Η Αρρώστια , ο πόνος και το πύον

Ο πόνος, λένε οι γιατροί, είναι το καμπανάκι που διαθέτει το σώμα μας για να μας προειδοποιεί , όταν κάτι δεν πάει καλά με τη λειτουργία του. Αν υπήρχε τρόπος να τον καταργήσουμε, τότε δε θα παίρναμε είδηση τις σοβαρές παθήσεις μας ή θα διαπιστώνονταν, όταν πια βλέπαμε τα ραδίκια ανάποδα. Λένε ακόμα, ότι προκαλείται από την αντίσταση που προβάλουν στην εισβολή των ιών και μικροβίων τα υγιή κύτταρα του σώματός μας. Είναι τα πρώτα θύματα της εισβολής. Ο ασθενής αισθάνεται αυτή τη μάχη μέσω του πυρετού και του πόνου και παίρνει τα μέτρα του. Οι γιατροί του θα πρέπει να κάνουν τη σωστή διάγνωση για να γίνει η κατάλληλη θεραπεία. Αν δεν ασχοληθούν με τη διάγνωση και θεωρηθεί ότι εχθρός είναι μόνο ο πόνος που πρέπει να απαλειφθεί, τότε το πρόβλημα κουκουλώνεται προσωρινά με παυσίπονα , αλλά η αρρώστια δεν περνά. Συνήθως ξαναχτυπά με μεγαλύτερη ένταση και οδηγεί ζωτικά όργανα στην αχρηστία και τη σήψη.
Αν κάνουμε μια αναγωγή του ανθρώπινου σώματος στην κοινωνία που ζούμε, τότε το φαινόμενο της τρομοκρατίας τι είναι; Ο πόνος που εκδηλώνεται εξ αιτίας κάποιας αρρώστιας ή η ίδια η αρρώστια; Ποια διάγνωση έχει γίνει από τους αρμόδιους, που φυσικά είναι οι κοινωνιολόγοι και όχι οι πολιτικοί και οι αστυνόμοι; Πως εξηγείται το γεγονός ότι, όταν αποκαλύπτονται τα πρόσωπα των «τρομοκρατών» πέφτουν από τα σύννεφα οι γείτονες και οι γνωστοί, γιατί δε μπορούσαν να φανταστούν, ότι το τόσο καλό παιδί της διπλανής πόρτας, ήταν τελικά «εχθρός» της κοινωνίας και της Δημοκρατίας; Τι οπλίζει τα χέρια αυτών των νέων και προκαλούν συχνά τόσο πόνο σε ανύποπτους ανθρώπους ή σε οικογένειες ανθρώπων, που κι αυτοί είναι συνήθως τα θύματα-βλήματα των όπλων με τα οποία τους πυροβολούν οι θεωρητικοί τους αντίπαλοι; Σκεφτήκαμε ποτέ το ενδεχόμενο να μην είναι αυτοί η αρρώστια , αλλά τα κύτταρα της κοινωνίας που είναι τα πρώτα θύματα της βίαιης εισβολής της στο σώμα της; Αν λειτουργούν σαν τα φυσικά της αντισώματα, που όταν έρχονται στο φως με τις χειροπέδες πισθάγκωνα τα βλέπουμε πια σαν σιχαμερό και επιβλαβές πύον σε μια πληγή που όλοι βλέπαμε να χαίνει , αλλά κανείς δεν ενδιαφέρονταν να θεραπεύσει;
Όσο λοιπόν βλέπουμε τις πληγές της κοινωνίας μας ανοιχτές , απαλείφουμε τον πόνο με παυσίπονα και τις καλύπτουμε με πούδρες για να μη φαίνονται, χωρίς να θεραπεύουμε την αρρώστια που τις ανοίγει, τόσο πιο συχνά κάτω από τις πούδρες και στην αναισθησία των παυσίπονων, υγιή κύτταρα θα καταστρέφονται αναίτια και θα μετατρέπονται σε πύον, ώσπου η σαπίλα θα σπάζει τη μύτη μας από τη μπόχα. Τότε όμως θα είναι αργά. Κάποιος θα χρίσει τον εαυτό του χειρούργο για να μας τοποθετήσει στη χειρουργική κλίνη και τότε τα κύτταρα, που συναντά η λεπίδα και θα μετατρέπονται σε πύον θα είναι το αίμα των ηρώων που αντιστέκονται…