Η αποχή δεν είναι πολιτική θέση
Το ανέκδοτο της αποχής
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr
Kυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό πολλά ανέκδοτα, υπό τύπον πολιτικών επιχειρημάτων. Ενα από αυτά ακούγεται πολύ συχνά και λέει «εγώ δεν πάω να ψηφίσω, διότι έχω απογοητευθεί από τους πολιτικούς». Το ανέκδοτο αυτό είναι παλιό. Κυκλοφορούσε και στο παρελθόν από στόμα σε στόμα, αλλά σε μια πιο χυδαία εκδοχή. Το ανέκδοτο αυτό ήθελε έναν απατημένο να τιμωρεί την μοιχό συμβία του, κόβοντας τα γεννητικά του όργανα.
Υπάρχουν πολλά αληθή επιχειρήματα για να μην ψηφίζει κάποιος σε εκλογές -ακόμη και ευρωεκλογές- και κανένα σοβαρό. Υπάρχει ο ήλιος, υπάρχουν οι παραλίες, υπάρχει η τεμπελιά, υπάρχει η αδιαφορία για όλα αυτά που θα γίνουν για μας χωρίς εμάς· αφήστε δε το γεγονός ότι αύριο θα έχει 37 βαθμούς Κελσίου.
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει η αποχή ως πολιτική στάση, όπως δεν μπορεί το άσπρο να είναι μαύρο και η νύχτα μέρα. Εξ όσων μπορούμε να θυμηθούμε, μόνο η τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη είχε επιχειρήσει κάποτε να πολιτικοποιήσει την αποχή, να καρπωθεί την αδιαφορία μετά σχετικό κάλεσμά της στους πολίτες. Αλλά αυτή ήταν από άλλο (και αιματηρό) ανέκδοτο. Ακόμη κι αν η πολιτική είναι τόσο κακή, όσο κάποιοι προπαγανδίζουν, είναι καλύτερη από το να αποφασίζονται περισσότερα ερήμην των πολιτών. Κι αυτό διότι η απόσυρση από τα κοινά δεν σημαίνει ότι θα σταματήσει ο κόσμος. Οι αποφάσεις θα λαμβάνονται όσοι κι αν συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες. Ειδικά, μάλιστα, για κάποιους είναι προτιμότερη η μικρή συμμετοχή των πολιτών στα κοινά -λιγότεροι πονοκέφαλοι- παρά η μαζική. Το αίτημα, λοιπόν, των «απογοητευμένων» που τριγυρνούν με πολιτική προβιά, θα έπρεπε να είναι περισσότερες εκλογές, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις.
Μπορεί κάποιος να προσάψει πολλά στην πολιτική και περισσότερα στους πολιτικούς. Είναι, όπως θα έλεγε και ο Τσόρτσιλ, «η χειρότερη διαδικασία, εξαιρουμένων όλων όσων έχουμε δοκιμάσει μέχρι σήμερα». Γι’ αυτό όσοι αποφασίσουν από την αποχή, ας χαρούν τον ήλιο και τη θάλασσα, αλλά ας μην μας ζαλίζουν με δήθεν πολιτικά επιχειρήματα. Κυρίως, να μην γκρινιάζουν από Δευτέρα για όλα εκείνα που θα γίνουν γι’ αυτούς χωρίς αυτούς.
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr
Kυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό πολλά ανέκδοτα, υπό τύπον πολιτικών επιχειρημάτων. Ενα από αυτά ακούγεται πολύ συχνά και λέει «εγώ δεν πάω να ψηφίσω, διότι έχω απογοητευθεί από τους πολιτικούς». Το ανέκδοτο αυτό είναι παλιό. Κυκλοφορούσε και στο παρελθόν από στόμα σε στόμα, αλλά σε μια πιο χυδαία εκδοχή. Το ανέκδοτο αυτό ήθελε έναν απατημένο να τιμωρεί την μοιχό συμβία του, κόβοντας τα γεννητικά του όργανα.
Υπάρχουν πολλά αληθή επιχειρήματα για να μην ψηφίζει κάποιος σε εκλογές -ακόμη και ευρωεκλογές- και κανένα σοβαρό. Υπάρχει ο ήλιος, υπάρχουν οι παραλίες, υπάρχει η τεμπελιά, υπάρχει η αδιαφορία για όλα αυτά που θα γίνουν για μας χωρίς εμάς· αφήστε δε το γεγονός ότι αύριο θα έχει 37 βαθμούς Κελσίου.
