Έρχεται ο Τσιπρανδρέου;


Στο φετινό λεύκωμα των τελειόφοιτων του Λυκείου έγραψα: “ Η ευθύτητα του λόγου, η ελευθεριότητα στην έκφραση , το θάρρος , ο ηρωισμός , όταν τηρείται το μέτρο και συνοδεύονται με την κατάλληλη παιδεία , είναι σπάνιες αρετές. Όταν το ξεπερνούν και απουσιάζει ο πολιτισμός, εκδηλώνονται σαν αγένεια, αυθάδεια και αμετροέπεια , θράσος, ηλιθιότητα”. Είχα στο μυαλό μου τη συνήθεια πολλών μαθητών, που στην προσπάθειά τους να εντυπωσιάσουν και να δείξουν ότι “δε μασάνε” απέναντι σε καθηγητές, διευθυντές και κάθε είδους “εξουσία” στο σχολικό περιβάλλον, γίνονται αγενείς , αυθάδεις και θρασείς.
Στους έφηβους αυτό συγχωρείται, καθώς υπάρχει πάντα η ελπίδα ότι με τον καιρό θα ωριμάσουν οι καρποί της παιδείας και θα υπάρξει κάποτε η αίσθηση του μέτρου. Δεν περίμενα ότι το φαινόμενο θα παρατηρούνταν σε έναν πολιτικό αρχηγό, που φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός.
Η μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μαϊου πράγματι τάραξε τα νερά στο πολιτικό τοπίο της Ελλάδας, αλλά και της Ε.Ε. Όχι επειδή οι Ευρωπαίοι φοβήθηκαν πώς θα αντιμετωπίσουν τον Τσίπρα , όταν θα χτυπάει τη γροθιά στο τραπέζι της επανεξέτασης του μνημονίου. Αυτό που τους τρόμαξε είναι το αποτέλεσμα που έβγαλε το “Ελληνικό πείραμα”. Φοβούνται ότι η λιτότητα που ετοιμάζεται από το πολιτικό διευθυντήριο της Ευρώπης για το σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών και μάλιστα αυτών του Νότου θα αναδείξει στα επόμενα 5-10 χρόνια και άλλους “Τσιπραίους” σε άλλες μικρές και μεγάλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου. Τότε τα πράγματα θα ξεφύγουν από τον έλεγχο της σημερινής καθεστηκυίας τάξης απειλώντας με κατάρρευση το ήδη ασταθές πολιτικοοικονομικό σύστημα της Ευρώπης. Τρομάζουν στην ιδέα ότι ο σεισμός που χτύπησε το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας θα μεταδοθεί και στις τεκτονικές πλάκες της Ε.Ε. Ο Τσίπρας κούνησε το δάχτυλο στον Ολάντ για κάτι που αντιλήφτηκε όλος ο Ευρωπαϊκός πολιτικός κόσμος, νομίζοντας ότι ο ίδιος κινεί το τρένο των εξελίξεων στην Ευρώπη.
Γιαυτό άλλωστε άρχισε πλέον μια μεγάλη συζήτηση για διορθωτικές κινήσεις που πρέπει να γίνουν στην ακολουθούμενη πολιτική με κινητήριο μοχλό τον Ολάντ, αλλά και άλλες φωνές από τα Σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης. Αυτή είναι μια σοβαρή ελπίδα για τους μη προνομιούχους Ευρωπαίους πολίτες και για την Ελλάδα, αν μπορέσει να παραμείνει στο παιχνίδι, που άρχισε ήδη να παίζεται.
