Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΝΙΓΕΤΑΙ ΣΤΟ ΧΥΛΟ ΠΟΥ ΜΑΓΕΙΡΕΨΕ

     Δυστυχώς, όπως ήρθαν τα πράγματα,   δεν βλέπω  φως στο τούνελ  της  διαπραγμάτευσης κυβέρνησης και «θεσμών», αν πρώτα δεν υπάρξουν κοσμογονικές εξελίξεις  στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.  Η πολυφωνία και οι πολλές συνιστώσες  σε μια πολιτική  ομάδα μπορούν  να συμβιώνουν, όταν αντιπολιτεύεται , όχι όμως όταν είναι στην κυβέρνηση. Στη διαμαρτυρία χωράνε πολλοί, ακόμα και με αντικρουόμενες απόψεις.   Όταν όμως πρέπει να παρθούν  σημαντικές πολιτικές αποφάσεις  μοιραία επέρχονται και ρήξεις, χωρίς τις οποίες  δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει η πολιτική ζωή.

      Αν δούμε την ιστορία των κομμάτων που κυβέρνησαν κατά καιρούς την Ελλάδα, αυτές οι ρήξεις και το ξεκαθάρισμα  των ιδεολογικών λογαριασμών συνέβαιναν, όταν ήταν στην αντιπολίτευση.  Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία  χωρίς πρώτα να καταφέρει να  βρει τη συνισταμένη  εκείνη που θα του έδινε μια σαφή  οριοθετημένη πολιτική πορεία.  Το ψευτοδίλημμα  μνημόνιο-αντιμνημόνιο,  στο οποίο έχουν πλέον εγκλωβιστεί και οι ίδιοι,  έφερε στην εξουσία ένα κράμα ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων, που είναι αδύνατο να πάρει οποιαδήποτε πολιτική απόφαση με συγκεκριμένους  πολιτικούς όρους και  στόχους. Η άσκηση της εξουσίας  γίνεται   από διάφορα πρόσωπα και ομάδες  προερχόμενες  απ’  όλο το πολιτικό μωσαϊκό της χώρας, που κινούνται ανεξάρτητα  ο ένας από τον άλλο από ακραίες  αριστερές  πρακτικές έως  κραυγαλέα συντηρητικές  και ακροδεξιές  κορώνες.  Αγκαλιάζονται  οι  αυλικοί του Καραμανλή στοχεύοντας σε μερίδα οπαδών  της Ν.Δ. , υιοθετήθηκε  η φρασεολογία του Ανδρέα Παπανδρέου  και λεηλατήθηκε  η  εκλογική πελατεία του ΠΑΣΟΚ,  παίζει υπερβολικά  η «εθνική υπερηφάνεια»  που συγκινεί  τους «Ελληναράδες», που αλληθώριζαν  προς τη  Χρυσή Αυγή, αυτοαποκαλούνται  αριστεροί  επαναστάτες , ποντάροντας στους ανθρώπους της παραδοσιακής αριστεράς. Μέχρι και τα λείψανα των Αγίων περιφέρουν στα Νοσοκομεία κλείνοντας το μάτι και σε όσους ανησύχησαν για τον περιβόητο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας.

   Έχουμε εν τέλει μια κυβέρνηση  της «ριζοσπαστικής αριστεράς» σε συνεργασία με την «ψεκασμένη»   δεξιά του Καμένου  και υποστηρικτή ένα  κομμάτι του εκλογικού  σώματος  που βρέθηκε να την ψηφίζει χωρίς  στην  συντριπτική του πλειοψηφία  να καταλάβει  τι ακριβώς  περίμενε μετά τις εκλογές.  Ο συνδετικός κρίκος ήταν η ΕΛΠΙΔΑ για σκίσιμο των μνημονίων,  που θα έφερνε τάχα τους Έλληνες στη πρότερη «κανονική» κατάσταση.  Το επίπλαστο, λαθεμένο, δηλητηριώδες  και καταστροφικό για την Ελλάδα  δίλημμα μνημονιακών – αντιμνημονιακών,   έχει εγκλωβίσει την κυβέρνηση  σε μια αδιέξοδη δίνη.  Το κατασκευασμένο δίλημμα των εκλογών έδωσε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στο ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, αλλά η πραγματικότητα αποζητά απαντήσεις στο πραγματικό δίλημμα, που είναι είτε η συμμόρφωση στους κανόνες και τον τρόπο λειτουργίας των Ευρωπαϊκών κρατών με αλλαγές που επιφέρουν βαρύτατο πολιτικό κόστος, καθώς απαιτείται η διάλυση του πελατειακού κράτους, είτε διατήρηση της ίδιας κατάστασης στις δομές και τον τρόπο λειτουργίας του χωρίς τη στήριξη των θεσμών της Ε.Ε.

   Οι επιλογές είναι δύο: Είτε αποφασίζει την οριστική ρήξη  με τους «θεσμούς» και φυτοζωούμε  χρεοκοπημένοι μέσα στο ευρώ  μέχρι να αποφασίσουμε μόνοι μας να αποχωρήσουμε  και  αποχωρούν οι  φιλοευρωπαϊκές  του συνιστώσες, είτε αποφασίζει  έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τους εταίρους , που θα οδηγήσει  πολλές συνιστώσες στην αποχώρηση από την κυβέρνηση μαζί με τη σκυτάλη του "αντιμνημονιακού" αγώνα.

Ο «πολιτικός χυλός»  που την ψήφισε  και στις δυο επιλογές  θα βρεθεί σε σύγχυση προσπαθώντας να ξαναβρεί την πολιτική του ταυτότητα. Τότε ελπίζω ότι θα αναζητηθούν απαντήσεις  στο πραγματικό δίλημμα, όταν θα έχουν απομυθοποιηθεί  και οι «αριστερές» μαγικές  "αντιμνημονιακές" λύσεις, όπως  απομυθοποιήθηκαν οι «δεξιές» του κ. Σαμαρά. Το πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας θα μπει στη σωστή του διάσταση  και θα αποτιμηθούν όπως πρέπει  οι πολιτικές συμπεριφορές των πολιτικών,  που διαχειρίστηκαν την κρίση από τη στιγμή που εκδηλώθηκε και θα επιδοθούν «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι»

  Ελπίζω όχι πάνω στα ερείπια τα Ελληνικής Οικονομίας μα, το σημαντικότερο, της Ελληνικής κοινωνίας.