Κάψτε το σπίτι του διπλανού!


                 Φαίνεται ότι η αρρώστια έγινε πια πολύ βαριά. Κάτι σα χολέρα. Επικίνδυνη επιδημία. Η Ελληνική κοινωνία ποτίστηκε για τα καλά με το φονικό, παραλυτικό δηλητήριο. Οι συζητήσεις στις παρέες έχουν σαν θέμα ποιοι «πρέπει» να απολυθούν για να «εξυγειανθεί» ο δημόσιος τομέας. Έχουν οι περισσότεροι δεχθεί την «αναγκαιότητα» των απολύσεων. Ελάχιστοι θέτουν το ερώτημα αν πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν απολύσεις. Η μία κοινωνική ομάδα αρχίζει και δείχνει την άλλη σαν «προβληματική» και αχρείαστη, απ’ όπου « πρέπει»  να διαλέξουν τους μέλλοντες να απολυθούν. Κανείς δεν ασχολείται πια με το επίπεδο των μισθών, με τις συνθήκες εργασίας, με τα ωράρια, με τα δικαιώματα των εργαζομένων. Όσοι ακόμη έχουν δουλειά αρχίζουν και αισθάνονται προνομιούχοι γι’ αυτό τους το πλεονέκτημα και ένοχοι απέναντι σ’ εκείνους που μπαίνουν καθημερινά στην ανεργία. Έτοιμοι να «δώσουν» τον απέναντι, αρκει να τη γλυτώσουν οι ίδιοι.  Αδυνατούμε να αντιληφθούμε, ότι κι’ αν ακόμα τη «γλυτώσουμε» , θα ζούμε ατιμασμένοι σε συνθήκες δουλείας και εξαθλίωσης. Δυστυχώς, όσοι απεργάζονται την κατάργηση των κεκτημένων της εργατικής τάξης τον τελευταίο αιώνα και βολεύονται με την επιστροφή στις εργασιακές συνθήκες του μεσαίωνα, ελπίζοντας οι άθλιοι, ότι με τα σημερινά μέσα θα μπορούν να ελέγχουν πιο αποτελεσματικά τις τυχόν εξεγέρσεις, φαίνεται προς στιγμήν να πετυχαίνουν τους στόχους τους.
  Οι απολύσεις δεν λύνουν κανένα δημοσιονομικό πρόβλημα, ούτε κάνουν λιγότερο «σπάταλο» τον δημόσιο τομέα. Με έναν εξορθολογισμό των μισθών και δικαιότερη κατανομή τους στους δημόσιους λειτουργούς, καθώς και τον απαραίτητο εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, ώστε να απαλλαγεί από τον πελατειακό της χαρακτήρα, θα μπορούσαν να επιτευχθούν πολύ πιο αποτελεσματικά οι υποτιθέμενοι στόχοι.
 Οι απολύσεις γίνονται στα πλαίσια μια ιδιότυπης και πρωτοφανούς  « εργασιακής τρομοκρατίας» με στόχο τη δημιουργία της κατάλληλης ψυχολογίας στο σώμα των εργαζομένων, που θέτουν πλέον  πρώτο θέμα την ύπαρξη αυτής της ίδιας της εργασίας, παρά τις συνθήκες και τους όρους με τους οποίους αυτή γίνεται. Βάζουν φωτιά σε επιλεγμένα σπίτια και τρέχουν τάχα μου να σώσουν τα τιμαλφή και τα έπιπλα από τα διπλανά παριστάνοντας τους πυροσβέστες! Οι «σωσμένοι» αισθάνονται και ευτυχείς που δεν κάηκαν  τα σπίτια τους, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα  το γεγονός ότι είναι πια γυμνά και λεηλατημένα!   
     Ο παραλογισμός είναι, ότι αντί να συλλάβουμε και να δέσουμε χειροπόδαρα αυτούς που βάζουν τις φωτιές, εμείς μπαίνουμε στη διαδικασία να υποδεικνύουμε ποιανού το σπίτι «πρέπει» να καεί , γιατί τάχα μου δεν ήταν καλός «νοικοκύρης»! Έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα σώσουμε το δικό μας… Όταν όμως πέσει ο κουρνιαχτός τελικά θα διαπιστώσουμε ότι θα βρισκόμαστε όλοι στην ίδια μοίρα. Κάποιοι καμμένοι και οι υπόλοιποι, οι περισσότεροι, λεηλατημένοι. Με μια πολύ μεγαλύτερη  απώλεια όμως απ’ όλους , που δεν θα μπορεί εύκολα να αναπληρωθεί. Την εμπιστοσύνη στον απέναντι, στο γείτονα, στο συνάθρωπο. Σε ότι κρατάει στη ζωή τις κοινωνίες, όταν τις χτυπάνε οι κρίσεις.
   Η σημερινή κυβέρνηση συνειδητά  εξυπηρετεί τις κοινωνικές τάξεις που στοχεύουν στο πλιάτσικο των κοινωνικών κεκτημένων αυγατίζοντας τον πλούτο τους εις βάρος μιας εξαθλιωμένης εργατικής τάξης, που θα πουλάει πολύ φτηνά την εργασία της στα σκλαβοπάζαρα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, κυνηγώντας αδιάκοπα το δόλωμα της «ανάπτυξης», που θα μετατίθεται διαρκώς στο μέλλον.
           Είναι ανάγκη πλέον να διακηρυχθεί ανοιχτά και το ενδεχόμενο μιας «συντεταγμένης και έντιμης φτώχειας», που θα αγγίζει όμως δίκαια όλους τους Έλληνες, στα πλαίσια μιας κοινωνίας αρχών, που θα κτίσει ή θα αναβιώσει αξίες ικανές να αντικαταστήσουν τα καταναλωτικά πρότυπα της κοινωνίας που ζούμε. Μιας κοινωνίας που δεν θα συνδέει το δείκτη ευμάρειας με τα προϊόντα που είναι σε θέση να καταναλώνει, αλλά  με την κοινωνική αλληλεγγύη που θα είναι σε θέση να επιδεικνύει. Μιας κοινωνίας που θα καταναλώνει με δίκαια μοιρασιά, ότι παράγει.

      Οι ανθρωποθυσίες στο βωμό της πλασματικής ευημερίας μιας κρίσιμης μάζας του πληθυσμού, που είναι ικανή να δίνει κυβερνητικές «πλειοψηφίες»  δυναστεύοντας  τις εξαθλιωμένες και ανοργάνωτες πραγματικές πλειοψηφίες, πρέπει να σταματήσουν. Όπως υποχρέωση της πολιτείας είναι η με κάθε θυσία προάσπιση κάθε σπιθαμής εδάφους της χώρας μας, έτσι έχει υποχρέωση με κάθε θυσία να διασφαλίζει το δικαίωμα του κάθε πολίτη στην εργασία.
  Δυστυχώς με την ασκούμενη πολιτική σήμερα  δίνεται η αίσθηση ότι  δημιουργείται έντεχνα σκηνικό οικονομικού πολέμου, όπου στέλνονται επιλεκτικά για εκτέλεση οι συνήθεις «ήρωες», την ώρα που άλλοι γλεντοκοπούν στα μετόπισθεν στη μνήμη των «κορόϊδων».

Σχόλια

Ο χρήστης Χρήστος Χαρακοπίδης είπε…
Μου άρεσε στη διεύθυνση:
http://tsougdw.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html
μια σχετική ανάρτηση, που προτείνω να κάνετε τον κόπο να διαβάσετε.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ

Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ 2ου ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ: ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