ΚΑΤΙ ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

 

Όρθιοι από αριστερά: Τσακιρίδης , Μακρίδης, Κουρτίδης, Παπαδόπουλος, Μάτσιος, Γουγουλίδης, Φυσέκης, Χαρακοπίδης, Μπιμπισίδης
Καθιστοί από αριστερά: Γκιζουνίδης, Κυλιτζίδης, Μήνογλου, Τσιρλούδης, ???????, Πεντίδης 

Η αξία  κάθε  αναμνηστικής φωτογραφίας  μεγαλώνει, καθώς περνά ο χρόνος.  Προσπαθώντας να βάλω σε τάξη κάτι παλιές μου φωτογραφίες βρήκα και κάποιες από τα μαθητικά μου χρόνια. Έτος 1973 ή 1974  ,  μετά τις Γυμναστικές επιδείξεις  του εξατάξιου Γυμνασίου αρρένων  η μία , από την εκδρομή της στην Καβάλα (προτελευταία τάξη ) το 1975 μάλλον η άλλη.
  Μια φωτογραφία μ' έστειλε μ' ένα τεράστιο άλμα στο χρόνο, σε άλλες εποχές, αξέχαστες και φυσικά καλύτερες, όχι  επειδή  ήταν καλύτερες οι συνθήκες ζωής των ανθρώπων, ούτε , όπως συχνά ακούω συνομήλικούς μου να λένε, "υπήρχε  ήθος",  αλλά για έναν και μοναδικό λόγο: Είμαστε 16 -17 χρονών. Η εφηβεία, για κάθε γενιά διαχρονικά είναι η ανοιχτή πόρτα, που μόλις διάβηκε το παιδί για να γνωρίσει τον κόσμο, χωρίς  τα προστατευτικά κάγκελα της παιδικής του ηλικίας, γιαυτό είναι η πιο όμορφη για όλους. Βλέποντας, σαν Εκπαιδευτικός, το φαινόμενο να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο στο Σχολείο, όλο και εμπεδώνεται η πεποίθησή μου, ότι οι νέοι είναι ίδιοι σε όλες τις εποχές με διαφορετικές  ίσως τις λέξεις που χρησιμοποιούν στην επικοινωνία τους  (με κοινό πάντως χαρακτηριστικό να σοκάρουν τους μεγάλους) και διαφορετικά εργαλεία για να κάνουν την επανάστασή τους. Από μια φωτογραφία του 1974 ξεπήδησαν με μιας όλοι οι τύποι μαθητών που συναντάμε σε κάθε Σχολική χρονιά. Ο "σπασίκλας", ο "γόης", ο "τσαμπουκάς", ο "πλακατζής", ο ιδιότροπος, ο "αλητάκος" με τη χρυσή καρδιά, η "ψυχούλα",  ο "άρχοντας", ο καλλιτέχνης, ο αθληταράς, όλοι. Ένα τσούρμο έφηβοι, που ο καθένας τους προσπαθούσε να διαμορφώσει  το δικό του, μοναδικό τελικό χαρακτήρα, μαζεύοντας και συνταιριάζοντας πρότυπα από τους γονείς του, από το περιβάλλον του, από τους δασκάλους του, κάνοντας τάχα ότι τους πολεμά, τους απορρίπτει, τους χλευάζει.
    Πολλούς απ' αυτούς τους συναντώ καθημερινά στο μαγαζί τους, στο γραφείο τους, στο καφενείο. Τους περισσότερους έχω να τους δω από τότε που τελειώσαμε το Σχολείο.

   Μοιράζομαι μαζί τους αυτές τις φωτογραφίες και θα χαιρόμουν πολύ αν έκαναν το ίδιο κι αυτοί με τις δικές τους. Τα όνειρα που κάναμε τότε όλοι,  αρχίζουν πλέον να γίνονται αναμνήσεις. Όσο χρήσιμο είναι να μοιράζεσαι με τους άλλους τα όνειρά σου και να τους κάνεις συμμέτοχους σ' αυτά, τόσο όμορφο είναι επίσης να κάνεις το ίδιο με τις αναμνήσεις...