Κ' έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις
" Κ' έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις" ακούγεται σε ένα τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου. Κι' αν δεν αποφασίσεις, τότε σ' αφήνουν όλοι οι άλλοι, θα μπορούσε να είναι η συνέχεια.
Αυτό το τραγούδι το άκουσαν πολλές φορές φαντάζομαι οι σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ, αλλά ελάχιστοι του έδωσαν τη δέουσα σημασία. Αυτό πληρώνεται κατά τη γνώμη μου με τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαϊου, χωρίς να εξαιρείται φυσικά η Ν.Δ., μαζί με το τίμημα όσων πίστεψαν στο "τέλος των ιδεολογιών".
Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε στη μεταπολίτευση σαν κίνημα για τη σοσιαλιστική προοπτική στην Ελλάδα και ανέλαβε το ρόλο του εκφραστή του μη προνομιούχου Έλληνα. Στην πορεία με τη μακρόχρονη παραμονή του στην εξουσία τα στελέχη του σε όλα τα επίπεδα της στελεχιακής του πυραμίδας ταύτισαν τα δικά τους συμφέροντα και τη δική τους ανέλιξη στην ιεραρχία με τη διατήρηση της "λαϊκής κυριαρχίας", ενώ παράλληλα μετατρέπονταν χωρίς να το καταλάβουν στο προνομιούχο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας. Η Δημοκρατία με τις κατάλληλες προσαρμογές μετατράπηκε σε μηχανισμό ανακύκλωσης των ίδιων προσώπων στις διάφορες θέσεις εξουσίας αποκλείοντας την είσοδο φρέσκου αέρα στο ιδεολογικό του οπλοστάσιο. Όταν η πραγματικότητα, πριν δύο χρόνια, έθεσε διλήμματα για επιλογή των κοινωνικών ομάδων που έπρεπε να υποστηρίξει στην οικονομική κρίση, τότε προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο ετερόκλητους πολιτικά κόσμους. Αυτόν που εξέφραζε με τις διακηρύξεις του και εκείνον που κατά τη μακροχρόνια άσκηση της εξουσίας έγινε επιστήθιος φίλος χωρίς να έχει καμία σχέση με την ιδεολογία του. Εν ονόματι της εξουσίας προσπάθησε να εκφράσει ταυτόχρονα και τους δύο πόλους της πολιτικής σκηνής. Συνυπήρχαν οι θαμώνες των ΕΛΔΕ, οι βολεμένοι σε διάφορες θέσεις του Δημόσιου και ευρύτερου Δημόσιου τομέα, οι ευνοημένοι στις κρίσεις των στελεχών της Δημόσιας διοίκησης, οι φοροφυγάδες και οι υπεύθυνοι της διαφθοράς, που προστατεύονταν με το νόμο και πολλοί άλλοι που αποτελούν τις παθογένειες που μας οδήγησαν εδώ, μαζί με ανθρώπους της σκληρής τίμιας εργασίας, πραγματικούς ιδεολόγους, αγωνιστές στην καθημερινότητα, πραγματικούς σοσιαλιστές στον τρόπο ζωής. Όσο το χρήμα έρεε, είτε από τον Δημόσιο πλούτο, είτε από τον Δημόσιο δανεισμό μπορούσαν οι δύο κόσμοι να συνυπάρχουν χωρίς πρόβλημα. Στην κρίσιμη στιγμή δεν αποφάσισε "με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει". Τα μνημόνια ήταν οι φυσικές καταλήξεις αυτής της αναποφασιστικότητας. Όλοι αισθάνθηκαν ότι εγκαταλείπονται από τον "φυσικό" πολιτικό τους φορέα.
Εγκαταλείφτηκε από πολλούς ιδεολόγους του, αλλά και απ' αυτούς που-λόγω μνημονίου- δεν είχαν να περιμένουν τίποτα πια από τις "εξυπηρετήσεις" του παλιού καλού καιρού, ούτε την απαιτούμενη "κάλυψη" στις "βρώμικες" δουλειές.
