ΤΟ "ΝΕΟ ΜΙΓΜΑ" ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΞIΝΙΣΕ;

Πριν από ενάμιση περίπου χρόνο, όταν στο αντιμνημονιακό μέτωπο βρίσκονταν ο νυν πρωθυπουργός και η Ν.Δ., δόθηκαν αρκετές παραστάσεις πατριωτισμού και εθνικής υπερηφάνειας, καθώς επίσης με το Ζάππειο Ι, Ζάππειο ΙΙ κ.λ.π. σε αντίστοιχες παραστάσεις, δίνονταν μηνύματα εφαρμογής διαφορετικών «μιγμάτων» οικονομικής πολιτικής, που θα μας έβγαζαν γρήγορα από την κρίση. Η «επαναδιαπραγμάτευση» των όρων των μνημονίων Ι και ΙΙ ήταν το ελάχιστο που θα εξασφάλιζε ο νέος πρωθυπουργός. Σε μια περίοδο που το πολιτικό προσωπικό της χώρας και τα πολιτικά κόμματα διέρχονταν μια πρωτοφανή κρίση αξιοπιστίας, ο αρχηγός της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έκανε ότι μπορούσε, ώστε να αποτελειώσει τα όποια ψήγματα εμπιστοσύνης υπήρχαν στους πολίτες για τα μεγάλα κόμματα (τότε) και τα στελέχη τους, που διαχειρίστηκαν την τύχη της χώρας την περίοδο της μεταπολίτευσης. Η τύφλωση ή η μέθη στην προοπτική κατάληψης της εξουσίας από τη Ν.Δ. και τον κ. Σαμαρά ακύρωσε στη γέννησή της κάθε δυνατότητα επιτυχίας. Δε μπορείς να υπερασπίζεσαι αίφνης και να θεωρείς σωτήρια μια πολιτική, που πριν ένα χρόνο χαρακτήριζες αντιπατριωτική, λαθεμένη, καταστροφική, χωρίς να κουρελιάσεις την αξιοπιστία σου. Ο κ. Σαμαράς δεν αντελήφθη ότι τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε κατά του τότε πρωθυπουργού στην έφοδο του για την κατάληψη του Μαξίμου, θα μετατρέπονταν σε βαριές αλυσίδες στα πόδια του, όταν θα πετύχαινε ο στόχος. Δυστυχώς φρόντισε να ισοπεδώσει το σπίτι που διεκδικούσε να κατακτήσει, όταν μάλιστα στόχος του ήταν να κατοικήσει σ’ αυτό! Στελέχη της Ν.Δ. στα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υιοθετούσαν άκριτα ό,τι σενάριο συνομωσιολογίας κυκλοφορούσε για Κινέζους και Ρώσους σωτήρες των οποίων η προσφορά απορρίφτηκε από τον (πράκτορα των Αμερικανών) Παπανδρέου, για τους ομογενείς που συγκέντρωσαν 600 δις για να μας σώσουν, αλλά δεν ενέδιδε στους όρους τους η ένοχη κυβέρνηση Παπανδρέου, για τους αόρατους εχθρούς που επιβουλεύονται την ύπαρξη της Ελλάδας, για τους Γερμανούς που θα κάνουν έφοδο στα σπίτια μας και θα τ’ αγοράσουν όσο-όσο. Ταυτόχρονα σιγοντάριζαν κάθε «εκδήλωση λαϊκής δυσαρέσκειας» , υιοθετούσαν κάθε διαμαρτυρία κοινωνικών ομάδων αδιαφορώντας για το δίκαιο ή άδικο των προνομίων που αφαιρούνταν, οι κοινοτικοί μας εταίροι, στην οικογένεια των οποίων μας ενέταξαν ( θεωρώντας το μέγα πολιτικό τους επίτευγμα στη μεταπολίτευση), εμφανίζονται σαν «δυνάμεις κατοχής», συντονισμένοι στη συχνότητα των ακραίων του πολιτικού μας φάσματος εκ δεξιών και αριστερών. Ένα εν δυνάμει κόμμα εξουσίας αντιπολιτεύτηκε με τη λογική των γκρουπούσκουλων και προσπαθεί να πολιτευτεί με τη λογική της «υπεύθυνης» πολιτικής δύναμης, υποδυόμενο τους μέχρι χτες πολιτικούς του αντιπάλους.
