ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΒΑΛΒΙΔΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Τα τελευταία γεγονότα, που εξελίσσονται στις πλατείες των πόλεων και στους χώρους, όπου κάνουν την εμφάνισή τους οι πολιτικοί (προπάντων αυτοί που έχουν ασκήσει εξουσία) μάλλον δίνουν μερικές ισχυρές ενδείξεις για το τέλος του πολιτικού μοντέλου της μεταπολιτευτικής περιόδου, καθώς παρακολουθούμε την κορύφωση ενός δράματος , που εκδηλώνεται με το ξέσπασμα των πολιτών απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα, που βολεύονταν και τους βόλευε τόσα χρόνια με το δικό του τρόπο. Με την εμπλοκή της τρόϊκας και την αδυναμία του να λειτουργεί πλέον με τα μέχρι τώρα δεδομένα έχασε τις συνεκτικές του δυνάμεις , καθώς γίνεται αντιληπτό απ' όλους ότι δεν έχουν πλέον τίποτα να περιμένουν από τους μέχρι τώρα πολιτικούς τους ηγέτες με τον τρόπο που μέχρι τώρα γνώριζαν.

Πιο αναλυτικά: Ο δικομματισμός λειτουργούσε ως ένα βαθμό “λυτρωτικά” για το πολιτικοκοινωνικό μας σύστημα, καθώς, αυτοί που ήταν στην εξουσία έδιναν ελπίδες στο στρατό που τους ακολουθούσε για καλύτερες μέρες, οι δε αντιπολιτευόμενοι ζούσαν με την ελπίδα και την προσμονή, ότι θα έρχονταν αργά ή γρήγορα και η δική τους σειρά στην κομματική εναλλαγή. Έτσι το πολιτικό σύστημα πορεύονταν άρρωστο μεν, χωρίς κλυδωνισμούς όμως, καθώς οι πολίτες, που επέλεγαν το άρμα ενός μεγάλου κόμματος είχαν πάντα την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα έρχονταν και η δική τους σειρά στο “βόλεμα”. Οι λοιπές “Δημοκρατικές δυνάμεις” αποτελούνταν από ανθρώπους , που είτε δεν είχαν καμία φιλοδοξία για την ανέλιξή τους στο κοινωνικό στάτους, είτε από τη φύση της δουλειάς τους δεν είχαν καμία εξάρτηση από κανένα μεγάλο κόμμα. Πάντα φυσικά υπήρχαν και οι αθεράπευτοι αιθεροβάμονες ιδεολόγοι σε όλο το φάσμα των κομμάτων , που ζούσαν στο δικό τους κόσμο, όσο οι ιδεολογίες χρησιμοποιούνταν σαν κατάλληλα περιτυλίγματα στις μάχες των συμφερόντων. Όσο θεσπίζονταν μέτρα που υποβάθμιζαν το ρόλο της κομματικής ταυτότητας για τη ζωή του καθενός, τόσο αμβλύνονταν οι κομματικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των πολιτών και ξεθώριαζε η ισχύς των κομματικών παραγόντων. Γιαυτό άλλωστε χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να θεσπιστούν κάποιες αυτονόητες διαδικασίες αντικειμενικών κριτηρίων στη λειτουργία του κράτους. Το κράτος αντιμετωπίζονταν πάντα σαν λάφυρο των νικητών στους πολιτικούς αγώνες , γιαυτό και αντιμετωπίζονταν πάντα εχθρικά από τους ηττημένους. Διαχρονικά δημιουργήθηκε μια σχέση λατρείας-μίσους των πολιτών απέναντί του. Το αντιμετώπιζαν άλλοτε σαν προστάτη , άλλοτε σαν δυνάστη, ώσπου έφτασε η ώρα να φαίνεται σαν σκέτος δυνάστης για όλους, εφόσον δε μπορεί πια να τους “βολέψει” από τη μια , τους ζητά δε πολλές θυσίες από την άλλη. Όσο άναρχη ήταν η δόμηση της οικονομικής μας ζωής στη βάση αυτής της πελατειακής σχέσης πολιτών -κράτους , άλλο τόσο -και χειρότερα- άναρχη ήταν και η δόμηση της κοινωνίας και της πολιτιστικής μας ταυτότητας. Αυτά τα τερατουργήματα δημιούργησαν μια άκρως αντιπαραγωγική και αναρχοαυτόνομη κοινωνικοοικονομική δομή, όπου οι αξίες ιεραρχήθηκαν στη βάση των νόμων των ισχυρών βάζοντας στο περιθώριο την παιδεία και τον πολιτισμό. Όσο εξασφαλίζονταν η “ευημερία” των υπηκόων , που μεταφράζονταν στη δυνατότητά τους να “καταναλώνουν” το σύστημα δούλευε. Κι' αν δε μπορούσε μόνο του να καλύψει τις ανάγκες που δημιούργησε, τα δάνεια ήταν η λύση. Έλα όμως που όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Μόλις, με αφορμή τη διεθνή οικονομική κρίση, έκλεισαν οι στρόφιγγες των δανεικών, αντιλήφθηκαν πλέον όλοι ότι αυτό το σύστημα δε δουλεύει πια. Οι υπήκοοι δεν έχουν πλέον να περιμένουν τίποτα από τα μέχρι τώρα πρωτοπαλίκαρα τους και μπροστά στον πανικό τους για το το μέλλον ως “αγανακτισμένοι” άρχισαν ξαφνικά να τους πετροβολούν !!! Τους πετροβολούν γιατί, ενώ έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη γι' αυτό το μόρφωμα , καλούν τους υπηκόους μόνο να πληρώσουν το μάρμαρο κρατώντας για τον εαυτό τους όλα τα “κεκτημένα”. Βλακώδεις δηλώσεις του τύπου: “Μαζί τα φάγαμε” σε συνδυασμό με ψήφιση μέτρων, που λένε καθαρά “Εσείς μόνο θα τα πληρώσετε” ανάβουν τα φιτίλια της οργής .