Τι γίνεται τώρα; Είναι αργά για δάκρυα. Το ΠΑΣΟΚ έκλεισε τον πολιτικό του κύκλο. Μπορεί πλέον να γίνει η μήτρα για τη δημιουργία μιας νέας σύγχρονης κεντροαριστερής κίνησης, όπου θα κληθούν να συμμετάσχουν ισότιμα όλοι, όσοι θα υποστηρίξουν μια νέα διακήρυξη προσαρμοσμένη στα νέα σύγχρονα προβλήματα με κύριους πρωταγωνιστές τους νέους, τους άνεργους, τους ανθρώπους του πνεύματος και των τεχνών και τους ανθρώπους του τίμιου καθημερινού μόχθου, ξεκινώντας από το μηδέν. Ένα κίνημα που θα περιγράφει με αλήθειες τη δύσκολη αρχική πορεία, αλλά θα δίνει ένα όραμα στο βάθος της ερήμου, που έτσι κι αλλιώς θα αναγκαστούμε να διασχίσουμε εντός ή εκτός Ε.Ε. με ή χωρίς ευρώ. Ένα κίνημα που θα αποκλείει εξ αρχής τη δημιουργία νέας γενιάς "επαγγελματιών πολιτικών" με λειτουργία δημοκρατική και θεσμοθετημένη συνεχή ανανέωση του πολιτικού του προσωπικού. Η εμπειρία και η γνώση για τους κρυψώνες της διαφθοράς, της φοροκλοπής και της φοροδιαφυγής θα χρησιμοποιηθούν σαν όπλα για τον σχεδιασμό των νέων του προτάσεων.
Σε κάθε άλλη περίπτωση θα μείνει ένα άδειο πουκάμισο χωρίς δυνατότητα ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης και θα παρακολουθεί, σβήνοντας, την αναπαλαίωση του πολιτικού συστήματος που φεύγει από αρχιτέκτονες παλαιάς κοπής, που θα ασχημονούν προσπαθώντας να αντιγράψουν το ΠΑΣΟΚ του 1976.
Αυτό το τραγούδι το άκουσαν πολλές φορές φαντάζομαι οι σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ, αλλά ελάχιστοι του έδωσαν τη δέουσα σημασία. Αυτό πληρώνεται κατά τη γνώμη μου με τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαϊου, χωρίς να εξαιρείται φυσικά η Ν.Δ., μαζί με το τίμημα όσων πίστεψαν στο "τέλος των ιδεολογιών".
Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε στη μεταπολίτευση σαν κίνημα για τη σοσιαλιστική προοπτική στην Ελλάδα και ανέλαβε το ρόλο του εκφραστή του μη προνομιούχου Έλληνα. Στην πορεία με τη μακρόχρονη παραμονή του στην εξουσία τα στελέχη του σε όλα τα επίπεδα της στελεχιακής του πυραμίδας ταύτισαν τα δικά τους συμφέροντα και τη δική τους ανέλιξη στην ιεραρχία με τη διατήρηση της "λαϊκής κυριαρχίας", ενώ παράλληλα μετατρέπονταν χωρίς να το καταλάβουν στο προνομιούχο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας. Η Δημοκρατία με τις κατάλληλες προσαρμογές μετατράπηκε σε μηχανισμό ανακύκλωσης των ίδιων προσώπων στις διάφορες θέσεις εξουσίας αποκλείοντας την είσοδο φρέσκου αέρα στο ιδεολογικό του οπλοστάσιο. Όταν η πραγματικότητα, πριν δύο χρόνια, έθεσε διλήμματα για επιλογή των κοινωνικών ομάδων που έπρεπε να υποστηρίξει στην οικονομική κρίση, τότε προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο ετερόκλητους πολιτικά κόσμους. Αυτόν