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει η αποχή ως πολιτική στάση, όπως δεν μπορεί το άσπρο να είναι μαύρο και η νύχτα μέρα. Εξ όσων μπορούμε να θυμηθούμε, μόνο η τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη είχε επιχειρήσει κάποτε να πολιτικοποιήσει την αποχή, να καρπωθεί την αδιαφορία μετά σχετικό κάλεσμά της στους πολίτες. Αλλά αυτή ήταν από άλλο (και αιματηρό) ανέκδοτο. Ακόμη κι αν η πολιτική είναι τόσο κακή, όσο κάποιοι προπαγανδίζουν, είναι καλύτερη από το να αποφασίζονται περισσότερα ερήμην των πολιτών. Κι αυτό διότι η απόσυρση από τα κοινά δεν σημαίνει ότι θα σταματήσει ο κόσμος. Οι αποφάσεις θα λαμβάνονται όσοι κι αν συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες. Ειδικά, μάλιστα, για κάποιους είναι προτιμότερη η μικρή συμμετοχή των πολιτών στα κοινά -λιγότεροι πονοκέφαλοι- παρά η μαζική. Το αίτημα, λοιπόν, των «απογοητευμένων» που τριγυρνούν με πολιτική προβιά, θα έπρεπε να είναι περισσότερες εκλογές, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις.
Μπορεί κάποιος να προσάψει πολλά στην πολιτική και περισσότερα στους πολιτικούς. Είναι, όπως θα έλεγε και ο Τσόρτσιλ, «η χειρότερη διαδικασία, εξαιρουμένων όλων όσων έχουμε δοκιμάσει μέχρι σήμερα». Γι’ αυτό όσοι αποφασίσουν από την αποχή, ας χαρούν τον ήλιο και τη θάλασσα, αλλά ας μην μας ζαλίζουν με δήθεν πολιτικά επιχειρήματα. Κυρίως, να μην γκρινιάζουν από Δευτέρα για όλα εκείνα που θα γίνουν γι’ αυτούς χωρίς αυτούς.
Σχόλια
Γιατί να μη ληφθεί ως "ψήφος" διαμαρτυρίας;
Και γιατί να μπω στη λογική "διαλέγω από τα κακά το λιγότερο κακό".
Ισως οι Οικολόγοι να είναι μια εναλλακτική λύση, κάτι σαν τη Τσιτσιολίνα ένα πράμα.
Κάπου διάβασα πως η αποχή ευνοεί τα μικρότερα κόμματα. Δεν το βλέπω κακό!
Πιστεύεις σ' αλήθεια ότι και άν ακόμα έφτιαχνες ένα κόμμα μόνος σου, έγραφες τις διακηρύξεις του και τις πολιτικές του θέσεις, επιχειρώντας να εκφράσεις και τις προσδοκίες άλλων ανθρώπων, κάποια στιγμή δεν θα το έβλεπες μακρυά απο τη φιλοσοφία σου; Ευτυχώς ή δυστυχώς όλα γύρω μας αλλάζουν, εμείς αλλάζουμε και αναθεωρούμε θέσεις , που πιστεύαμε ότι ήταν σταθερές αξίες. Αποκλείεται λοιπόν να υπάρξει πολιτικός σχηματισμός, που θα ανταποκρίνονταν κάθε στιγμή στις πολιτικές μας προσδοκίες. Γιαυτό τί κάνουμε; Ανάλογα με την ιεράρχηση των δικών μας προσωπικών αξιών επιλέγουμε και υποστηρίζουμε τον πολιτικό εκείνο σχηματισμό, που λίγο πολύ κάνει την ίδια ιεράρχηση στους διακηρυγμένους του στόχους ή συχνά , αν δεν υπάρχει τέτοιος, επιλέγουμε αυτόν που επιφέρει τη μικρότερη ζημιά στις δικές μας αξίες. Η αποχή , κατά τη γνώμη μου, είναι παραίτηση απο τις διεργασίες που γίνονται στην κοινωνία μας με το πρόσχημα ότι δεν είναι σύμφωνες με τις δικές μας επιδιώξεις. Ενέχει αυτή η στάση και μεγάλη δόση εγωισμού θα έλεγα , καθώς χωρίς άλλο θεωρούμε ότι είναι στραβός ο γιαλός , αν και μεις αρμενίζουμε σωστά. Πιστεύω, χωρίς να είμαι βέβαιος ότι δεν κάνω λάθος, ότι για ότι συμβαίνει γύρω μας έχουμε και μεις συμμετοχή, αλλά και μερίδιο ευθύνης. Είναι πιο βολικό να είσαι απ' έξω και να κάνεις εκ του ασφαλούς την κριτική σου με εικονικές συγκρούσεις, παρά στην καθημερινή πρακτική, όπου και από τις δικές σου αποφάσεις καθορίζεται θετικά ή αρνητικά η καθημερινότητα αρκετών ανθρώπων.