Η εκτόνωση της πολιτικής κρίσης-πέρα από την οικονομική- που ταλανίζει τον τόπο απαιτεί Ιφιγένειες από τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος, που θα λειτουργήσουν λυτρωτικά σε συμβολικό επίπεδο. Χρειάζεται έμπρακτη συμμετοχή στις θυσίες των πολιτικά υπεύθυνων για το τέρας που εξέθρεψαν. Το πρόβλημα για την κοινωνία μας δεν είναι , αν θα πρέπει να ματώσουμε για να σκοτωθεί το τέρας που μας απειλεί με αφανισμό. Η απαίτηση είναι να ματώσουν ΟΛΟΙ στο βαθμό που ευθύνονται για την εκτροφή του.

Οι κομματικές συναινέσεις σε επίπεδο ηγετών στην εφαρμογή οποιωνδήποτε μέτρων δεν πρόκειται να δώσει καμία λύση. Το αντίθετο θα ενισχύσουν την πεποίθηση των πολιτών ότι επιχειρείται “οργανωμένη” προσπάθεια των υπόλογων να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, βαθαίνοντας περισσότερο το χάσμα, που ήδη δημιουργήθηκε. Θα πρέπει οι εκπρόσωποι της Αντιπροσωπευτικής μας Δημοκρατίας να θυσιάσουν εκουσίως στο βωμό της κοινωνικής συναίνεσης ΟΛΑ τα “κεκτημένα” τους και μετά να ζητήσουν από τους πολίτες να κάνουν το ίδιο για κάποια απ' αυτά. Να δείξουν ότι πρώτα οι ίδιοι διαγράφουν και πληρώνουν, ό,τι κέρδισαν χωρίς να το δικαιούνται και να δώσουν ελπίδα στον κόσμο ότι η πολιτική ζωή στον τόπο αλλάζει για ΟΛΟΥΣ.

Ο απλός κόσμος της εργασίας δε φοβάται και δε φοβήθηκε ποτέ τη φτώχεια. Έζησε πολλά χρόνια με τη συντροφιά της. Δεν ανέχεται όμως τον εμπαιγμό και τον επιλεκτικό καταμερισμό των ευθυνών. Με την ίδια ευκολία που παραχωρεί πλούσια προνόμια στους στρατηγούς του μετά από νίκες , τους στέλνει στο εκτελεστικό απόσπασμα, όταν στις μάχες δεν είναι μπροστάρηδες στους κινδύνους πρόθυμοι να θυσιάσουν πολύ περισσότερα απ' αυτά που κέρδισαν στην ειρήνη.

Χρειάζεται επιτέλους πολιτική γενναιότητα σε επίπεδο συμβολισμών απ' αυτούς που θέλουν να εκφράζουν το πολιτικό μας σύστημα, αν θέλουν να ανοίξουν τις βαλβίδες ασφαλείας σε ένα καζάνι που βράζει επικίνδυνα.