ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΟΙ «ΔΡΑΚΟΙ» ΤΟΥ

Έχω συνηθίσει να λέω τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Αυτό θέλω να κάνω και με το θέμα που προέκυψε στο ΠΑΣΟΚ τον τελευταίο καιρό πιστεύοντας ότι θα συμβάλλω, ώστε να διαλυθούν οι παρεξηγήσεις και η όποια κουβέντα να γίνεται με πολιτικούς όρους και όχι με βάση τις υποψίες , τις φαντασιώσεις, τους ψιθύρους και τα σενάρια που πλάθει ο καθένας στο μυαλό του για τα πρόσωπα που αποτελούν το πολιτικό κεφάλαια του κινήματος στο νομό μας. Ξεκινώ από κάποια δεδομένα, που δεν αφορούν φυσικά μόνο το ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι νομοτέλεια για οποιοδήποτε κόμμα εξουσίας και , αν συμφωνήσουμε σ’ αυτά , τότε εύκολα ερμηνεύονται πολλά απ’ αυτά που βλέπουμε και ακούμε.
Δεδομένο πρώτο: Κάποιοι άνθρωποι , που ήταν, είτε ιδρυτικά μέλη του κινήματος , είτε παλιά μέλη του, μπήκαν μπροστά σε δύσκολες εποχές για την αριστερά και τους αριστερούς στην Ελλάδα και συνέβαλαν με πολλούς άλλους ανώνυμους πολίτες , ώστε να κατακτήσει το ΠΑΣΟΚ την εξουσία, όπου παρέμεινε για είκοσι χρόνια περίπου.
Δεδομένο δεύτερο: Πολλοί απ’ αυτούς άσκησαν εξουσία στο διάστημα αυτό δημιουργώντας ταυτόχρονα τη δική τους εκλογική πελατεία εξασφαλίζοντας έτσι την κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων για την εξασφάλιση της εκλογής τους
Δεδομένο τρίτο: Όσοι άσκησαν εξουσία για τόσα χρόνια διεύρυναν μοιραία την εκλογική τους εμβέλεια πέρα από το δικό τους πολιτικό χώρο, αποκτώντας πολιτικά ερείσματα και στις παρυφές των άλλων χώρων και έχουν τη δυνατότητα να εμφανίζονται πλέον με «υπερκομματικό» πρόσωπο, όπου αυτό κρίνεται σκόπιμο.
Δεδομένο τέταρτο: Όντες μέλη ενός πολύχρωμου «πολιτικού κατεστημένου» για πολλά χρόνια απέκτησαν μια «επαγγελματική» σχέση με την πολιτική και ενδιαφέρονται περισσότερο για την προσωπική του εκλογή και λιγότερο για το συμφέρον της ευρύτερης παράταξης που ανήκουν.
Δεδομένο πέμπτο: Δημιουργήθηκαν αυτόματα αντανακλαστικά στην εμφάνιση οποιουδήποτε ανταγωνιστή τους , οπότε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης οδηγούσε στην άμεση πολιτική σμίκρυνση των σφετεριστών της πρωτοκαθεδρίας τους..
Δεδομένο έκτο. Οι άνθρωποι , που έκαναν τη «λάντζα» στο κίνημα ήταν κατά κανόνα οι κατά καιρούς «εκλεκτοί» τους στις εποχές της άσκησης της εξουσίας ή κάποιοι «ρομαντικοί» της παράταξης , που πίστευαν σε αρχές και ιδέες στα πέτρινα χρόνια.