Σαν φυσικός γνωρίζεις καλύτερα απο μένα ότι η συνισταμένη δύναμη κινεί τελικά τα πράγματα προς κάποια κατεύθυνση, αλλά αυτή στα κοινωνικά πεδία έχει πολλά εκατομύρια συνιστώσες. Κι' αν κάποιες απ' αυτές αδρανοποιηθούν δεν τρέχει τίποτα για το σύστημα. Θα συνεχίσει να κινείται στην κατεύθυνση της συνισταμένης! Μόνο που οι συνιστώσες θα ελέγχονται καλύτερα απο κάποιες "μεγάλες" δυνάμεις σταθερές και αναλοίωτες, που θα σου βγάζουν καθημερινά τη γλώσσα, γιατί τις έκανες τη χάρη να μη τις ενοχλείς...
Υ.Γ. Η αποχή ευνοεί τα μικρά κόμματα; Το θεωρώ παράλογο. Απλή αριθμητική: Έστω ότι απέχουν οι 30 στους 100. Πόσοι ψηφίζουν; 70. Τί ποσοστό ψηφοφόρων έχουν τα μεγάλα κόμματα , που τα ψηφίζουν βρέξει-χιονίσει; Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εκλογών μετά τη μεταπολίτευση κυμαίνεται απο 70 ως 85 % Να πάρουμε το κατώτερο; 70. Στους 70 ψηφοφόρους λοιπόν οι 50 θα ψηφίσουν τα μεγάλα κόμματα. Ας πούμε ότι με βάσει τις δημοσκοπήσεις παίρνουν: ΠΑΣΟΚ 27, Ν.δ. 23 , ΚΚΕ 6, ΣΥΝ 4, Οικολόγοι 4, ΛΑΟΣ 3, ΛΟΙΠΟΙ 3.
Αποτελέσματα:
ΠΑΣΟΚ: 38,6% , ΝΔ: 32,8%, ΚΚΕ: 8,6%, ΣΥΝ: 5,7%, ΟΙΚ-Π: 5,7%, ΛΑΟΣ: 4,3%, ΛΟΙΠΟΙ: 4,3%
Αν τώρα δεν υπήρχε καθόλου αποχή και μοιράζονταν οι ψήφοι αυτών που θα απείχαν εξίσου στα μικρά κόμματα θα είχαμε:
ΠΑΣΟΚ 27, Ν.δ. 23 , ΚΚΕ 12, ΣΥΝ 10, Οικολόγοι 10, ΛΑΟΣ 9, ΛΟΙΠΟΙ 9
Αποτελέσματα:
ΠΑΣΟΚ: 27% , ΝΔ: 23%, ΚΚΕ: 12%, ΣΥΝ: 10%, ΟΙΚ-Π: 10%, ΛΑΟΣ: 9%, ΛΟΙΠΟΙ: 9%
Όταν λοιπόν η αποχή βγαίνει "πρώτο" κόμμα τα μεγάλα κόμματα παίρνουν περίπου 39% και 33%, όταν εξαλείφεται τα μεγάλα παίρνουν 27% και 23% !!!
(Θεωρώ ότι όσοι απέχουν θέλουν να χτυπήσουν το δικομματισμό και επομένως δεν θα ψήφιζαν κανένα απο τα μεγάλα κόμματα)
Οσα γράφονται εδώ, είναι -κατά την ταπεινή μου γνώμη- ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ συμβιβασμός... ψηφίστε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, έστω και εάν από τα καθάρματα, θα διαλέξεις το ...λιγότερο κάθαρμα... και γιά να τους δώσεις το άλλοθι ότι τους "προτίμησες"... κάτι σαν το "μη χείρον βέλτιστον", λες και μπορείς να ξεχωρίσεις αυτόν που θα σου κάνει το ...μικρότερο κακό!