Σ' αυτό το περιβάλλον είναι τουλάχιστον πολιτική αστοχία να επιδεικνύεται πολιτική αγένεια, αυθάδεια, αμετροέπεια και θρασύτητα απέναντι σε έναν σημαντικό πολιτικό παίκτη με τη ματιά στραμμένη στα ζήτω των κάθε λογής “Ελληναράδων” , που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το πολιτικό θάρρος από το λαϊκίστικο θράσος, την ευθύτητα του πολιτικού λόγου από την πολιτική αγένεια, την ελευθεριότητα της έκφρασης από την αμετροέπεια, τον ηρωισμό από την ηλιθιότητα.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια σοβαρή κεντροαριστερή πολιτική ηγεσία, που θα έχει το πολιτικό θάρρος να προχωρήσει στις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές της Δημόσιας διοίκησης , στην πάταξη της φοροκλοπής και φοροδιαφυγής, στη δίκαιη κατανομή του εθνικού πλούτου, αναζητώντας τις απαραίτητες πολιτικές συμμαχίες μέσα στην Ε.Ε. Τα κάθε είδους μνημόνια είναι αποτελέσματα του ελλείμματος εμπιστοσύνης απέναντι στη χώρα μας. Όσο εμείς προχωρούμε στην οργάνωση και τη δημιουργία ενός σύγχρονου ευνομούμενου κράτους και κτίζουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντί του, τόσο θα βρίσκουμε περισσότερους συμμάχους για την κατάργησή τους.
Οι αρχηγοί των μεγάλων εν δυνάμει κομμάτων εξουσίας οφείλουν να υπηρετούν το συμφέρον της χώρας τους με αποτελεσματικές πολιτικές αποφάσεις και πράξεις αποφεύγοντας τους λεονταρισμούς και τις άσκοπες επιδείξεις πολιτικού αμοραλισμού.
Στις εκλογές που έρχονται αποκρύπτεται το πραγματικό δίλημμα που είναι, είτε η δημιουργία ενός σύγχρονου Ευρωπαϊκού κράτους με κανόνες που ισχύουν για όλους με όλες τις απαραίτητες αλλαγές σε νοοτροπίες και πρακτικές, είτε η παραμονή στην ίδια τριτοκοσμική κοινωνία που δομήθηκε στα πρότυπα αυτής που προέκυψε αμέσως μετά την πολύχρονη Τουρκοκρατία με τα σημάδια του ραγιαδισμού και της πελατειακής πολιτικής αντίληψης. Το παιχνίδι συνεχίζει να παίζεται μεταξύ μνημονιακών – αντιμνημονιακών χωρίς κανείς να μας πει πως θα απαλλαγούμε από το μνημόνιο και πως θα ζήσουμε με ή χωρίς αυτό.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Γιατί η Ελλάδα χρέιάζεται κεντροαριστερή πολιτική και όχι κεντροδεξιά ή αριστερή; Γιατί η Ελλάδα έχει μέλλον μόνο μέσα στο ευρώ και όχι με μια νέα δραχμή; Γιατί ή Ελλάδα να μην εγκαταλείψει πρώτη και με σχέδιο, το πλοίο που βυθίζεται; Γιατί οι περισσότεροι οικονομολόγοι, Έλληνες και μη, συμφωνούν πως μόνο εκτός ευρω μπορεί η Ελλάδα να ανακάμψει;
Υποθέτω πως είναι μερικά ερωτήματα που απασχολούν πολλούς.
Ο χρήστης Χρήστος Χαρακοπίδης είπε…
Ανώνυμε 26 Μαΐου 2012 7:11 μ.μ.,
Δεν υποστηρίζω ότι είναι προτιμότερο να είμαστε εντός ή εκτός ευρώ. Για την Ελλάδα είναι αδιάφορο αν έχουμε ευρώ, δραχμή ή τάλαντο. Για τους Έλληνες ανάλογα με τη θέση του καθενός στις κοινωνικές και οικονομικές τάξεις της Ελληνικής κοινωνίας μια επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα είναι απο καταστροφική εξέλιξη έως σωτήρια. Καμμία εξέλιξη δεν θα έχει για όλους τις ίδιες συνέπειες.
Όπως μια βροχή. Γιά κάποιους είναι χρυσάφι, για άλλους καταστροφή, για κάποιους τρίτους ασήμαντο συμβάν.
