ΟΙ ΕΝΤΙΜΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΦΑΝΕΡΟΥΣ ΧΑΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΥΣ, ΟΙ «ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΕΙΣ» ΛΙΓΟΥΣ ΒΟΛΕΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΕΞΑΠΑΤΗΜΕΝΟΥΣ

Είναι σαφές ότι σ’ αυτόν τον τόπο για ν’  αλλάξει κάτι δεν αρκεί μόνο μια απλή κυβερνητική αλλαγή. Οι πολιτικάντηδες και οι λαϊκιστές, αυτοί που έχουν την κύρια ευθύνη για την απαξίωση, που βιώνει ήδη το πολιτικό μας  σύστημα, βρίσκονται σε όλα τα κόμματα.  Ενώ  εμφανίζονται  συνήθως φανατικοί πολέμιοι κάθε εκφυλιστικού φαινομένου της κοινωνίας μας  , είναι οι ίδιοι που  με μια παράδοξη ομοφωνία  και διαφορετική φρασεολογία, αντιδρούν σε κάθε απόφαση που επιχειρεί να αλλάξει την κατάσταση  παίρνοντας κάθε φορά το μέρος αυτών που «θίγονται». Με μοναδική μαεστρία  στρογγυλοποιούν  τις πολιτικές τους θέσεις, ώστε να χωρούν μέσα και οι πλέον αντιφατικές  απόψεις  και μ’ αυτή την τεχνική κατόρθωναν πάντα να επιβιώνουν χωρίς ποτέ να παίρνουν  σαφείς πολιτικές αποφάσεις. Μ΄ αυτούς φτάσαμε σ΄ αυτό το πολιτικό μόρφωμα, όπου σηκώνουν πλέον τα χέρια ψηλά οι οικονομικές, οι πολιτικές, οι κοινωνικές και όλων των ειδών επιστήμες . Η κάθε συντεχνία  και η κάθε  ομάδα , που μπορούσε να κουβαλήσει ψήφους ή διέθετε τα μέσα για να εκβιάσει ή να χαλάσει την ησυχία τους αποκτούσε διαχρονικά τα δικά της προνόμια, τα δικά της επιδόματα, τους δικούς της νόμους εις βάρος όλων των άλλων που βάδιζαν  «με το σταυρό στο χέρι».

        Με αφορμή το νομοσχέδιο για το άνοιγμα του επαγγέλματος των ταξιτζήδων γέμισαν τα τηλεοπτικά  κανάλια από δαύτους. Τη ρύθμιση Ρέππα (πολιτικάντικη διευθέτηση  παλαιοκομματικής κοπής, όπου  στην ουσία όχι μόνο δεν άνοιγε το επάγγελμα , αλλά εξασφαλίζονταν και νέα προνόμια για τους ίδιους ιδιοκτήτες ταξί) ακολούθησε αυτή του Γιάννη Ραγκούση, που  αλλάζει στην ουσία τα πράγματα και είναι  μια σαφής πολιτική απόφαση με χαμένους και κερδισμένους. Μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς όπως νομίζει, αλλά αλλάζει ριζικά μια κατάσταση.  Δυστυχώς εμφανίστηκαν και πάλι οι αυτόκλητοι κυβερνητικοί  «Ρομπέν του κοινοβουλίου» , που μετρώντας το πολιτικό κόστος  με τις δικές τους κεραίες  και το μυαλό στην επανεκλογή τους ,  είναι υπέρμαχοι μιας ακόμα «διευθέτησης» μέσα στα γνωστά  πελατειακά πλαίσια.  Έχω την αίσθηση ότι η ανθεκτικότητα του Γιάννη Ραγκούση εκφράζει την ανθεκτικότητα της κυβέρνησης και την αποφασιστικότητά της  να πάρει επιτέλους πολιτικές αποφάσεις. Η πολιτική αναμέτρηση δεν είναι μεταξύ συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, αλλά μεταξύ πραγματικών πολιτικών και πολιτικάντηδων παλαιάς κοπής στο πολιτικό προσωπικό όλων των κομμάτων.  Η ζυγαριά θα δείξει στον καιρό της για το πολιτικό κόστος ή όφελος .

   Να σημειωθεί, ότι σε αντίθεση με τους ιδιοκτήτες (της άδειας βασικά) των ταξί οι οδηγοί είναι υπέρ του νόμου και μ΄ αυτούς δεν ασχολείται κανείς. Δεν κλείνουν δρόμους και λιμάνια, δεν κλείνουν αεροδρόμια και δε σπάνε γραφεία βουλευτών. Αντίθετα απολύονται από τους ιδιοκτήτες και ξυλοκοπούνται , γιατί τολμούν να εκφράσουν τις απόψεις  τους. Να ταυτίζεται  ο κ. Σαμαράς  με τους ιδιοκτήτες ταξί το θεωρώ αυτονόητο. Για το  ΚΚΕ όμως, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους  υπόλοιπους αυτόκλητους εκφραστές των προλετάριων συμβαίνει ένα πολιτικό παράδοξο.  Ενώ με φανατισμό υποστηρίζουν τον αγώνα των ιδιοκτητών δε βρίσκουν ούτε μια κουβέντα για τους  οδηγούς , που κάνουν ουσιαστικά τη δουλειά και από τον κόπο τους, χάρη στο κεφάλαιο (άδεια), που διαθέτουν, ζουν οι  ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων που εργάζονται. Φανταστείτε να δίνεται η δυνατότητα στους εργαζόμενους  να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους  και να μοιράζονται οι ίδιοι τα κέρδη από την εργασία τους και  οι εκφραστές των εργαζομένων να υποστηρίζουν λυσσαλέα τους ιδιοκτήτες του, που φυσικά βγαίνουν στους δρόμους!!!