ΝΑΙ Η ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ;



Αναμφισβήτητα το πολιτικό μας σύστημα εισέρχεται σε μια φάση ιδιαίτερα κρίσιμη για το μέλλον του και θα οδηγηθεί σε σημαντικές αναταράξεις. Σ’ αυτές θα υποστεί σκληρές περιδινήσεις το πολιτικό του προσωπικό στην προσπάθειά του να μείνει ζωντανό για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές.
Μπροστά στην επικύρωση ή απόρριψη της νέας δανειακής σύμβασης θα κληθούν όλοι να σηκώσουν το χέρι τους στο «ΝΑΙ» ή το «ΟΧΙ». Οι υποστηρικτές του «ΝΑΙ» επενδύουν στο φόβο της επόμενης μέρας, αν τελικά αφεθούμε από τους «εταίρους» σε μια άτακτη χρεοκοπία. Όσοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να απορριφθεί η νέα δανειακή σύμβαση επενδύουν στα πατριωτικά αντανακλαστικά των Ελλήνων και την παράδοσή τους να λένε διαχρονικά όχι, όταν μπαίνουν εκβιαστικά διλήμματα απ’ οποιονδήποτε «ξένο» παράγοντα, ανεξάρτητα από λογικές, συμφέροντα και «εθνικές στρατηγικές».
Όλοι όμως θα πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν κρίσιμες αποφάσεις χωρίς κόστος. Ο λογαριασμός αργά ή γρήγορα πληρώνεται απ’ όλους, όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και γίνεται η πλήρης καταμέτρηση των κερδών και απωλειών, σαν αποτέλεσμα των αποφάσεων που πάρθηκαν. Όταν το θυμικό δώσει τη θέση του στη λογική και τα σενάρια στα γεγονότα, τότε οι «ηρωικές» πράξεις που ποδοπατούν τη λογική, καθώς και οι «λογικές» αποφάσεις που αγνοούν τον ηρωισμό μπαίνουν συνήθως στο ίδιο τσουβάλι και οι ευθύνες αποδίδονται με τον ίδιο τρόπο. Οι «ήρωες», όταν μάλιστα ο «ηρωισμός» τους δεν θίγει καθόλου τα δικά τους συμφέροντα και οδηγεί σε συμφορές τους άλλους, εύκολα εξοστρακίζονται και χαρακτηρίζονται ως εγκληματίες που έπαιξαν με ζωές άλλων, που «δεν γνώριζαν». Οι «λογικοί» λίγο απέχουν από την ανάδειξή τους σε «εθνικούς μειοδότες». Κανείς δεν θα τύχει της αποδοχής όλων.
Στις κρίσιμες περιόδους στερεύουν συνήθως και τα πολιτικά ρεύματα που ευθύνονταν για τη μέχρι τότε πορεία της πολιτικής ιστορίας. Ξεκινά μια καινούργια αφήγηση, που όμως έχει στα θεμέλιά της τον πολιτικό πολιτισμό και την παιδεία αυτής που γράφονται οι τίτλοι του τέλους της. Επομένως αυτό που πρέπει να βασανίσει πολύ τη σκέψη των βουλευτών μας δεν είναι απλά αν η δανειακή σύμβαση που προτείνεται είναι καλή ή κακή. Κανείς δεν αμφιβάλει ότι η σύμβαση είναι κακή, αποτέλεσμα εκβιασμών των δανειστών μας, των διεθνών κερδοσκόπων, των «εταίρων» μας και προπάντων της δικής μας πολιτικής από το 1821 μέχρι σήμερα. Το ερώτημα είναι τι γίνεται, αν δεν επικυρωθεί και αφεθούμε να λειτουργήσουμε ως ανεξάρτητη οικονομική οντότητα, όπως ονειρεύονται, όσοι σήκωσαν τα αντιμνημονιακά λάβαρα. Συμφωνώ ότι θα ήταν ό, τι καλύτερο θα μπορούσε να μας συμβεί, αν υπήρχαν στον τόπο μας πολιτικές δυνάμεις, που θα είχαν έτοιμη μια πολιτική πλατφόρμα για τη μελλοντική μας κοινωνία, ένα όραμα για τη διαχείριση μιας τέτοιας κατάστασης και μια διέξοδο , ακόμα κι αν απαιτούσε χρόνο και περνούσε αναγκαστικά από μια περίοδο φτώχειας και πόνου.