Όπου και να είμαστε αυτό που είναι απαραίτητο είναι να συγκροτηθεί επιτέλους ένα κράτος στοιχειωδώς οργανωμένο, με δίκαιη κατανομή του εθνικού πλούτου και των φορολογικών βαρών στο μέσο όρο τουλάχιστον των αναπτυγμένων κοινωνιών. Είναι αναγκαία μια συγκροτημένη πολιτική σύγκλιση δυνάμεων, που θα έχουν μελετημένο σχέδιο για την ανάταξη της οικονομίας, αλλά και την προβολή ενός οράματος και ελπίδας, ειδικά στους νέους.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αυτά τα στοιχεία δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να τον ψηφίσω. Δυστυχώς όμως-με τη σημερινή του εικόνα τουλάχιστον- εμφανίζεται μια ποικιλία πολιτικών θέσεων που ξεκινούν απο φιλοευρωπαϊκές θέσεις έως τις σκληρές εξωκοινοβουλευτικές επαναστατικές θεωρήσεις. Ένα τέτοιο πολιτικό μωσαϊκό, αν αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, το πρώτο που θα έχει να αντιμετωπίσει θα είναι η δική του συνοχή με ότι αυτό συνεπάγεται στην άσκηση της πολιτικής σε μια κρίσιμη περίοδο.
Το ίδιο συμβαίνει και με την "κεντροδεξιά" του κ. Σαμαρά. Η λέξη κεντροδεξιά μπαίνει σε παρένθεση γιατί με την τελευταία συγκόλληση ΔΗΣΥ και ΛΑΟΣ δεν έχουμε παρά μια ευκαιριακή συγκόλληση ετερόκλητων πολιτικών προσώπων με μοναδική συνεκτική ουσία την εξασφάλιση της βουλευτικής καρέκλας. Αν παρακολουθήσεις την πορεία των πολιτικών θέσεων της Ν,Δ, που είναι ο βασικός κορμός θα διαπιστώσεις μια ανακολουθία τραγική. Θα δεις υιοθέτηση θέσεων απο τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη Χρυσή Αυγή ενταγμένες σε μια αντιπολιτευτική τακτική χωρίς κανένα πολιτικό έρμα. Κατά τη γνώμη μου αυτός είναι και ένας βασικός λόγος για τον κλονισμό της εμπιστοσύνης του κόσμου απέναντι σε όλους τους πολιτικούς και στην ίδια την πολιτική. Στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν τον άλλο πόλο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά εκφράζουν τις τελευταίες άμυνες του φθαρμένου πολιτικού προσωπικού απέναντι στις δυνάμεις που απειλούν να το αφανίσουν.
Το τραγικό στην ιστορία είναι ότι κανείς δεν θέλει αυτό το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό, αλλά η επιλογή του καινούργιου ενέχει μεγάλο πολιτικό ρίσκο.
Σ'αυτή τη λογική λοιπόν θεωρώ ότι μια κεντροαριστερή πολιτική δύναμη θα ήταν ένα ασφαλές πέρασμα απο το παλιό στο καινούργιο στη βάση συνεργασιών και συγκλήσεων με το μικρότερο δυνατό πολιτικό ρίσκο.
Πάντως απο τη Ν.Δ. των Πλεύρη, Γεωργιάδη, Ανατολάκη, κ.λ.π. που θεωρώ ανίκανη να κάνει οποιαδήποτε σοβαρή πολιτική μεταρρύθμιση θα προτιμούσα ασυζητητί τον ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον, έχοντας μαζί του μεγάλο κομμάτι των νέων με τον ενθουσιασμό τους και το μέλλον μπροστά τους κάτι καινούργιο μπορούν να φέρουν. Ένας δεκαοκτάχρονος οδηγός παρά την απειρία του, παρά την άγνοια κινδύνου, παρά την τρέλα του, ακόμα κι αν οδηγεί με δεμένο το ένα πόδι και χέρι , θα είναι καλύτερος απο έναν ετοιμοθάνατο γέροντα που πλέον δε βλέπει, δεν ακούει, δεν αισθάνεται...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ

Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ 2ου ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ: ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