Το περιβόητο «νέο μίγμα» οικονομικής πολιτικής του κ. Σαμαρά μάλλον ξίνισε στη ζύμωση και δεν εμφανίστηκε ποτέ στο τραπέζι, όπως επίσης τα «ισοδύναμα μέτρα» που επινοούσαν οι φωστήρες της Ν.Δ. κάθε τόσο, όσο ήταν στην αντιπολίτευση και θα απομάκρυναν το ενδεχόμενο περικοπής μισθών και συντάξεων, αποδείχτηκαν φτηνά πυροτεχνήματα στο δρόμο για την εξουσία.
Το ΠΑΣΟΚ θυσίασε την πολιτική του ζωή και ο πρώην αρχηγός του την πολιτική του σταδιοδρομία στην προσπάθεια να κρατηθεί η χώρα ζωντανή μέσα στην Ε.Ε. και το ευρώ, αποκηρύσσοντας, αργά έστω, την πολιτική πρακτική των τελευταίων δεκαετιών. Αλώθηκε εκ των έσω, καθώς τα αντικαθεστωτικά του αντισώματα ήταν πολύ λίγα και αδύναμα για να αντιμετωπίσουν τη μεγάλη πίεση της συντήρησης σε Ευρώπη και Ελλάδα. Η Ν.Δ. και ο κ. Σαμαράς αποτελείωσαν οριστικά την όποια ελπίδα των πολιτών για έξοδο από την κρίση στα πλαίσια της Ε.Ε., καθώς ένα συστημικό πρόβλημα ολόκληρης της Ευρώπης το ερμήνευσαν με κοντόφθαλμους και μικροπολιτικούς όρους, όσο ήταν στην αντιπολίτευση, το χειρίζονται ως φοβικοί και μοιραίοι, όσο είναι στην κυβέρνηση.
Στο πολιτικό σκηνικό της χώρας υπάρχει πλέον ένα τεράστιο κενό, που φαίνεται από το δημοσκοπικό φούσκωμα των άκρων. Είναι έκδηλο πλέον ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι βαθύτατα πολιτικό και πολιτισμικό με άμεση αντανάκλαση στην οικονομία μας, καθώς είμαστε οι πλέον ευάλωτοι στο συστημικό και νομισματικό πρόβλημα της Ε.Ε.
Οι ξύλινες ή το χειρότερο οι χάρτινες κατασκευές είναι αυτές που καταρρέουν πρώτες στις ισχυρές μπόρες. Μέχρι τότε, στην απανεμιά και τη λιακάδα φαντάζουν ενίοτε πολυτελείς κατοικίες, που κλέβουν το θαυμασμό και το φθόνο των γειτόνων.
Η «σωτηρία» μας πλέον επαφίεται στις πολιτικές αποφάσεις των εταίρων μας, που φυσικά εντάσσονται στους υπολογισμούς τους για το τι έχουν να χάσουν ή να κερδίσουν, αν μας αφήσουν στην τύχη μας. Δε μπορούμε πλέον να ελπίζουμε στους αριθμούς, που λογαριάζουμε εμείς, αλλά σ΄ αυτούς που υπολογίζουν οι άλλοι.
Έτσι ερμηνεύεται, κατά τη γνώμη μου, η δήλωση του πρωθυπουργού ότι «η διαπραγμάτευση τελείωσε» Ή πιο απλά: Μέχρι τώρα λέγαμε και καμιά μ@λ@κί@ να περνά η ώρα. Το θέμα είναι αν οι Μερκολάντηδες έχουν συμφέρον να μας δώσουν τη δόση μας. Αν ναι, θα πανηγυρίσουμε ότι νικήσαμε, ότι δικαιωθήκαμε κ.λ.π. . Αν όχι θα πούμε ότι δε λυγίσαμε στις πιέσεις τους και θα παραδώσουμε υπερήφανοι την εξουσία στους άλλους για τα περεταίρω...
Σήμερα; Το λιοντάρι μετατράπηκε σε αρνάκι γάλακτος, η «επαναδιαπραγμάτευση¨ έγινε ανέκδοτο, η επικύρωση της συμφωνίας, που έγινε από την κυβέρνηση Παπανδρέου πέρυσι τέτοιον καιρό και χαρακτηρίστηκε από σύσσωμη την αντιπολίτευση καταστροφική , προβάλλεται από τη νυν κυβέρνηση ως η σωτηρία της χώρας από την (τυπική) πτώχευση.