Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΚΑΙ Η «ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ» ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Τα τελευταία γεγονότα στην Ελλάδα έχουν προβληματίσει φαντάζομαι κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, που βλέπει πίσω από τις εικόνες που μεταδίδουν τα ΜΜΕ και δεν αφήνει τη σκέψη του να την παρασύρουν τα στενά προσωπικά του συμφέροντα, που δεν επιτρέπει στον εαυτό του να ακολουθήσει την «κοινή γνώμη». Η «κοινή γνώμη» ως αλγεβρικό άθροισμα των εικόνων, των ήχων και των απόψεων που κυκλοφορούν και με μαεστρία μορφοποιούνται στο μυαλό του καθενός είναι μια κατασκευασμένη τεχνητή άποψη , που δίνει στον καθένα την ψευδαίσθηση ότι την παρήγαγε μόνος του.

Ναι στις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις. Η «κοινή γνώμη» τις αποδέχεται , έστω συνοδευόμενες και επιτηρούμενες από «αγανακτισμένους» πολιτοφύλακες . Η ανεξέλεγκτη βία όμως; Όλοι οι «καθωσπρέπει» Έλληνες την αποκηρύττουν μετά βδελυγμίας και ρίχνουν το ανάθεμα στους «αλήτες», που δε σέβονται τις περιουσίες των πολιτών. Τα ΜΑΤ έχουν οργανωθεί από το επίσημο κράτος για να ραίνουν τους πολίτες με λουλούδια και όχι για χρήση βίας , όταν η επίσημη εξουσία αποφασίζει. Η βία εύκολα νομιμοποιείται , όταν προέρχεται από το επίσημο , το οργανωμένο και «μυαλωμένο» κράτος , χωρίς μάλιστα να ενοχλεί τους «αγανακτισμένους» πολίτες αλλά είναι απαράδεκτη όταν προέρχεται από οργισμένους νέους , που από τη φύση τους είναι αυθόρμητοι, ανυποψίαστοι, αν θέλετε μερικές φορές «καθοδηγούμενοι» σε αλόγιστες δράσεις . Μήπως γιατί η επίσημη «κρατική» βία εξυπηρετεί και προστατεύει τα συμφέροντα των βολεμένων «φιλήσυχων πολιτών», που «αγανακτούν», όταν βλέπουν αυτή να εκδηλώνεται από ανθρώπους, που αγωνιούν για τη δική τους ζωή, που τους εξοργίζει η χλιδή γύρω τους από ανθρώπους που δεν εργάστηκαν ποτέ, που τους αηδιάζει η διαφθορά και η κατάπτωση αξιών από τους πολιτικούς , που βλέπουν να κυβερνώνται από μια στυγνή ολιγαρχία του πλούτου με την επίκληση της Δημοκρατίας; Πως αλήθεια περιμένουμε να αντιδράσει ένας εξοργισμένος νέος; Ποιος τον ακούει , όταν δεν κάψει , δε ρημάξει, δε δείξει «παραβατική» συμπεριφορά; Αλλά κι αν ακόμα θελήσουμε να δούμε τα πράγματα από την οπτική γωνία ενός νομοταγούς πολίτη , που σέβεται το σύνταγμα και για μια στιγμή φανταστούμε τον εαυτό μας στη θέση ενός νέου που βλέπει και ακούει γύρω του για μίζες , «κουμπάρους» που πιάνονται στα «πράσα» να χρηματίζονται , αλλά κυκλοφορούν ελεύθεροι, Γραμματείς και γενικοί διευθυντές υπουργείων, που ανεξέλεγκτοι μοιράζουν το δημόσιο χρήμα με «ειδικούς λογαριασμούς», όπου κάνουν κουμάντο οι ερωμένες, «αυλικούς» της εξουσίας, που διαχειρίζονται τη Δημόσια περιουσία σαν κληρονομιά τους, που τη χαρίζουν σε ημετέρους χωρίς να αναλαμβάνεται καμία ευθύνη, παράγοντες της πολιτικής να εκτοξεύουν, ένθεν- κακείθεν, κατηγορίες για «κλέφτες», «λαμόγια» και «απατεώνες» χωρίς να μπαίνει κανείς στη φυλακή, για ταγούς του δημοσίου που κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος του, που πρέπει να καταταγεί στους εκάστοτε «ημετέρους» για να βρει δουλειά , που του τάζουν 5% για την Παιδεία αλλά τελικά το μειώνουν στο 2,90% του ΑΕΠ, που έχει πτυχίο ΑΕΙ , μεταπτυχιακό, διδακτορικό μιλάει τουλάχιστον τρείς γλώσσες , αλλά ζει με το φάσμα της ανεργίας ή, αν είναι στους τυχερούς , με μισθό 700 ευρώ, έχει ή δεν έχει το δικαίωμα να σκεφτεί ότι καταλύεται το Σύνταγμα , όταν η πολιτεία που περιγράφεται σ΄ αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα που ζει; Σε τι διαφέρει η μη εφαρμογή του στην πράξη από τη βίαια κατάλυσή του; Το Σύνταγμα έχει 120 άρθρα και ο καθένας επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στην εφαρμογή εκείνου που τον βολεύει. Ποιος έχει δικαίωμα να διαμαρτύρεται για αντισυνταγματικές συμπεριφορές; Αυτός που «επαναστατεί», ή ο «βολεμένος» στον καναπέ ή στο παράθυρο της τηλεόρασης ή στο «μαγαζάκι» του; Υπάρχει κανείς που μπορεί να υποστηρίξει σοβαρά ότι εφαρμόζεται για παράδειγμα το άρθρο 4 ή 22 του Συντάγματος;

