Σιγά μη καταστραφούμε!!!

Αυτή την περίοδο όλος ο κόσμος βιώνει μια μαζική παράκρουση. Σε τέτοιες περιόδους φόβου, απελπισίας και απόγνωσης, εμφανίζονται πολλά παράλογα σενάρια.

Το πρώτο το είδαμε, τον ένα επαναστάτη, τον Ψωμιάδη, να σκύβει με ευλάβεια και να φυλάει το χέρι του άλλου επαναστάτη του Μίκη. Το δεύτερο παράλογο σενάριο το άκουσα σήμερα στο ράδιο και μιλούσε για την καταστροφή του κόσμου!

Ίσως ψυχολογικά και σε συμβολικό επίπεδο οι άνθρωποι προβάλλουν την καταστροφή του κόσμου τους, του τρόπου ζωής τους δηλαδή, με κυριολεκτικό τρόπο...

Σίγουρα δεν θα ένιωθα καμία έκπληξη αν μια μέρα έπεφτε στην γη ή και σε μια πόλη της Ελλάδος, ένας μικρός κομήτης που επειδή ακριβώς θα ήταν μικρός δεν θα μπορούσαν τα τηλεσκόπια να τον δουν εγκαίρως για να τον αντιμετωπίσουν. Και ένας τέτοιος αστεροειδής θα μπορούσε να εξαφανίσει από τον χάρτη μια πόλη σαν τη Λάρισα ή την Πάτρα. Εξίσου δεν θα με εξέπληττε αν μια πανδημία σκότωνε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων. Το ότι την γλιτώσαμε τα προηγούμενα χρόνια δεν σημαίνει ότι αυτός δεν είναι ένας πιθανός κίνδυνος. Νομίζω ότι κατά τύχη ζούμε ακόμη πάνω στη γη.

Παρόλα αυτά από μια θεωρητική-φιλοσοφική κουβέντα αυτού του τύπου μέχρι να αρχίσουν να κυκλοφορούν σενάρια μαζική καταστροφής στη γη  υπάρχει μεγάλη απόσταση, δείτε εδώ: NASA.

Αυτά τα σενάρια βρίσκουν ανθρώπους έτοιμους να τα πιστέψουν επειδή είναι ήδη απογοητευμένοι και φοβισμένοι.

Η αλήθεια όμως απέχει πολύ από αυτό που νομίζουμε.

Ο άνθρωπος χρειάζεται λίγα πράγματα για να επιβιώσει, στέγη, τροφή, ρουχισμό. Τι σημασία έχει αν δεν έχουμε χρήματα για να αγοράζουμε ξένες μάρκες και ακριβά εισαγόμενα προϊόντα πολυτελείας που ούτως ή αλλιώς δεν χρειαζόμαστε; Ακόμη και τις μετακινήσεις θα περιορίσουμε στο ελάχιστο, θα μπαίνουμε στα μέσα μαζικής μεταφοράς, θα βρούμε σπίτια κοντά στη δουλειά μας, θα πουλήσουμε το αυτοκίνητό μας, θα πάμε στο χωριό να ζήσουμε μέσα στην ηρεμία της φύσης.

Γιατί δηλαδή η διασκέδαση πρέπει να ταυτίζεται με το shopping σε τέτοιο βαθμό που προτιμάμε να πάμε στο μόλ από ότι να διαβάσουμε ένα βιβλίο ή να συζητήσουμε σε ένα παγκάκι;

Ο άνθρωπος θέλει πολύ λίγα πράγματα για να ζήσει.

Προσωπικά δεν αναγνωρίζω το δικαίωμα του λαού στην υπερκατανάλωση λόγω στέρησης. Ας προσλάβουν ειδικούς ψυχολόγους-ψυχοθεραπευτές και ας κάνουν ειδικές εκστρατείες από την τηλεόραση που θα προσπαθούν να συνεφέρουν τον κόσμο.Πράγμα που βεβαίως δεν θα γίνει ποτέ γιατί ο καπιταλισμός ολόκληρος βασίζεται πάνω σε μια παράλογη μαζική παράκρουση.

Το 1970 ένας υπάλληλος μπορούσε να ζήσει την οικογένειά του. Τι κακό είναι λοιπόν αν γυρίσουμε οικονομικώς στην δεκαετία του 1970. Δεν θα χάσουμε εμείς αλλά οι μεγάλες πολυεθνικές που μας πουλούσαν τα σαβουροπροιόντα τους. Στο διάολο και το κινητό, ποιος το χρειάζεται πραγματικά;

Εφόσον ένας λαός έχει ένα καλό επίπεδο παιδείας και δημόσιας υγείας (που δεν έχουμε) τότε όλα τα άλλα είναι περιττά.

Τι είναι αυτό το χάλι να πρέπει να δουλεύουμε όλο και περισσότερο για να διατηρούμε όλο και χαμηλότερο επίπεδο ζωής και διαβίωσης;

Εγώ απέχω εδώ και κάποια χρόνια από αυτό τον ηλίθιο αγώνα δρόμου και γι' αυτό δεν με ενδιαφέρει πλέον σήμερα η χρεοκοπία.

Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν κανένας να φοβάται για τίποτα. Και το μυστικό είναι να μην ελπίζει και σε πολλά πράγματα γιατί συνήθως οι ελπίδες είναι και το τυράκι που κάνει εμάς τα ποντικάκια να τρέχουμε γύρω από τον τροχό όλο και γρηγορότερα παράγοντας ενέργεια για κάποιους που μας εκμεταλλεύονται. 

Γι' αυτό πολλοί άνθρωποι δεν πρέπει να φοβούνται τίποτα, γιατί είχαν φτάσει σε τέτοιο πάτο που παρακάτω δεν πρόκειται να φτάσουν ούτε με την χρεοκοπία. Μπορεί μάλιστα να συνέλθουν.
Από τον GREEK RIDER