Προσοχή, οι κανίβαλοι άρχισαν να ξυπνούν!
Στη σελίδα 85 του βιβλίου «Βαμπίρ και κανίβαλοι» του Μίμη Ανδρουλάκη διαβάζω:
«…οι αναπόφευκτες και σοβαρές διαφορές των γενεών δεν σημαίνουν υποχρεωτικά χάσμα και πόλεμο. Όμως φοβάμαι κάτι χειρότερο από την ανοιχτή σύγκρουση, η οποία καμιά φορά είναι ευεργετική και δημιουργική. Τρέμω μια κατάσταση παθητικού , σιωπηλού πολέμου. Οι γενιές δεν θα έχουν το κουράγιο να τσακωθούν. Δεν θα έχουν καμιά διάθεση να σπαταλήσουν τις δυνάμεις τους σε μια αντιπαράθεση. Αλλά δεν θα θέλουν κανένα διάλογο, καμιά επικοινωνία, καμιά συνεργασία. Επιλέγουν την αμοιβαία απόσταση και ανοχή. Ένα modus vivendi στην πιο ψυχρή εκδοχή. Το δρόμο σας και το δρόμο μας , δεν θέλουμε παρτίδες-είμαστε δυο ξένοι που συμβιώνουμε αναγκαστικά. Το πολύ-πολύ , όπως συμβαίνει σε μερικές οικογένειες, να αφήνουμε ο ένας στον άλλο αυτοκόλλητα σημειώματα στο ψυγείο για τα κοινόχρηστα και το ηλεκτρικό. Η ανεκτικότητα της αποξένωσης και της αδιαφορίας με τρομάζει περισσότερο από έναν καυγά με τα όλα του. Στην ίδια την Αμερική το 1969 , μετά τις αιματηρές ταραχές και τους σκοτωμούς φοιτητών από την Εθνοφρουρά, εξαπλώθηκε ένα κύμα απαισιοδοξίας , παθητικότητας και αποξένωσης και η νεολαία άρχισε να υιοθετεί το στίχο των Μπιτλς: «Λόγια σοφίας, άστα όπως είναι», οπότε άρχισε και το γλίστρημα στον πεσιμισμό και τα ναρκωτικά…»
Πολύ φοβάμαι ότι έχουμε ήδη μπει σ’ αυτή την εποχή. Μπορεί κανείς να διαπιστώσει εύκολα την απροθυμία των νέων να ενσωματωθούν στο πολιτικό, αλλά και εκπαιδευτικό σύστημα της δικής μας γενιάς , χρεώνοντάς το ταυτόχρονα όλες τις ανοιχτές πληγές που παρατηρούνται στα κοινωνικά ζητήματα και αδιαφορώντας για την όποια προσφορά του στη μεταπολεμική περίοδο. Όσοι νέοι έχουν ακόμα οράματα και διάθεση να ασχοληθούν με τα κοινά, μας βλέπουν (δικαιολογημένα) με καχυποψία σαν τα βαμπίρ, που ξυπνούν τη νύχτα διψασμένα για αίμα. Η σημερινή κρίση έχει περισσότερο κοινωνικά , παρά οικονομικά χαρακτηριστικά, καθώς το πολιτικοοικονομικό σύστημα χάνει σταδιακά το ένα μετά το άλλο τα «ηθικά» του ερείσματα Η συντήρησή του έχει αφεθεί στο έλεος των «golden boys» , που επιχειρούν να διαχειριστούν κοινωνικά προβλήματα με μεθόδους της οικονομικής επιστήμης. Η αληθινή παιδεία, που δίνει διεξόδους σ’ αυτές τις περιπτώσεις έχει προ πολλού δώσει τη θέση της στην «εκπαίδευση», που ναι μεν δημιούργησε πολλούς «ειδικούς» για οποιοδήποτε θέμα δεν κατάφερε όμως να γεννήσει προσωπικότητες που να διαχειρίζονται αποτελεσματικά όλους αυτούς».
Ο πραγματικός κίνδυνος για τις κοινωνίες των «Αναπτυγμένων κρατών» δεν είναι τόσο η οικονομική δυσπραγία των πολιτών, που ολοένα θα επιδεινώνεται, όσο τα φαινόμενα «κανιβαλισμού» που θα παρατηρούνται μεταξύ γενεών και κοινωνικών ομάδων , καθώς το έλλειμμα της παιδείας θα καθιστά δύσκολη τη διαχείριση της «φτώχιας» των μέχρι πρότινος «βολεμένων» ή της πραγματικής ανέχειας και εξαθλίωσης αυτών που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ προνομιούχοι.
