Αθλητισμός: "Πόλεμος" με ειρηνικά μέσα ή τρόπος ζωής;

Με αφορμή τη συζήτηση για τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ και την πολιτική που σκοπεύει να ασκήσει στον τομέα του αθλητισμού διατύπωσα στη συνάντηση, που έγινε στην Ορεστιάδα με προσκεκλημένο τον υπεύθυνο του τομέα αθλητισμού Κώστα Παταβούκα , τις σκέψεις μου και τις επαναδιατυπώνω στο ιστολόγιό μου για την όποια συζήτηση προκύψει.
Ο αθλητισμός, σαν ανθρώπινη κοινωνική δραστηριότητα εμφανίζεται με δύο μορφές.
Η πρώτη , σαν «πόλεμος» με ειρηνικά μέσα μεταξύ ανθρώπων, χωριών, συνοικιών, πόλεων, νομών, περιοχών, χωρών, ηπείρων, ενίοτε και εταιριών, σε μια προσπάθεια ατόμων ή ομάδων να επιβληθούν και να αποδείξουν την «ανωτερότητά» τους απέναντι στους άλλους στο κομμάτι της σωματικής ρώμης. Αναδεικνύονται τότε οι τοπικοί, αλλά και οι «εθνικοί» «ήρωες», που καθιστούν τους φιλάθλους-οπαδούς «υπερήφανους» για την καταγωγή τους. Σ’ αυτό το περιβάλλον βρίσκουν γόνιμο έδαφος και αναπτύσσονται τα φαινόμενα του σωβινισμού και του ρατσισμού , καθώς και τα φαινόμενα βίας των γηπέδων και κρούσματα ντόπινγκ με δεδομένο ότι οι σκοποί (πάση θυσία επικράτηση έναντι του αντιπάλου) αγιάζουν πολύ συχνά τα μέσα.
Η δεύτερη , σαν τρόπος ζωής των ανθρώπων μιας κοινωνίας , όπου ο αθλητισμός αποτελεί το μέσο και τον αποτελεσματικό καταλύτη για την κοινωνικοποίηση των ανθρώπων , το ευχάριστο σχολείο , όπου μαθαίνουν οι άνθρωποι να λειτουργούν σαν ομάδες , να σέβονται τους συνεργάτες τους , αλλά και τους «αντιπάλους» , να διαχειρίζονται τις νίκες , αλλά και τις ήττες της ζωής με αξιοπρέπεια χωρίς να θεοποιούν τους νικητές , αλλά και χωρίς να εξευτελίζουν τους ηττημένους. Προπάντων όμως , σαν προστασία της υγείας, καθώς όλοι συμφωνούμε ότι είναι το πολυτιμότερο και αναγκαίο στοιχείο , που δίνει περιεχόμενο και ποιότητα στη ζωή μας. Στη μορφή αυτή του αθλητισμού δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ των ηλικιών, των φύλλων και των τόπων καταγωγής. Ο αθλητισμός και οι υποδομές του δεν αφορούν μόνο τα στάδια και τα Γυμναστήρια. Είναι οι κατάλληλοι πεζόδρομοι, τα ποδηλατοδρόμια , οι πισίνες, οι φυσικοί χώροι άθλησης , όπως οι αλάνες , τα δάση , τα καθαρά ποτάμια και οι θάλασσες, που η πολιτεία οφείλει να προστατεύει , όπως ακριβώς κάνει για τα σύνορά της και ξοδεύει γι‘ αυτό ασύλληπτα ποσά για πυραύλους, άρματα μάχης και αεροπλάνα.
Το ΠΑΣΟΚ , αν θέλει να εκφράσει το προοδευτικό κομμάτι του Ελληνικού πληθυσμού, πρέπει , κατά τη γνώμη μου, να επιλέξει και να στηρίξει τη δεύτερη μορφή του αθλητισμού.

Γι’ αυτό απαιτείται να εκπονηθούν σοβαρά προγράμματα για τη στήριξη του Σχολικού αθλητισμού, καθώς και προγράμματα για την άθληση μεσηλίκων και υπερηλίκων με τη δημιουργία κατάλληλων υποδομών και διευκολύνσεων στο φυσικό περιβάλλον. (Πεζόδρομοι που να συνδέουν την πόλη με την εξοχή για πεζοπορία, ποδηλατοδρόμια για όλους , αγώνες , όπου θα επιβραβεύεται η συμμετοχή και όχι η νίκη.) Δε χρειάζεται να ανακαλύψουμε ξανά την πυρίτιδα. Υπάρχουν Ευρωπαϊκές χώρες , που εδώ και δεκαετίες επέλεξαν και στηρίζουν αυτού του είδους τον αθλητισμό και δεν απαγορεύουν, απ’ όσα γνωρίζω την αντιγραφή των μεθόδων τους. Μια καλή προσαρμογή στην Ελληνική πραγματικότητα δεν είναι δύσκολη υπόθεση. Πολιτική βούληση χρειάζεται μόνο και την εξ αρχής αποδοχή ότι μπορούμε και χωρίς «ήρωες» στους διεθνείς μας αγώνες, αλλά με πολλούς ανθρώπους , που στην καθημερινότητά τους έχουν κάνει τον αθλητισμό και την άσκηση τρόπο ζωής.