που εξέφραζε με τις διακηρύξεις του και εκείνον που κατά τη μακροχρόνια άσκηση της εξουσίας έγινε επιστήθιος φίλος χωρίς να έχει καμία σχέση με την ιδεολογία του. Εν ονόματι της εξουσίας προσπάθησε να εκφράσει ταυτόχρονα και τους δύο πόλους της πολιτικής σκηνής. Συνυπήρχαν οι θαμώνες των ΕΛΔΕ, οι βολεμένοι σε διάφορες θέσεις του Δημόσιου και ευρύτερου Δημόσιου τομέα, οι ευνοημένοι στις κρίσεις των στελεχών της Δημόσιας διοίκησης, οι φοροφυγάδες και οι υπεύθυνοι της διαφθοράς, που προστατεύονταν με το νόμο και πολλοί άλλοι που αποτελούν τις παθογένειες που μας οδήγησαν εδώ, μαζί με ανθρώπους της σκληρής τίμιας εργασίας, πραγματικούς ιδεολόγους, αγωνιστές στην καθημερινότητα, πραγματικούς σοσιαλιστές στον τρόπο ζωής. Όσο το χρήμα έρεε, είτε από τον Δημόσιο πλούτο, είτε από τον Δημόσιο δανεισμό μπορούσαν οι δύο κόσμοι να συνυπάρχουν χωρίς πρόβλημα. Στην κρίσιμη στιγμή δεν αποφάσισε "με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει". Τα μνημόνια ήταν οι φυσικές καταλήξεις αυτής της αναποφασιστικότητας. Όλοι αισθάνθηκαν ότι εγκαταλείπονται από τον "φυσικό" πολιτικό τους φορέα.
Εγκαταλείφτηκε από πολλούς ιδεολόγους του, αλλά και απ' αυτούς που-λόγω μνημονίου- δεν είχαν να περιμένουν τίποτα πια από τις "εξυπηρετήσεις" του παλιού καλού καιρού, ούτε την απαιτούμενη "κάλυψη" στις "βρώμικες" δουλειές.
Τι γίνεται τώρα; Είναι αργά για δάκρυα. Το ΠΑΣΟΚ έκλεισε τον πολιτικό του κύκλο. Μπορεί πλέον να γίνει η μήτρα για τη δημιουργία μιας νέας σύγχρονης κεντροαριστερής κίνησης, όπου θα κληθούν να συμμετάσχουν ισότιμα όλοι, όσοι θα υποστηρίξουν μια νέα διακήρυξη προσαρμοσμένη στα νέα σύγχρονα προβλήματα με κύριους πρωταγωνιστές τους νέους, τους άνεργους, τους ανθρώπους του πνεύματος και των τεχνών και τους ανθρώπους του τίμιου καθημερινού μόχθου, ξεκινώντας από το μηδέν. Ένα κίνημα που θα περιγράφει με αλήθειες τη δύσκολη αρχική πορεία, αλλά θα δίνει ένα όραμα στο βάθος της ερήμου, που έτσι κι αλλιώς θα αναγκαστούμε να διασχίσουμε εντός ή εκτός Ε.Ε. με ή χωρίς ευρώ. Ένα κίνημα που θα αποκλείει εξ αρχής τη δημιουργία νέας γενιάς "επαγγελματιών πολιτικών" με λειτουργία δημοκρατική και θεσμοθετημένη συνεχή ανανέωση του πολιτικού του προσωπικού. Η εμπειρία και η γνώση για τους κρυψώνες της διαφθοράς, της φοροκλοπής και της φοροδιαφυγής θα χρησιμοποιηθούν σαν όπλα για τον σχεδιασμό των νέων του προτάσεων.
Σε κάθε άλλη περίπτωση θα μείνει ένα άδειο πουκάμισο χωρίς δυνατότητα ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης και θα παρακολουθεί, σβήνοντας, την αναπαλαίωση του πολιτικού συστήματος που φεύγει από αρχιτέκτονες παλαιάς κοπής, που θα ασχημονούν προσπαθώντας να αντιγράψουν το ΠΑΣΟΚ του 1976.
Σχόλια