ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

  Στους Ολυμπιακούς αγώνες που ξεκίνησαν  θα έχουμε  κάποιες σημαντικές επιτυχίες  αθλητών και αθλητριών μας, κάποιες διακρίσεις και  πολλές αποτυχίες.

  Ντρέπομαι να δηλώνω  «εθνικά υπερήφανος»   στις επιτυχίες τους , όπως ακριβώς  δεν αισθάνομαι   καμία «εθνική ντροπή», όταν  τερματίζουν τελευταίοι.  Χαίρομαι  πολύ  για τις  νίκες  τους, περισσότερο γιατί είναι παιδιά που ίδρωναν σε κάποιες  γειτονιές  της πατρίδας μου , όταν ήταν στην αφάνεια και  για τον ίδιο λόγο  λυπάμαι,  όταν θυσίες  χρόνων,  κόποι και όνειρα   γκρεμίζονται  σε λίγα λεπτά.  Πιο πολύ θαυμάζω τα παιδιά που δεν είχαν  καμία διάκριση  και  συνεχίζουν τον αγώνα τους, παρά όσα κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή.  Δεν μ’ αρέσει η  αποτυχία να χρεώνεται στον προσωπικό λογαριασμό των αθλητών και η επιτυχία να γίνεται αγαθό που πρέπει να το μοιράζονται όλοι οι έχοντες «εθνική» συγγένεια με τους νικητές. Την «Ελληνική» ψυχή  και το  «Ελληνικό» DNA δεν το κουβαλούν μόνο οι νικητές, αλλά και αυτοί που χάνουν.

 Δεν μου προκαλούν  καμία «εθνική υπερηφάνεια»  οι επιτυχίες τους γιατί  δεν αισθάνομαι ότι σαν πολίτης  αυτού  του έθνους   προσέφερα το παραμικρό  σ’ αυτά τα παιδιά για να τα στηρίξω στην προσπάθειά τους.  Αποκαλυπτική η δήλωση της μητέρας της πρώτης αθλήτριας που δόξασε  την Ελλάδα σ' αυτούς τους Ολυμπιακούς αγώνες: «Σχεδόν μηδενική η στήριξη της πολιτείας».  Οπότε γιατί μας πιάνουν ρίγη εθνικής υπερηφάνειας;  Επειδή έχουν Ελληνικά ονόματα και  βλέπουμε τη σημαία της πατρίδας μας να υψώνεται χάρη στις  θυσίες και προσπάθειες κάποιων παιδιών  και των γονιών τους; Δεν θα έπρεπε αντίθετα να μας προκαλούνται «εθνικές ενοχές»;   Όταν μάλιστα εμείς οι ίδιοι θα ζητούσαμε πίσω τα (ανύπαρκτα) λεφτά μας, αν έβγαιναν  τελευταίοι;  

     Μας είναι πολύ βολικό να συμμετέχουμε  στη μοιρασιά της δόξας ,  όταν βγάζουν καρπούς οι   προσπάθειες και τα επιτεύγματα ικανών  συμπατριωτών μας, ακόμη και αν δεν είχαμε καμία συμμετοχή στους σκληρούς τους αγώνες. Άλλωστε δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν, ότι μας αρκεί η δόξα των προγόνων μας και ο πολιτισμός που «δάνεισαν»  στην ανθρωπότητα  για να ζούμε  αιωνίως ως έθνος χωρίς να καταβάλουμε πλέον καμία προσπάθεια.  Χιλιάδες παιδιά εγκαταλείπουν την Ελλάδα για να βρουν την τύχη τους στην Εσπερία. Όλοι αυτοί που θα δηλώνουν στα μικρόφωνα, σαν εκπρόσωποι των θεσμών, «εθνικά  υπερήφανοι», αν κάποια απ’ αυτά διακριθούν σε οποιοδήποτε τομέα, σφυρίζουν σήμερα αδιάφορα και αγωνίζονται για τη θεσούλα τους μόνο,  αδιαφορώντας προκλητικά για την τύχη τους. Αισθανόμαστε  «εθνική υπερηφάνεια» για τα επιτεύγματα  αυτών των παιδιών  στις επιστήμες, στον αθλητισμό, στις τέχνες, στις επιχειρήσεις, στο εμπόριο κ.λ.π., ξεχνώντας συνήθως τη μικρή «λεπτομέρεια» ότι  τους διώξαμε στην πραγματικότητα από την πατρίδα τους γιατί δεν ήμασταν ικανοί όχι απλά   να τους στηρίξουμε στον αγώνα τους, αλλά και να εξασφαλίσουμε ακόμα τη διαβίωσή τους!  Ακόμα και  σ’ αυτούς, για τους οποίους πλημμυρίσαμε  κάποτε από «εθνική υπερηφάνεια» δεν τόχουμε σε τίποτα να ρίξουμε το ανάθεμα, όταν  σταματήσουν  να μοιράζονται τη δόξα τους με τη σημαία μας.

 Η  «εθνική υπερηφάνεια»  ή η «εθνική ντροπή» θεωρώ ότι πρέπει  να προέρχονται από επιτυχίες ή αποτυχίες  που έχουν  τη σφραγίδα της εθνικής προσπάθειας  σε κάθε τομέα. Όταν είμαστε σε θέση να υποστηρίζουμε τους νέους μας και να τους παρέχουμε όλα τα μέσα για να φτάσουν στην κορυφή, αξιοποιώντας τις ιδιαίτερες ικανότητές τους,  τότε μπορούμε να μοιραζόμαστε τη δόξα ή τη ντροπή τους. 

  Αλλιώς μπορώ  να λέω ότι αισθάνομαι χαρούμενος, που κάποιος συμπατριώτης μου τα κατάφερε και έφτασε στην κορυφή ή  είμαι λυπημένος που δεν τα κατάφερε. 

    Ταυτόχρονα  σωστό είναι να  αισθανόμαστε «εθνική ενοχή» όταν φτάνουν  στην κορυφή  υψώνοντας τη σημαία της πατρίδας μας  χωρίς ουσιαστική βοήθεια απ’ αυτήν και απέραντη συμπάθεια στους ηττημένους  όταν δεν τα καταφέρνουν  αναγνωρίζοντας  τις θυσίες και τον αγώνα των  ίδιων  και των ανθρώπων,  που αληθινά τους στήριξαν.