Φαίνεται ότι η αρρώστια έγινε πια πολύ βαριά. Κάτι σα χολέρα. Επικίνδυνη επιδημία. Η Ελληνική κοινωνία ποτίστηκε για τα καλά με το φονικό, παραλυτικό δηλητήριο. Οι συζητήσεις στις παρέες έχουν σαν θέμα ποιοι «πρέπει» να απολυθούν για να «εξυγειανθεί» ο δημόσιος τομέας. Έχουν οι περισσότεροι δεχθεί την «αναγκαιότητα» των απολύσεων. Ελάχιστοι θέτουν το ερώτημα αν πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν απολύσεις. Η μία κοινωνική ομάδα αρχίζει και δείχνει την άλλη σαν «προβληματική» και αχρείαστη, απ’ όπου « πρέπει» να διαλέξουν τους μέλλοντες να απολυθούν. Κανείς δεν ασχολείται πια με το επίπεδο των μισθών, με τις συνθήκες εργασίας, με τα ωράρια, με τα δικαιώματα των εργαζομένων. Όσοι ακόμη έχουν δουλειά αρχίζουν και αισθάνονται προνομιούχοι γι’ αυτό τους το πλεονέκτημα και ένοχοι απέναντι σ’ εκείνους που μπαίνουν καθημερινά στην ανεργία. Έτοιμοι να «δώσουν» τον απέναντι, αρκει να τη γλυτώσουν ο...