Όσοι πιστεύουν ότι υπάρχει τέτοια πολιτική δύναμη, υποχρεούνται να καταψηφίσουν τη νέα δανειακή σύμβαση και να ενταχθούν άμεσα στις τάξεις της συμβάλλοντας το γρηγορότερο, ώστε να κάνουν γνωστό το όραμα σε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες εξασφαλίζοντας τη σταθερότητα του πολιτικού πολιτισμού, που απαιτείται. Το ίδιο υποχρεούνται να κάνουν και όσοι θεωρούν τις πιέσεις και τους εκβιασμούς που αναφέρονται , ως θεατρικές παραστάσεις των κυβερνώντων και μεγάλη μπλόφα της τρόϊκας και της Ε.Ε., ώστε να μας υποχρεώσουν σε μια οδυνηρή συμφωνία. Όσοι πιστεύουν ότι θα υποχρεωθούν έτσι κι αλλιώς να μας “σώσουν” από τη χρεοκοπία χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε καμία απολύτως θυσία.
Να αναλάβουν όμως την ευθύνη για όσα καλά ή άσχημα μας συμβούν και την επομένη της απόφασής τους.
Αν δεν υπάρχει τέτοιο πολιτικό ρεύμα ή οι “εταίροι” μας δεν μπλοφάρουν, πολύ φοβάμαι ότι η επόμενη μέρα θα μας βρει σε έναν εμφύλιο πόλεμο παρόμοιο μ΄ αυτόν της μεταπολεμικής περιόδου. Τότε οι διαχωριστικές γραμμές ήταν δεξιοί-αριστεροί, μιάσματα-εθνικόφρονες. Τώρα θα είναι: υπεύθυνοι για τη φτώχεια μας (όσοι άσκησαν εξουσία)-φίλοι του λαού (όσοι ήταν συνεχώς απέναντι) , λαμόγια-έντιμοι. Θα εισέλθουμε σε μια περίοδο όπου οι μισοί θα προσπαθούν να αποδείξουν ότι υπεύθυνοι για την αθλιότητα είναι οι άλλοι μισοί, χωρίς κανείς να κάνει τίποτα για την έξοδο από τη φτώχεια και τη μιζέρια.
Οι πολιτικές δυνάμεις θα αναδιαταχθούν στη βάση αυτών των αξιωμάτων και ένα νέο πελατειακό κράτος θα γεννηθεί, όπου τα πιστοποιητικά «εθνικοφροσύνης» της μεταπολεμικής περιόδου θα δώσουν τη θέση τους στα πιστοποιητικά «φιλολαϊκισμού» και «εντιμότητας» της μεταδικτατορικής περιόδου. Αυτό θα ήταν ό, τι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί, γιατί θα μας οδηγούσε σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή για πολλές δεκαετίες. Το αντίδωρο της φτώχειας και εξαθλίωσης θα είναι η τιμωρία των «υπεύθυνων», που εύκολα θα ανασύρονται από το πλήθος όλων αυτών που υπηρέτησαν το ηττημένο πολιτικό σύστημα. Σ΄ αυτόν το καμβά πολύ φοβάμαι ότι θα εδραιωθούν οι επόμενοι πολιτικοί μας ηγέτες καλύπτοντας την αδυναμία της χώρας για έξοδο από την απομόνωση και τη φτώχεια.
Όσοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει ο απαιτούμενος πολιτικός πολιτισμός και η αναγκαία παιδεία του λαού μας για να αντέξει μια δύσκολη πορεία σε ένα όραμα που θα το πιστέψει , καθώς και οι πολιτικές δυνάμεις, που θα σχεδιάσουν με επιτυχία αυτή τη δύσκολη και μοναχική πορεία, οφείλουν να ψηφίσουν τη δανειακή σύμβαση για να παραμείνουμε πάση θυσία μέσα σε μια ευρύτερη οργανωμένη οντότητα (όσο αυτή υφίσταται) κάνοντας τις απαραίτητες προσθαφαιρέσεις στο πολιτικό μας προσωπικό στις εκλογές που θ΄ ακολουθήσουν. Άλλωστε η είσοδός μας στην Ε.Ε. έγινε εν γνώσει των συνεπειών της και μάλιστα ήταν στρατηγική επιλογή γι’ αυτούς που μέχρι πρότινος ήταν μπροστάρηδες στον αντιμνημονιακό αγώνα. Η συμμετοχή σε μια ευρύτερη οικογένεια εθνών δεν γίνεται ποτέ χωρίς παραχώρηση μέρους των κυριαρχικών σου δικαιωμάτων σε επίπεδο οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής τουλάχιστον. Δε μπορούμε στα δύσκολα να αναζητούμε την αρωγή των “εταίρων” μας χωρίς να αναγνωρίζουμε καμία υποχρέωση για τον εαυτό μας. Τα δεσμά που επιβάλλονται από τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της Ευρώπης και της υφηλίου γενικότερα αφορούν όλους τους Ευρωπαίους πολίτες και σ' αυτό το πεδίο πρέπει οργανωμένα να δράσουν οι αντικρουόμενες πολιτικές δυνάμεις. Όσο οι συντηρητικές δυνάμεις και οι πάτρονές τους ελέγχουν το πολιτικό διευθυντήριο της Ευρώπης είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι μέσα στην Ε.Ε. θα υπάρχουν οάσεις καλά αμειβομένων εργαζόμενων με ακέραιες τις διαχρονικές τους κατακτήσεις.
