Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Το συζητούσαν πολλή ώρα έξω από την πόρτα. Ψιθυριστά. Να το ζητήσουμε; Πήραν το θάρρος και χτύπησαν .
Δάσκαλε , είπε ντροπαλά ο ένας , χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του να με κοιτάξει κατάματα , θέλουμε να κάνουμε μια συναυλία ένα βράδυ , λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων για να παρουσιάσουμε ένα πρόγραμμα στους γονείς και τους συμμαθητές μας. Να βγάλουμε και λεφτά για την εφταήμερη. Θέλουμε να μας παραχωρήσετε το γυμναστήριο του σχολείου. Θα παίξουμε εμείς! Έχουμε κιθαρίστες, ντράμερς, τραγουδιστές. Τα είπαν βιαστικά , έτοιμοι να αποχωρήσουν και κατάλαβα ότι περίμεναν να τους πω , πως δε γίνεται να μετατρέψουμε το σχολείο σε κέντρο διασκέδασης. Πως δεν μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι δεν θα ακολουθήσουν καταστάσεις που δεν θα μπορούμε να ελέγξουμε. Γι’ αυτό δε μπορούμε να το διαθέσουμε. Λυπάμαι παιδιά , αλλά…καταλαβαίνετε. Ήταν οι ίδιοι, που πριν μερικές εβδομάδες έκαναν κατάληψη του σχολείου. Αυτοί που δεν πάνε τα Μαθηματικά, αδιαφορούν στα Αρχαία, ψάχνουν κάθε ευκαιρία για κοπάνα από το σχολείο, κάνουν δύσκολη τη ζωή των καθηγητών στο μάθημα. Τι εμπιστοσύνη να τους έχεις;
- Θα θέσω το θέμα στο Σύλλογο και θα εισηγηθώ να σας το παραχωρήσουμε, τους είπα χωρίς δεύτερη κουβέντα με την προϋπόθεση πως δεν θα υπάρχουν οινοπνευματώδη, η συναυλία θα διαρκέσει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (3 ώρες) και θα έχω τη σύμφωνη γνώμη του συλλόγου γονέων. Σύμφωνοι;
- Σύμφωνοι δάσκαλε, είπαν και διέκρινα μια έκπληξη ανάκατη με ανέλπιστη χαρά στα πρόσωπά τους.
- Σας εμπιστεύομαι, τους είπα .

Ο Σύλλογος αποφάσισε να παραχωρηθεί το Γυμναστήριο.
Πήγαμε να τους δούμε. Νοίκιασαν μικροφωνική εγκατάσταση, έφτιαξαν το σκηνικό τους, έβαλαν φώτα, προβολείς. Δούλεψαν ασταμάτητα , κουβάλησαν καρεκλάκια, έφτιαξαν γλυκά οι μανάδες για το μπουφέ. Σε χρόνο μηδέν ετοίμασαν εισιτήρια, έφτιαξαν αφίσες, προμηθεύτηκαν αναψυκτικά. Όλα έτοιμα . Οι επιχειρηματίες, τα οργανωτικά μυαλά, οι εργάτες, οι καλλιτέχνες, οι ειδικοί στις δημόσιες σχέσεις αναδεικνύονταν όλοι στη μικρή τους κοινωνία και ήταν απόλαυση να τους βλέπεις να ζει ο καθένας το ρόλο του και να προσπαθεί να δώσει τον καλύτερο εαυτό του να φανεί άξιος της εμπιστοσύνης που τους δείξαμε. Εκπληκτικοί όλοι τους! Ο καθένας βρήκε το βασίλειό του. Το χώρο της καταξίωσής του. Αναγνωρισμένα χρήσιμοι όλοι τους. Και οι καλλιτέχνες; Τα κεντρικά πρόσωπα της σκηνής! Με την αυτοπεποίθηση που βλέπεις στο σημαιοφόρο του σχολείου όταν παραλαμβάνει τη σημαία! Αυτοί οι «κακοί μαθητές» , οι πιθανοί «αποτυχόντες» των πανελλήνιων εξετάσεων, οι καταληψίες των σχολείων!


Πόσο άδικα αλήθεια μετράμε την αξία των παιδιών μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που συνθλίβει τα θέλω και τις ιδιαίτερες ικανότητές τους, καθώς τα ευθυγραμμίζει σε μια πορεία που δεν τους αρέσει κυνηγώντας πολλές φορές τα ανεκπλήρωτα όνειρα των γονιών τους…
Μπράβο παιδιά!!!