«…οι αναπόφευκτες και σοβαρές διαφορές των γενεών δεν σημαίνουν υποχρεωτικά χάσμα και πόλεμο. Όμως φοβάμαι κάτι χειρότερο από την ανοιχτή σύγκρουση, η οποία καμιά φορά είναι ευεργετική και δημιουργική. Τρέμω μια κατάσταση παθητικού , σιωπηλού πολέμου. Οι γενιές δεν θα έχουν το κουράγιο να τσακωθούν. Δεν θα έχουν καμιά διάθεση να σπαταλήσουν τις δυνάμεις τους σε μια αντιπαράθεση. Αλλά δεν θα θέλουν κανένα διάλογο, καμιά επικοινωνία, καμιά συνεργασία. Επιλέγουν την αμοιβαία απόσταση και ανοχή. Ένα modus vivendi στην πιο ψυχρή εκδοχή. Το δρόμο σας και το δρόμο μας , δεν θέλουμε παρτίδες-είμαστε δυο ξένοι που συμβιώνουμε αναγκαστικά. Το πολύ-πολύ , όπως συμβαίνει σε μερικές οικογένειες, να αφήνουμε ο ένας στον άλλο αυτοκόλλητα σημειώματα στο ψυγείο για τα κοινόχρηστα και το ηλεκτρικό. Η ανεκτικότητα της αποξένωσης και της αδιαφορίας με τρομάζει περισσότερο από έναν καυγά με τα όλα του. Στην ίδια την Αμερική το 1969 , μετά τις αιματηρές ταραχές και τους σκοτωμούς φοιτητών από την Εθνοφρουρά, εξαπλώθηκε ένα κύμα απαισιοδοξίας , παθητικότητας και αποξένωσης και η νεολαία άρχισε να υιοθετεί το στίχο των Μπιτλς: «Λόγια σοφίας, άστα όπως είναι», οπότε άρχισε και το γλίστρημα στον πεσιμισμό και τα ναρκωτικά…»
Πολύ φοβάμαι ότι έχουμε ήδη μπει σ’ αυτή την εποχή. Μπορεί κανείς να διαπιστώσει εύκολα την απροθυμία των νέων να ενσωματωθούν στο πολιτικό, αλλά και εκπαιδευτικό σύστημα της δικής μας γενιάς , χρεώνοντάς το ταυτόχρονα όλες τις ανοιχτές πληγές που παρατηρούνται στα κοινωνικά ζητήματα και αδιαφορώντας για την όποια προσφορά του στη μεταπολεμική περίοδο. Όσοι νέοι έχουν ακόμα οράματα και διάθεση να ασχοληθούν με τα κοινά, μας βλέπουν (δικαιολογημένα) με καχυποψία σαν τα βαμπίρ, που ξυπνούν τη νύχτα διψασμένα για αίμα. Η σημερινή κρίση έχει περισσότερο κοινωνικά , παρά οικονομικά χαρακτηριστικά, καθώς το πολιτικοοικονομικό σύστημα χάνει σταδιακά το ένα μετά το άλλο τα «ηθικά» του ερείσματα Η συντήρησή του έχει αφεθεί στο έλεος των «golden boys» , που επιχειρούν να διαχειριστούν κοινωνικά προβλήματα με μεθόδους της οικονομικής επιστήμης. Η αληθινή παιδεία, που δίνει διεξόδους σ’ αυτές τις περιπτώσεις έχει προ πολλού δώσει τη θέση της στην «εκπαίδευση», που ναι μεν δημιούργησε πολλούς «ειδικούς» για οποιοδήποτε θέμα δεν κατάφερε όμως να γεννήσει προσωπικότητες που να διαχειρίζονται αποτελεσματικά όλους αυτούς».
Ο πραγματικός κίνδυνος για τις κοινωνίες των «Αναπτυγμένων κρατών» δεν είναι τόσο η οικονομική δυσπραγία των πολιτών, που ολοένα θα επιδεινώνεται, όσο τα φαινόμενα «κανιβαλισμού» που θα παρατηρούνται μεταξύ γενεών και κοινωνικών ομάδων , καθώς το έλλειμμα της παιδείας θα καθιστά δύσκολη τη διαχείριση της «φτώχιας» των μέχρι πρότινος «βολεμένων» ή της πραγματικής ανέχειας και εξαθλίωσης αυτών που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ προνομιούχοι.
Σχόλια