Ιδού η πλατεία, ιδού και το κόμμα

• 
  

Η πλατεία είναι ένα καζάνι ιδεών που βράζει. Κοχλάζει και οι ιδέες με τις προτάσεις εξατμίζονται. Κάποιες σημειώνονται, γίνονται πρακτικά, αναπαράγονται τη στιγμή που ακούγονται μέσω του δικτύου. Είναι όμορφο. Είναι και δημιουργικό. Αλλά και τόσο αδιέξοδο, όσο το τέλος της γραμμής του μετρό.
Αυτές τις μέρες παρακολουθώ, από κοντά ή μέσω δικτύου, τις συγκεντρώσεις και τις συνελεύσεις των «Αγανακτισμένων». Βλέπω την οργή να υψώνεται τόσο ψηλά που δεν φτάνω καν για να προσθέσω το δικό μου πυρακτωμένο πετραδάκι. Και δεν ξέρω που να κοιτάξω πρώτα. Στο πλήθος που σκεπάζει τη λεωφόρο ή στη συνέλευση που αυτοπροσδιορίζεται ως πρωτογενής παραγωγή πολιτικού λόγου; Τελικά κοιτάζω το δρόμο και ακούω τη συνέλευση. «Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.» Είναι μία πρόταση με την οποία δεν μπορείς να διαφωνήσεις. Αρκεί να μάθεις και ποιοι θα έρθουν όταν φύγουν οι προηγούμενοι.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι η συνέλευση δεν φτάνει μόνο να αφορίζει. Πρέπει και να συνθέτει. Και με κάποιον τρόπο να εξηγήσει πως το ταξίδι θα φτάσει στον προορισμό του. Η συνέλευση, λοιπόν, της «πραγματικής δημοκρατίας» καλείται να επεξεργαστεί και μία πραγματική πρόταση. Και να τη φωνάξει όχι με τη μικροφωνική της πλατείας, αλλά με τον πιο δυνατό τρόπο. Δεν χρειάζονται περισσότεροι από εκατό άνθρωποι για να φτιάξουν κόμμα. Ας το δημιουργήσουν αύριο το πρωί. Και μετά οι συμμετέχοντες στη συνέλευση θα εγγραφούν ως μέλη. Το ίδιο και οι «Αγανακτισμένοι». Αν ο λαός όντως εκφράζεται δια της πραγματικής δημοκρατίας, τότε θα προστεθούν και άλλοι. Του κερατά, δεν λέω ότι θα σχηματιστούν ουρές που από ψηλά θα σχηματίζουν μία γροθιά, αλλά λογικά θα είναι αρκετοί αυτοί όσοι συνταχθούν θεσμικά με το κόμμα των Αγανακτισμένων ή της Πραγματικής Δημοκρατίας. Επεξεργασμένες θέσεις με μερικές χιλιάδες υπογραφές από κάτω.
Φτιάχνοντας κόμμα αφαιρείς δύναμη από το σύστημα που πολεμάς. Εν μέρει το διεμβολίζεις, του προκαλείς μία ρωγμή. Σε κάθε άλλη περίπτωση η δυναμική των Αγανακτισμένων δεν θα αποτυπωθεί στα μαρμαρένια αλώνια της πολιτικής, δηλαδή στις εκλογές. Θα παραμείνει στο στενό πλαίσιο μίας ανέξοδης και αναίμακτης διαμαρτυρίας. Γνωρίζουν επίσης πως η λευκή ψήφος ή η αποχή ουσιαστικά ενισχύουν τα πρώτα κόμματα. Και μη μου πείτε ότι οι Αγανακτισμένοι δεν θα μπουν στο παιχνίδι του κομματισμού, γιατί αλλιώς πρέπει να προτείνουν και κάτι άλλο πέραν του κοινοβουλευτισμού. Και αυτό μάλλον δεν πρέπει να είναι στις προθέσεις της συνέλευσης. Είπαμε να αλλάξουμε το σκηνικό, όχι τη σκηνή.
του Κώστα Γιαννακίδη