Πανελλαδικές Εξετάσεις: Ας μη τρελαινόμαστε και ας μη τρελαίνουμε τα παιδιά

Οι Πανελλαδικές εξετάσεις ξεκινούν και φέτος. Μαζί τους και η πολλή φασαρία των Μ.Μ.Ε.. Προβάλλεται σαν μια κορυφαία διαδικασία, όπου θα διαχωριστούν οι «επιτυχημένοι» από τους «αποτυχόντες» με συγχαρητήρια, πανηγύρια και γιορτές για τους πρώτους , συμπόνια κλάματα και θλίψη για τους δεύτερους.
Ξανά το ξεκίνημα της νέας χρονιάς το Σεπτέμβρη με τους τελειόφοιτους να ονειρεύονται τα πανηγύρια και την καταξίωση των «επιτυχημένων», με τους γονείς να κάνουν κάθε θυσία , με την ελπίδα τα παιδιά τους να διαβούν τις πύλες του Πανεπιστημίου και όλο το σύστημα της παραπαιδείας έτοιμο να δρέψει τους καρπούς αυτής της κούρσας που ξεκινάει και τελειώνει με τον ίδιο και απαράλλακτο τρόπο κάθε χρονιά στο ετήσιο ραντεβού με τις εξετάσεις.
Η επιτυχία είναι συνυφασμένη με την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Στη συνείδηση του κόσμου επιτυχημένος μαθητής είναι αυτός, που τελικά θα διαβεί τις πύλες του Πανεπιστημίου. Ο καθένας δίνει τον προσωπικό του υπέρ πάντων αγώνα για να ξεπεράσει στο μόριο τον άλλο. Η τριτοβάθμια Εκπαίδευση αποτελεί κατά κανόνα χώρο ξεκούρασης των νικητών σ’ αυτό το σκληρό και ανελέητο αγώνα δρόμου.
Γι’ αυτό και η μεγάλη φασαρία για τις εξετάσεις. Επικρατεί η άποψη, ότι σ’ αυτές κρίνονται τα πάντα. Ότι είναι υπόθεση ζωής.

Όμως ευτυχώς δεν είναι έτσι. Οι άνθρωποι δίνουν εξετάσεις καθημερινά στη ζωή τους και κρίνονται από τους γύρω τους. Συχνά μάλιστα οι εξετάσεις αυτές είναι πιο σημαντικές για την ποιότητα της ζωής τους. Δίνουμε όλοι μας εξετάσεις καθημερινά στους φίλους μας, στους συνεργάτες μας , στους πελάτες μας , στους εργοδότες μας, σε κοινωνικές ομάδες, πολλές φορές στον ίδιο μας τον εαυτό. Η εξεταστέα ύλη σ’ αυτές είναι ο καρπός της πραγματικής μας παιδείας. Αυτά που μάθαμε από εμπνευσμένους δασκάλους και όχι καλούς φροντιστές, αυτά που ψάξαμε και βρήκαμε μόνοι μας μέσα στο Σχολείο, αυτά που μάθαμε στις εκδρομές μας, στις αναζητήσεις μας, από τις τιμωρίες μας. Είναι εκείνες οι σταθερές μας αξίες που δεν αγοράζονται, που δεν μπορεί να μας τις κλέψει κανείς, που δεν μπορεί κανείς να πεί ότι κερδίσαμε με δόλο. Είναι οι αξίες που δίνουν περιεχόμενο στη δουλειά που κάνουμε , όποια κι αν είναι αυτή, που δίνουν ουσία στη ζωή μας είτε είμαστε φτωχοί , είτε πλούσιοι, που μας δίνουν τη σοφία να διαχειριζόμαστε με αξιοπρέπεια και τις χαρές και τις συμφορές μας.
Δεν είναι αποτυχόντες αυτοί που δεν περνούν τις πύλες του Πανεπιστημίου. Υπάρχουν πολλοί έμποροι, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, αθλητές, επαγγελματίες, αγρότες, κ.α. που δεν πήγαν ποτέ στο Πανεπιστήμιο, αλλά είναι άνθρωποι επιτυχημένοι και ευτυχισμένοι στη δουλειά τους, όταν μάλιστα την κάνουν με αγάπη και μεράκι, όπως υπάρχουν και δυστυχείς πτυχιούχοι, που υποφέρουν στη δουλειά τους, που αισθάνονται φυλακισμένοι από την επιστήμη τους, που ζουν τη σκληρή πραγματικότητα, όταν φτάνουν στην απομυθοποίηση των ονείρων τους.
Δεν έχουμε λοιπόν «επιτυχόντες» και «αποτυχόντες» . Έχουμε μια φάση, όπου ο καθένας παίρνει το δρόμο του και η πραγματική επιτυχία ή αποτυχία του θα προέλθει από το αποτέλεσμα των άλλων καθημερινών του «εξετάσεων», που γίνονται χωρίς επιτηρητές , χωρίς τετράδια, χωρίς εξειδικευμένους εξεταστές…
Μη τρελαινόμαστε λοιπόν και ας μη τρελαίνουμε τα παιδιά.