Επομένως: Είτε αποχωρούμε συνειδητά και συντεταγμένα απ' αυτή την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη με συγκεκριμένο σχέδιο για τα μετά, χωρίς να ψάχνουμε εξιλαστήρια θύματα γιαυτή την εξέλιξη, είτε παραμένουμε πάση θυσία σ' αυτήν και στηρίζουμε τις πολιτικές δυνάμεις με πανευρωπαϊκή δικτύωση, που αντιμάχονται το σημερινό πολιτικό της διευθυντήριο μέχρι αυτό να αλλάξει και μαζί του η πολιτική, που οδηγεί στη φτώχεια και την εξαθλίωση ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό των Ευρωπαίων πολιτών. 
 Η γνώμη μου είναι ότι δεν υπάρχει σήμερα στη χώρα μας, ούτε η παιδεία, ούτε ο απαιτούμενος πολιτικός πολιτισμός, ούτε ο πολιτικός φορέας, που θα εξασφάλιζε την πρώτη εκδοχή. Πιθανόν οι ηγέτες των Ευρωπαϊκών χωρών να αναζητούν τα αναγκαία προσχήματα για να αποδεχθούν το οικονομικό κόστος της "διάσωσής" μας οι πολίτες που τους ψηφίζουν και ζητούν να δεσμευτούμε για πράγματα που εν γνώσει τους δεν πρόκειται να τηρήσουμε υπολογίζοντας ότι η πτώχευσή μας θα τους ζημίωνε περισσότερο από μια ακριβή γιαυτούς διάσωσή μας, πιθανόν να μπλοφάρουν και μια δική μας σθεναρή στάση να τους αναγκάσει να μας "σώσουν" πηγαίνοντας  "πάσο" στην κρίσιμη φάση του παιχνιδιού, βλέποντας ότι χάνουν πολλά περισσότερα απ' αυτά που θα κέρδιζαν, πιθανόν να έχουν ήδη ετοιμάσει το τοπίο για να ζήσουν χωρίς εμάς και έμμεσα μας δείχνουν την έξοδο ζητώντας μας τα αδύνατα. Πολλά σενάρια μπορεί κανείς να υιοθετήσει,  αλλά ο καθένας πρέπει να αναλάβει την ευθύνη  για το σενάριο που θα πιστέψει...
    Οι βουλευτές υποτίθεται ότι, όντας στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής της χώρας, έχουν τα πολιτικά δεδομένα για να γνωρίζουν καλύτερα από μας πόσο αληθινό είναι το καθένα απ' αυτά. Εμείς έχουμε την ελευθερία και το προνόμιο να υιοθετούμε όποιο σενάριο θέλουμε, αλλά αποφασίζουμε αφού δούμε ολόκληρο το έργο. Αυτοί έχουν την ευθύνη να αποφασίζουν όταν το έργο παίζεται ακόμα... Για κάποιους απ' αυτούς το ΤΕΛΟΣ τους έργου θα ταυτιστεί σίγουρα και με το δικό τους πολιτικό ΤΕΛΟΣ. Για άλλους θα προστεθούν μερικά ακόμα πολιτικά παράσημα, που θα βοηθήσουν  στην πολιτική τους μακροζωία.

Σχόλια

Ο χρήστης Γιώργος Φ. είπε…
Να και μια ανάλυση αντικειμενική των τραγικών γεγονότων που βιώνουμε σήμερα. Όλοι κάνουμε υποθέσεις, όλοι προβάλλουμε το δικό μας πιστεύω, όλοι πουλούμε την δική μας αλήθεια, ως άλλοι ειδήμονες ή άλλοι προφήτες. Μας προσγειώνει ομαλά ο συντάκτης του άρθρου στην πραγματικότητα και μας ΄΄υποχρεώνει΄΄ να αλαλάβουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί ως μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας. Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό που απορρέει από το άρθρο του συντάκτη. Αν το διάβαζαν μερικοί μεγαλοδημοσιογράφοι των ΑΘΗΝΩΝ που καθημερινώς προσπαθούν να μα ταϊσουν ΄΄κουτόχορτο΄΄,ίσως να άλλαζαν μερικές από τις θέσεις τους.
Ξαναδιαβάστε το άρθρο, αγαπητοί
φίλοι, για να αντιληφθείτε τι γίνεται γύρω μας.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ

Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ 2ου ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ: ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