40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…





Η 21η  Αυγούστου ήταν μια σημαντική μέρα για τη ζωή μου. Μετά από 40 χρόνια βρεθήκαμε οι παλιοί συμμαθητές  και συμμαθήτριες -οι αποφοιτήσαντες το 1976- και ταξιδέψαμε  στα χρόνια τα παλιά.  Παλιμπαιδισμός  κανονικός!  Μετά το πρώτο σοκ,  κοιτάζοντας ο ένας το χάλι του άλλου (συγκρίνοντας την εικόνα που είχαμε στο μυαλό μ' αυτή που βλέπαμε μπροστά μας), μόλις τελείωσαν οι συστάσεις  (η αλήθεια είναι έγιναν αρκετές φορές με τα ίδια άτομα) ,  άρχισαν οι ενέσεις ηθικού.
- Αν εξαιρέσουμε την κοιλίτσα-δείγμα ευημερίας, τη γοητευτική  καράφλα, τα άσπρα μαλλιά-δείγμα σοφίας  και μερικές ρυτίδες,  σου λέει ο άλλος , δεν άλλαξες καθόλου!  Ίδιος  ο λεβέντης του Α6, που τότε, έτσι αλλιώς κι’ αλλιώτικα…
-Κι εσύ  κούκλα είσαι ακόμα!  Απορώ πώς διατηρείσαι έτσι! Δεν πέρασε από πάνω σου ο χρόνος;  Αν αφαιρούσες   λίγα  κιλάκια  (η σκέψη πάει στα 30-40), αν είχες  το πλούσιο μαλλί, που ανέμιζε τότε, καθώς έσκυβες  στο παράθυρο του σχολείου, μαζί με την υπέροχη επιδερμίδα, που σε ζήλευαν όλες τότε,  δεν θα σε ξεχώριζα από την κόρη σου,  μη σου πω και την εγγονή σου!
 Αυτά τα «αν» τα περάσαμε όλοι και όλες στο ντούκου  και σε λίγη ώρα το μάτι είχε συνηθίσει  ήδη την νέα κατάσταση. Καθώς συζητούσαμε στην αυλή του σχολείου, περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι για τη συγκέντρωση, οι νέες μορφές άρχισαν να ταυτίζονται σιγά-σιγά μ’ αυτές των μαθητικών μας χρόνων. Το μυαλό εγκατέλειψε το 2016 και ήταν ήδη στο 1976, αλλά η τεχνολογία της εποχής  δεν έλεγε να ξεκολλήσει  από πάνω  μας  και έμπλεξε άσχημα με το παρελθόν.  Με τα κινητά και τα tablets  του 2016 , λες και ξεχύθηκαν  πολλοί   στο κυνήγι των  «pokemon 1976”. Karaflapokemon, koilarapokemon,  grizopokemon,  sfyrigmenopokemon, κ.λ.π.  Στην αυλή του σχολείου, στους διαδρόμους του, στη σκάλα, στις αίθουσες. 


  Η αλήθεια είναι ότι με δυσκόλεψαν πολύ, καθώς είχα αποφασίσει να κάνω  τώρα σ’ αυτή τη συγκέντρωση τις «επαναστάσεις», που δεν έκανα τότε ,  ως μαθητής. Δεν έλειψα ποτέ από την προσευχή, έκανα την έπαρση  και την υποστολή της σημαίας καθημερινά  , ως σημαιοφόρος,  είχα «μπουχτήσει»  την εθνική τροφή σε χαπάκια  εθνικού  ύμνου πρωί-μεσημέρι –βράδυ  (ήμαστε μαθητές την εποχή της χούντας άλλωστε).  Στην προσευχή  κατάφερα να κάνω κοπάνα για ν’ ανοίξω τάχατες τα παράθυρα στην αίθουσα που θα συγκεντρωνόμασταν. Όταν  παιάνιζαν οι άλλοι  περήφανα τον εθνικό ύμνο,  γλίστρησα  αθόρυβα στο διάδρομο, όπου και παρέμεινα, τις ώρες που οι υπόλοιποι, μέσα στη ανυπόφορη ζέστη , υποβάλλονταν στο βασανιστήριο της απαγγελίας αρχαίων κειμένων  από την αριστούχα συμμαθήτριά μας .  Έγινα επιτέλους ένας «κακός»  μαθητής, στα 58 μου!

     Το πάρτι τελείωσε αργά το απόγευμα. Δε χρειάζονται περαιτέρω  περιγραφές. Στο facebook μπορεί να βρει κανείς εικόνες απ’ όλες τις δραστηριότητές μας. Πως  προσευχόμαστε, πως τραγουδάμε, πως τρώμε, πως χορεύουμε, πως κατουράμε, πως χασμουριόμαστε. 



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ

Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ 2ου ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ: ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