Δεδομένο έβδομο: Υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος μελών και φίλων του ΠΑΣΟΚ , που δε ζήτησε ποτέ τίποτα από το κίνημα, που πρόσφερε, αγωνίστηκε και αγωνίζεται για τις αρχές και τις διακηρύξεις του και αποστασιοποιήθηκε σταδιακά ψάχνοντας νέα πρόσωπα , που θα τους εκφράσουν στο νέο κύκλο που ανοίγει. Είναι αυτοί που αποζητούν την αντικατάσταση των παλιών και φθαρμένων στελεχών με νέα, που θα κληθούν να ασκήσουν την εξουσία χωρίς τα βάρη και τις αμαρτίες του παρελθόντος. Παράλληλα οι ανένταχτοι πολίτες- αυτοί που δίνουν τις πλειοψηφίες στις εκλογές- παρακολουθούν κι αυτοί τις διεργασίες και περιμένουν τ΄ αποτελέσματά τους (αυτό δείχνουν άλλωστε και οι δημοσκοπήσεις)
Αν αποδεχθούμε αυτά τα δεδομένα γίνονται κατανοητά τα αίτια της κρίσης. Είναι φανερό ότι βρισκόμαστε σε μια δύσκολη γέννα , που εξ αιτίας της ανικανότητας και ανεπάρκειας που επέδειξε η Ν.Δ., δεν έγινε φυσιολογικά με το πλήρωμα του χρόνου, αλλά εξελίσσεται ήδη σε καισαρική τομή. Γίνεται όμως ένα σοβαρό λάθος που, κατά τη γνώμη μου , εκθέτει και το κίνημα και τους πρωταγωνιστές του και δίνει μια στρεβλή εικόνα για όλους , που δεν τη δικαιούνται. Η όποια προσπάθεια για παροπλισμό των πολιτικών προσώπων , που κατά γενική παραδοχή έχουν «κουράσει» τα ίδια τα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ –πόσο μάλλον τους ανένταχτους πολίτες- δεν γίνεται με πολιτικούς όρους , αλλά με σενάρια-πραγματικά ή κατασκευασμένα- και ψιθύρους με στόχο την πολιτική τους απαξίωση στη συνείδηση των πολιτών . Όμως μ’ αυτό τον τρόπο ανοίγουμε τρύπες στη βάρκα που ταξιδεύουμε όλοι μας. Όλοι αυτοί αποτελούν την κοινή μας ιστορία , είναι τα δικά μας δημιουργήματα, εμείς ήμασταν οι ρίζες, που τους γιγάντωσαν. Είναι αυτοί , που έπαιξαν το ρόλο τους για να εμπιστεύεται ο κόσμος το ΠΑΣΟΚ για είκοσι σχεδόν χρόνια. Η απαξίωσή τους μας παρασύρει όλους στην ανυποληψία. Για να τους αντικαταστήσει επομένως κανείς δεν ωφελεί να τους απαξιώσει. Θα πρέπει να τους ξεπεράσει. Να πείσει τον κόσμο ότι θα τα καταφέρει καλύτερα απ’ αυτούς, να αναδείξει τα πολιτικά χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν και θα τον κάνουν πιο χρήσιμο, να προτείνει και να κυνηγήσει λύσεις για τα τοπικά προβλήματα, που δε μπορούν να δώσουν ή να κατανοήσουν αυτοί. Είναι ανόητο και συνάμα αφελές να πιστεύει κανείς ή να απαιτεί να φύγουν από μόνοι τους παραχωρώντας τη θέση τους σε νέους και ωραίους. Είναι θεμιτό να υπερασπίζονται τη θέση τους , χρησιμοποιώντας κάθε δόκιμο μέσο για την εκλογή τους. Είναι φυσικό κανείς να μη δέχεται για τον εαυτό του ότι είναι προς πολιτική απόσυρση, όταν μάλιστα επανειλημμένα επιδοκιμάζεται από τους πολίτες με την ψήφο τους. Οι νέοι και ωραίοι πρέπει να δείξουν στον πολιτικό στίβο τη δύναμή τους μέσα από τους κοινωνικούς τους αγώνες, τις θέσεις και τις απόψεις τους και αφού καταξιωθούν εκεί με δουλειά και κόπο θα είναι τότε σε θέση να τα βάλουν και με τους «δράκους». Όταν αποζητάς την προστασία και στήριξή τους για να νικήσεις στις μικρές σου μάχες , είναι υποκριτικό να ισχυρίζεσαι ότι θέλεις να τους σκοτώσεις…