ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΚΑΙ Τ’ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ

  Όπως ήταν αναμενόμενο, είχαμε σημαντικές εξελίξεις στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης.  Επιλέχτηκε τελικά το δημοψήφισμα.  Δεν θα μείνω  στο πως και το γιατί αυτής της απόφασης , ούτε θα μ’ απασχολήσει αν θα είναι καλύτερο  ή χειρότερο το ΝΑΙ από το ΟΧΙ. Δυστυχώς η Ελλάδα και οι Έλληνες ιστορικά πλήρωσαν πολύ ακριβά τη φανατική ένταξή τους  σε αντίθετα  «στρατόπεδα»  αδιαφορώντας συνήθως  πού οδηγούνταν  αμφότεροι και μαζί τους η χώρα. Πληρώσαμε πολύ ακριβά εμφυλίους σπαραγμούς,  όπου το ζητούμενο δεν ήταν η επιλογή των καλύτερων δρόμων για την προκοπή του τόπου, αλλά η ιδεολογική , ακόμα και η φυσική εξόντωση του «αντίπαλου». 

    Δυστυχώς  σε μια κρίσιμη  περίοδο για τον τόπο μας τα τελευταία πέντε χρόνια  διαμορφώνονται ξανά συνθήκες  επικίνδυνης πόλωσης  και προϋποθέσεις  ενός νέου διχασμού. Οι «δοσίλογοι», οι «Γερμανοτσολιάδες», οι «νέοι Τσολάκογλου», οι «υποταγμένοι», η «χούντα», που δεν τελείωσε το 74 , οι « πράκτορες» των ξένων οικονομικών συμφερόντων  κ.λ.π. έδωσαν τη θέση τους στα «τσογλάνια», στους «απατεώνες», «στους οπαδούς της δραχμής»,  στους «πράκτορες»  των Ρώσων ή Αμερικάνων  στους  «φαιογάλαζους  φασίστες» κ.λ.π.  Ο πολιτικός διάλογος  και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης  είναι ανύπαρκτος. Ο καθένας είναι ταμπουρωμένος στο δικό του στρατόπεδο και «πυροβολεί» τους «εχθρούς» σε κάθε ευκαιρία. 

   Κανείς δεν μας εξηγεί, γιατί το ΝΑΙ  στην πρόταση των «εταίρων» θα μας αποτρέψει από έναν αργό  οικονομικό θάνατο εντός ευρώ , καθώς ολοένα θα βαθαίνει η κρίση, θα επέρχεται  συρρίκνωση  του ΑΕΠ  δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο  στην διεύρυνση της φτώχειας και εξαθλίωσης των ανθρώπων. Κανείς δεν μας εξηγεί  πως θα αποφύγουμε τη φυγή  των νέων και μάλιστα του σημαντικότερου επιστημονικού  μας προσωπικού σε άλλες χώρες και πως φαντάζονται την γερασμένη κοινωνία μας,  αποξηραμένη από  τον ενθουσιασμό και την παρουσία της νέας γενιάς. Όσοι αισθάνονται βολεμένοι σήμερα, πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι οι ίδιοι ή τα παιδιά τους δεν θα είναι τα επόμενα θύματα σ’ αυτό τον αργό οικονομικό μας θάνατο;   Περνάει από το μυαλό η σκέψη, αν  αξίζει να ζει κανείς σε  μια Ε.Ε. που «τιμωρεί» με εξοντωτικά μέτρα  τους πολίτες  μιας χώρας - μέλους της  στο βωμό των συμφερόντων  μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης που κυριαρχεί πολιτικά στην Ευρώπη;  Αξίζει η «πάση θυσία» παραμονή στο Ευρώ , ακόμα κι αν στο θυσιαστήριο είναι οι ίδιοι και τα παιδιά τους;