Όταν το Σύνταγμα καταλύεται με οποιοδήποτε τρόπο, το ίδιο προβλέπει στην ακροτελεύτια διάταξη και επιβάλει αντίσταση κάθε πολίτη με κάθε τρόπο, σ΄ αυτόν που το καταλύει με τη βία. Τη βία δεν την ασκούν μόνο οι εξεγερμένοι πολίτες , αλλά και το επίσημο κράτος. Το σύνταγμα δεν καταλύεται μόνο από συνταγματάρχες. Ενίοτε καταστρατηγείται , παρερμηνεύεται ή αγνοείται από τους ίδιους τους ταγούς του.

Η μονομερής καταδίκη της βίας επομένως είναι υποκριτική , όταν προέρχεται απ’ αυτούς που κλείνουν τα μάτια , όταν αυτή ασκείται για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων με την επίκληση της λειτουργίας της Δημοκρατίας. Όταν η Δημοκρατία είναι αυθεντική η βία είναι αχρείαστη και καταδικάζεται απ’ όλους. Όταν είναι άρρωστη και χρησιμοποιείται από κάποιους για τα δικά τους μόνο συμφέροντα, τότε από μόνη της γεννά τη βία των αδικημένων εναντίον των καταχραστών της.

Έχουμε μια εξέγερση των νέων , που τους πνίγει μια κατάσταση που όλοι ομολογούμε ότι υπάρχει, μετά μάλιστα την ολοσχερή επικράτηση των δυνάμεων της ελεύθερης αγοράς στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Δεν έχει όμως πολιτική στόχευση, δεν έχει πολιτικό όραμα και αυτό με φοβίζει. Ο Γαλλικός Μάης του 68 , για πολλούς αναλυτές, στην πραγματικότητα εξασφάλισε τη μακροζωία της αστικής Γαλλικής τάξης.

«Έτσι το 68 έγινε με το πέρασμα του χρόνου ένας μύθος. Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό σε αυτό. Η διάδοση εικόνων οδοφραγμάτων δίνει την ψευδή εντύπωση μιας αληθινής επανάστασης. Ωστόσο, μολονότι υπήρξαν 5 νεκροί και 2.000 τραυματίες και μολονότι οι αναμετρήσεις υπήρξαν βίαιες, εκτυλίχθηκαν με τρόπο ασυνεχή. Στο Παρίσι οι συγκρούσεις διήρκεσαν εννέα ημέρες. Το ουσιώδες ήταν «η απελευθέρωση του λόγου». Ανέβασαν και πάλι στη σκηνή μια επανάσταση με έναν τρόπο φανταστικό, χωρίς να κάνουν την επανάσταση». ‘Ετσι περιγράφεται από τον ΖΑΝ-ΠΙΕΡ ΛΕ ΓΚΟΦ

Κάποια στιγμή οι φωνές θα κοπάσουν, οι βιτρίνες θα αναστηλωθούν, θα ψηφιστούν ίσως αυστηρότερες κυρώσεις για τους διαδηλωτές , θα χαρακτηρίζονται τρομοκράτες οι εξεγερμένοι. Οι εξώπορτες θα θωρακιστούν πιο πολύ, θα προσληφθούν περισσότεροι αστυνόμοι, αν μάλιστα πέσουμε στα νύχια του ΔΝΤ , σε μια ενδεχόμενη πτώχευση. Μένει μετέωρο το ερώτημα , αν η εξέγερση , που παρατηρείται στη χώρα μας και πιστεύω ότι θα επεκταθεί και σε πολλές ακόμα χώρες της Ευρώπης αποτελεί την απαρχή της αφύπνισης των νέων και τον αγώνα τους να κατακτήσουν μια κοινωνία πιο δίκαιη σε μια υγιή Δημοκρατία ή αποτελεί το κύκνειο άσμα και τις σπασμωδικές αντιδράσεις του πιο υγιούς κομματιού της κοινωνίας μας στο τέλος μιας εποχής Δημοκρατίας που έζησε η Ευρώπη και η χώρα μας τον εικοστό αιώνα, πριν τη βύθισή της σε έναν άγνωστης διάρκειας πολιτικό και οικονομικό χειμώνα….