Η Ν.Δ. θα καταπιει τη Χ.Α. ή θα συμβεί το αντίθετο;

Η τελευταία απόφαση της Ν.Δ. και του πρωθυπουργού για το κλείσιμο της ΕΡΤ, αλλά προπάντων ο τρόπος με τον οποίο έγινε, έχουν, κατά τη γνώμη μου, έναν βαθύ συμβολικό χαρακτήρα, που δεν ξέρω αν μετρήθηκε σωστά από τους άλλους δύο κυβερνητικούς εταίρους.

   Όπως πολιτεύθηκε σαν αξιωματική αντιπολίτευση, έτσι συνεχίζει να πολιτεύεται και σαν κυβέρνηση η ηγετική ομάδα  της Ν.Δ. και ο πρωθυπουργός. Το βλέμμα είναι στραμμένο στη διατήρηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, όπως ήταν στραμμένο στην κατάκτησή της πριν τρία χρόνια, μετατρέποντας σε επιστήμη τον πολιτικό καιροσκοπισμό, χωρίς να τους καίγεται καρφί για την Ελλάδα και τους Έλληνες.  Την τελευταία δεκαετία παρατηρήθηκαν μεταμορφώσεις που δεν έχουν προηγούμενο. Υπενθυμίζω τη μάσκα του «μεσαίου χώρου» στις αρχές του 2000, όταν προσπαθούσε να εμβολίσει το ΠΑΣΟΚ από  δεξιά και το  " αντιμνημονιακό" κοστούμι , που το πέταξε στα σκουπίδια  μόλις έφτασε η στιγμή της αλήθειας. Στις τελευταίες εκλογές φόρεσε τη στολή της παραδοσιακής συντηρητικής παράταξης διαμορφώνοντας τον πόλο της «Ευρωπαϊκής προοπτικής» συσπειρώνοντας  τις υποτίθεται φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις απέναντι στους  υπαρκτούς ή κατασκευασμένους εχθρούς της.

    Παίζοντας το χαρτί της ανάγκης σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας εξασφάλισε τη στήριξη του Βενιζέλου και του Κουβέλη ελπίζοντας να εισπράξει τα όποια πολιτικά οφέλη από την  ενδεχόμενη πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα και τις όποιες θετικές εξελίξεις, καθώς θα είχε ουσιαστικά αντιπολιτευόμενο μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, που μάλλον βολεύεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

  Όμως, όπως φάνηκε με τις τελευταίες εξελίξεις  με την αποτυχία πώλησης της ΔΕΠΑ, που αποτέλεσε προσωπικό στοίχημα και τραγική αποτυχία του κ. Σαμαρά,  τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά, καθώς απειλείται με κατάρρευση ολόκληρος ο κυβερνητικός σχεδιασμός για έξοδο από την κρίση. Καθώς δεν υπάρχει πλέον έδαφος για νέα εισπρακτικά μέτρα και η περαιτέρω στήριξη της κυβέρνησης από ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ εκτιμούν ότι δεν θα είναι πλέον δυνατή, καθώς θα τους οδηγήσει εκ των πραγμάτων σε εκφυλισμό ενισχύοντας τα άκρα των πολιτικών σχηματισμών,  επιχειρείται, κατά τη γνώμη μου, είτε μια ηρωική έξοδος, που θα εξασφαλίσει  πλεονέκτημα στη Ν.Δ. σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, είτε η υποβάθμιση έως τα όρια του εξευτελισμού και της πολιτικής ακύρωσης των κυβερνητικών εταίρων με απώτερο στόχο την πολιτική τους ενσωμάτωση στο Νεοδημοκρατικό στρατόπεδο με δέλεαρ τη νομή της εξουσίας και πρόσχημα τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας.  Είμαστε θεατές της προσπάθειας της Ν.Δ. να ενσωματώσει τη Χ.Α. πριν τα γεγονότα την οδηγήσουν στη θέση του σημερινού ΠΑΣΟΚ.