 Κανείς δεν μας εξηγεί γιατί το ΟΧΙ θα δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες ζωής για τους Έλληνες ή καλύτερες συνθήκες διαπραγμάτευσης  με τους  «δανειστές» . Με ποιο τρόπο θα μπορούμε να συνεχίσουμε την  οικονομική  μας ζωή εντός ευρώ, χωρίς οικονομική βοήθεια  από τους «δανειστές», με το χρηματοοικονομικό σύστημα , μέσα στο οποίο κινούμαστε, που έχει  τους  δικούς του κανόνες  και αξίες;  Ή, αν υπάρχει καλύτερη  ζωή  χωρίς ευρώ, ας μας το πουν καθαρά κι ας μας εξηγήσουν πως θα οργανώσουν, από το μηδέν έστω, την Ελληνική κοινωνία για να πορευτεί  ακόμα και με πολύ  κόπο  και  πόνο σε ένα συγκεκριμένο και καθαρό όραμα για τα παιδιά μας.

   Δεν γίνεται συζήτηση για όλα αυτά. Ο «διάλογος» περιορίζεται σε  αναθέματα και αφορισμούς στην αντίθετη άποψη  δηλητηριάζοντας επικίνδυνα την πολιτική ζωή και την ανάπηρη δημοκρατία μας, μα προπάντων τις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, καταστρέφοντας τον κοινωνικό ιστό για μια χούφτα ευρώ ή δραχμές . Οι μεν τρομοκρατούν, χλευάζουν, λοιδορούν και επιχαίρουν με τις αποτυχίες των «εχθρών» περιμένοντας την κατάρρευσή τους , οι δε  ταυτίζουν , όσους εκφράζουν διαφωνίες για τις επιλογές τους,  με τους εχθρούς της πατρίδας  και τους κατατάσσουν  στους «πράκτορες» και συμμάχους των «εξωτερικών» αντιπάλων τους.

 Κανείς δεν αναγνωρίζει στους πολιτικούς του αντιπάλους  αγαθές προθέσεις  και λαθεμένες επιλογές, που θα  ήταν  σημαντικοί καταλύτες  να  οδηγήσουν   σε  δημιουργικές συγκλίσεις. Οι συνεργασίες για την προκοπή του τόπου προϋποθέτουν παραδοχές  των πολιτικών  αστοχιών όλων των πλευρών . Δυστυχώς ιστορικά αυτό γίνονταν  πάνω στα ερείπια των εθνικών καταστροφών, όταν  καταλάγιαζαν  πάνω τους , πολλά χρόνια μετά,  οι σκόνες  από τους  εμφύλιους  σπαραγμούς. 

  Θέλω να ενώσω και τη δική μου φωνή με όλους εκείνους , που βλέπουν αυτόν το διχασμό να  έρχεται  και να δίνει τροφή σε κάθε είδους φασισμό,  ν΄ ανοίγει  κερκόπορτες  σε κάθε εχθρό της δημοκρατίας.

   Η λαϊκή  συμμετοχή σε κάθε  πολιτική απόφαση  είναι πάντοτε χρήσιμη,  ειδικά όταν  μπαίνουν τα πραγματικά διλήμματα  και οι σωστές ερωτήσεις. Παραπλανητικά διλήμματα  ή κάλπικες ερωτήσεις οδηγούν σε λάθος αποφάσεις και ενίοτε σε τραγωδίες… Οι πολιτικές δυνάμεις  που θέτουν ή ερμηνεύουν τα  διλήμματα και τις ερωτήσεις έχουν  ευθύνη  απέναντι στο λαό και την ιστορία. Εμείς οι ψηφοφόροι έχουμε χρέος να φιλτράρουμε, ότι ακούμε και διαβάζουμε  και ν’ αποφασίσουμε χωρίς μίσος για την αντίθετη άποψη.  Αυτό επιβάλει  η δημοκρατία, ακόμα κι αν οι αποφάσεις των πολλών  αλλάζουν δραματικά τη ζωή μας .

   Δεν βιάζομαι να διατυπώσω την άποψή μου αν πρέπει να υποστηριχτεί το  ΝΑΙ ή το ΟΧΙ, καθώς έχω μια μικρή υποψία, ότι σύντομα τα διλήμματα θα έχουν  στην ουσία τους  απαλειφθεί  και  τσάμπα θα χαλάμε τις καρδιές με καλούς φίλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.  Υπομονή και ψυχραιμία…