Θα συνεχίσουμε να μιλούμε για Εκπαίδευση ή θα ασχοληθούμε κάποτε και με την Παιδεία ;

Ένα από τα πεδία , που θα δώσει τις σημαντικότερες εξετάσεις της η νέα κυβέρνηση και η επιτυχία ή αποτυχία της θα επηρεάσει αποφασιστικά το μέλλον αυτού του τόπου είναι η Παιδεία. Πιστεύω ότι όλοι οι άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενοι σ’ αυτή την υπόθεση (αρμόδιο Υπουργείο, Εκπαιδευτικοί, Σύλλογοι γονέων) έχουν συνειδητοποιήσει ότι βρισκόμαστε ήδη σε ένα τέλμα και η κατάσταση στα Σχολεία δεν μπορεί να συνεχιστεί στην ίδια ρότα. Απαιτούνται πρωτοβουλίες, αποφάσεις και αλλαγές ριζικές σε όλα τα επίπεδα.
Όμως πριν τεθούν στο τραπέζι οι προτάσεις της κυβέρνησης και σε δημόσια διαβούλευση, καθώς πριν ξεκινήσει ο διάλογος μεταξύ των άμεσα ενδιαφερόμενων θα πρέπει να ξεκαθαριστούν μερικά πράγματα σχετικά με την κατάσταση που υπάρχει σήμερα, τα αίτια που την προκάλεσαν, ποιοι στόχοι τίθενται από τη μεριά της πολιτείας και το ρόλο του Δημόσιου Σχολείου, πώς θα επιτευχθούν, με ποιους και με ποια αρμοδιότητα ο καθένας, με ποια μέσα και ποιους πόρους. Προπάντων θα πρέπει να αποφασίσουμε , αν θέλουμε το Σχολείο ένα καλό δωρεάν φροντιστήριο, που θα εκπαιδεύει όσο γίνεται καλύτερα τους μαθητές για τη μετάβασή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και το σκληρό ανταγωνισμό που θα ακολουθήσει στην αγορά εργασίας ή ένα χώρο, όπου οι μαθητές , χωρίς ανταγωνισμούς και ασφυκτική πίεση για «κατανάλωση» ύλης θα μάθουν να σκέπτονται και να συνεργάζονται σαν μέλη μιας μικρής κοινωνίας έχοντας τη δυνατότητα να αναδείξουν και να βελτιώσουν τις δεξιότητες και τις κλίσεις τους, που θα τους βοηθήσουν και στην επαγγελματική τους αποκατάσταση, χωρίς απαραίτητα να περάσουν τις πόρτες των ΑΕΙ.
Θα είναι μέγα λάθος από την πλευρά της κυβέρνησης, αν οι Εκπαιδευτικοί αντιμετωπισθούν σαν στρατιές αργόμισθων «αντιπαραγωγικών» δημόσιων υπαλλήλων και παρουσιαστεί σαν λύση του Εκπαιδευτικού προβλήματος ο ασφυκτικός τους έλεγχος στην παροχή περισσότερης εργασίας σε μια αποτυχημένη εκπαιδευτική διαδικασία. Όπως επίσης θα είναι μέγα λάθος ημών των Εκπαιδευτικών, αν περιχαρακωθούμε στα «κεκτημένα» , που πολλά απ’ αυτά , αν δε δημιουργούν, παγιώνουν τις σημερινές στρεβλώσεις.
Θα πρέπει όλοι να αποδεχθούμε την αρχή ότι το Σχολείο υπάρχει για να εξυπηρετεί πρωτίστως τους μαθητές και δεν είναι εργαλείο αντιμετώπισης της ανεργίας και εξυπηρέτησης του δικού μας βολέματος εις βάρος των στόχων του, όσο και αν αυτό δεν ικανοποιεί τα συντεχνιακά μας ανακλαστικά. Δυστυχώς τα αναλυτικά προγράμματα του Δημόσιου Σχολείου κόπηκαν και ράφτηκαν στα μέτρα της επαγγελματικής αποκατάστασης ανέργων πτυχιούχων Πανεπιστημίου όλων των ειδικοτήτων.
Είναι βέβαιο ότι οποιαδήποτε αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης στην κατεύθυνση που όλοι αποδέχονται ότι είναι η δίκαιη και συμβατή με αρχές και αξίες θα δημιουργήσει αντιδράσεις απ’ όσους βλέπουν να αλλάζει η καθημερινότητά τους. Σε πολλές περιπτώσεις είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να υπάρξουν μεταβατικές περίοδοι με προκαθορισμένη όμως και αδιαπραγμάτευτη κατάληξη για να δοθεί χρόνος προσαρμογής και επιλογών σε όσους θίγονται. Οι σαρωτικές και απόλυτες αλλαγές δημιουργούν πολλές φορές αδικίες και δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ αυτά που καλούνται να λύσουν.
Πρέπει να υπάρξει η πολιτική γενναιότητα να προχωρήσει η νέα κυβέρνηση σε τολμηρές αποφάσεις στην κατεύθυνση της αλλαγής της φιλοσοφίας της Εκπαίδευσης και στο βαθμό που ανταποκρίνονται στις προσδοκίες της κοινωνίας στον ισολογισμό πολιτικού κόστους –ωφέλειας το πρόσημο σίγουρα θα είναι θετικό.