   Στην πρώτη εκδοχή η επίδειξη πολιτικού «τσαμπουκά» με κινήσεις τύπου κλεισίματος της ΕΡΤ, επιστράτευσης των Εκπαιδευτικών πριν ψηφιστεί η απεργία τους, αλλά και της στάσης στο θέμα του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου πριν λίγες μέρες  δεν αφήνουν ασυγκίνητους, όσους ψηφοφόρους της Ν.Δ.  αλληθωρίζουν προς τη Χ.Α., καθώς βλέπουν ότι υιοθετούνται φιλοσοφίες και πρακτικές του τύπου «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Ο επαναπατρισμός ακροδεξιών ψηφοφόρων στο φυσικό τους φορέα σε συνάρτηση με την ανυπαρξία ενός σοβαρού κεντροαριστερού χώρου, που θα έπαιζε σαν χώρος συσπείρωσης αντιδεξιών  και σοβαρών υποστηρικτών της Ευρωζώνης , ελπίζουν ότι σε περίπτωση πρόωρων εκλογών θα προσδώσουν στη Ν.Δ. μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που θα της επιτρέψει να συνεχίσει να έχει  το πάνω χέρι στη νομή της εξουσίας. Διαβλέπουν μάλλον ότι θα έχουν και οι ίδιοι την τύχη του ΠΑΣΟΚ με τη Χ.Α. στο ρόλο του "ΣΥΡΙΖΑ της δεξιάς". Επιπλέον θεωρούν ότι επικοινωνιακά θα είναι σε πλεονεκτική θέση, καθώς θα φορτώσουν την ευθύνη της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες στους κυβερνητικούς τους εταίρους προβάλλοντάς τους, στο ακροδεξιό κυρίως ακροατήριο, σαν τροχοπέδη στην επιχείρηση «γ@@@@ε και δέρνουμε» που υποτίθεται  ότι υιοθετήθηκε απέναντι στη διαφθορά.

  Στη δεύτερη εκδοχή, σε περίπτωση που οι κυβερνητικοί εταίροι δεν τραβήξουν το σκοινί και στο όνομα του εθνικού συμφέροντος καταπιούν και τον νέο εξευτελισμό , υπολογίζουν-όχι αβάσιμα- ότι τους οδηγούν  σε εκφυλισμό και τελική ενσωμάτωση στον Νεοδημοκρατισμό, οπότε έως το σχηματισμό και την ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου θα μπορούν να παίζουν μόνοι τους στο «φιλοευρωπαϊκό» γήπεδο.

  Κατά την άποψή μου, μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα η στάση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ είναι μονόδρομος.

  Άμεση απαίτηση για παραίτηση του κ. Σαμαρά και αδιαπραγμάτευτης προϋπόθεσης για συνέχιση της στήριξής τους στην κυβέρνηση η αντικατάστασή  του από κοινά αποδεκτό πρόσωπο με πρόταση διεύρυνσης  της συμμετοχής και άλλων πολιτικών δυνάμεων- πλην Χ.Α.- στον νέο κυβερνητικό σχηματισμό και στόχο την πολιτική σταθερότητα με μεταρρυθμίσεις, που θα εξασφαλίζουν τη συμμετοχή όλων των κοινωνικών τάξεων στο κόστος της κρίσης. Ας μην έχουν ψευδαισθήσεις και οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. (και είναι πάρα πολλοί), που πιστεύουν στη Δημοκρατία, ότι θα είναι προς το συμφέρον της πολιτικής τους παράταξης η συνέχιση της σημερινής κατάστασης. Το πιο πιθανό είναι πολύ σύντομα, αντί η Ν.Δ. να απορροφήσει τη Χ.Α, όπως οι επιτελείς τους ελπίζουν, να υποσκελιστεί η ίδια απ' αυτήν. και το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα να μετατραπεί σε μια τυφλή πολιτική σύγκρουση των άκρων, όπου το κυρίαρχο ζήτημα σε μια κατεστραμένη οικονομία και κοινωνία δεν θα είναι ο τρόπος επίλυσης των προβλημάτων, αλλά ποιοί θα οδηγηθούν στις κρεμάλες.

  Δεν μπορεί μια τέτοια πρόκληση να περάσει χωρίς συνέπειες για τους πρωτεργάτες της και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περάσει το μήνυμα στους Έλληνες ότι η ακροδεξιά αντίληψη κυριαρχεί χωρίς αντιστάσεις στην πολιτική σκηνή της χώρας.

 Αν η Ν.Δ. προτιμά να θυσιάσει την Ελλάδα, σε περίπτωση πρόωρων εκλογών και είσοδο σε περίοδο πολιτικής αστάθειας, αντί του κ. Σαμαρά, η επιλογή και η ευθύνη θα είναι δική της. Επιτέλους, αρκετά ο κ. Σαμαράς έπαιξε με την υπευθυνότητα και τη σύνεση  των πολιτικών του αντιπάλων. Καιρός για τον άμοιρο αυτό τόπο να αναλάβουν ευθύνες κι αυτοί που βολεύονταν τόσον καιρό πίσω από μύθους, φορτώνοντας το βάρος της δυστυχίας των Ελλήνων μόνιμα στις πλάτες των άλλων!

    Αλλιώς είναι επιβεβλημένη πλέον η επιτάχυνση στην  ανάληψη πρωτοβουλιών, που θα ήθελαν ίσως περισσότερο χρόνο ωρίμανσης, αλλά μερικές φορές τα γεγονότα τρέχουν τόσο  γρήγορα, που κινδυνεύουν να τις ακυρώσουν.