής. Γιατί δεν το έκανε; Γιατί εμφανίζει στους πολίτες την εικόνα μιας κοινοβουλευτικής ομάδας που μοιάζει με κοπάδι ευάλωτο και πειθήνιο στις εντολές του «τσομπάνη» του; Για ποια αντιπροσωπευτική Δημοκρατία μιλάμε; Τι ρόλο παίζουν στην πολιτική σκακιέρα οι «αντιπρόσωποί» μας, όταν άγονται και φέρονται από έναν μικρό πυρήνα εξουσίας , που αποφασίζει γι’ αυτούς; Μήπως έχουμε ήδη διολισθήσει σε μια ολιγαρχία με κοινοβουλευτική προκάλυψη; Με ποιο τρόπο οι τοπικοί μας βουλευτές θα απαντήσουν στους ψηφοφόρους τους , όταν τους ζητήσουν ευθύνες για τη στάση τους στο σκάνδαλο του Βατοπαιδίου; Θα μπορούν να απαντήσουν , ότι «δεν μας άφησαν να εκφράσουμε τη γνώμη μας, ούτε μας δόθηκε η ευκαιρία να ψηφίσουμε»; Έχει κανείς αυτό το δικαίωμα σε μια αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική Δημοκρατία;
Σε μια περίοδο που η αξιοπιστία της πολιτικής και των πολιτικών δοκιμάζεται έρχεται η απόφαση αυτή της ηγεσίας της Ν.Δ. και δίνει τη χαριστική βολή. Στην απελπισία της δικής της βύθισης πιάνεται απ’ όπου μπορεί και παρασέρνει μαζί της την πολιτική τιμή πολιτών και πολιτικών της συντηρητικής παράταξης , που δεν είχαν καμία απολύτως ευθύνη.