Σήμερα που ολοι έχουν αποδεχτεί ότι η αποχή είναι μιά αποδοκιμασία στο ΣΥΝΟΛΟ των πολιτικών κομμάτων, διαδικασιών κλπ., δεν βλέπω γιατί πρέπει να "δεσμευθούμε" από τα "δημοκρατικά στερεότυπα" και -σώνει και καλά- να ψηφίσουμε κάτι που απαξιώνουμε απόλυτα...
Μου κάνει εντύπωση στα όσα γράφεις ότι χρησιμοποιείς μέχρι και την ...17 Νοέμβρη γιά να ενοχοποιήσεις την αποχή...
Έχεις απόλυτο δίκιο! Αποδέχομαι αδιαμαρτύρητα το χαρακτηρισμό του συμβιβασμένου. Αρχίζω μάλιστα να υποψιάζομαι ότι είμαι και ολίγον τι μαζόχας, αλλά μη το κάνουμε θέμα.
Γράφεις:" Σήμερα που ολοι έχουν αποδεχτεί ότι η αποχή είναι μιά αποδοκιμασία στο ΣΥΝΟΛΟ των πολιτικών κομμάτων, διαδικασιών κλπ., δεν βλέπω γιατί πρέπει να "δεσμευθούμε" από τα "δημοκρατικά στερεότυπα" και -σώνει και καλά- να ψηφίσουμε κάτι που απαξιώνουμε απόλυτα..." Απο που προκύπτει το "όλοι"; Το 80% τουλάχιστον των πολιτών συμμετέχει στις εκλογικές διαδικασίες.
Απο την εμπειρία μου μάλιστα μέσα στον κομματικό μηχανισμό σε βεβαιώ, ότι τους πρώτους που συναντούσα στις μαζώξεις που οργάνωναν τα "καθάρματα", για να τα σφίξουν το χέρι και να δηλώσουν την παρουσία τους, ήταν αυτοί που τους απαξίωναν πιο πολύ στις κατ΄ιδίαν συζητήσεις μας. Τα "καθάρματα" είναι άνθρωποι με παράλληλες με τις δικές μας πορείες, σπλάχνα απο τα σπλάχνα μας και είναι όπως είναι, επειδή εμείς τους θέλουμε έτσι. Επειδή τους θέλουμε "καθάρματα" για τους άλλους, επιλεκτικά μεροληπτικούς και μεγαλόψυχους για πάρτι μας.Εμείς τους επιλέγουμε , εμείς τους αναδεικνύουμε, εμείς τους ανεχόμαστε κι' όταν γίνουν οι νταβατζήδες μας. Τουλάχιστον έχουμε την πολυτέλεια να τους επιλέγουμε μόνοι μας, γιατί μερικές φορές είναι αυτόκλητοι και μας βιάζουν όλους αδιάκριτα και με ιδιαίτερη αγριότητα, ειδικά όσους αντιστέκονται. Και εδώ που τα λέμε τι είναι η πολιτική; Ένας συνεχής αγώνας μεταξύ των κοινωνικών ομάδων για να αποφύγουν το βιασμό δεν είναι; Κι αν δε μπορούμε να τον αποφύγουμε, να τον απολαμβάνουμε τουλάχιστον. Γιατί μη μου πείς ότι τον αποφεύγουν αυτοί που δεν τους ψηφίζουν! Αν με πείσεις ότι εσύ καταφέρνεις και τη γλυτώνεις, τότε νάρθω και γω μαζί σου στην παραλία.
Υ.Γ. Το άρθρο είναι του Πάσχου Μανδραβέλη και το αναδημοσίευσα απο την Καθημερινή, υιοθετώντας το φυσικά. Δεν ενοχοποιώ καθόλου την αποχή. Είναι δικαίωμα και σεβαστή επιλογή για τον καθένα. Στο ότι προβάλλεται σαν πολιτική θέση διαφωνώ, ενώ , κατά τη γνώμη μου, είναι παραίτηση απο μια σημαντική διαδικασία για τη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Άλλο πράγμα είναι να λές ότι γυρνώ την πλάτη σ' αυτό το πολιτικό σύστημα και δε μ' ενδιαφέρουν οι λειτουργίες του και άλλο να δηλώνω ότι απέχω σαν ένδειξη διαμαρτυρίας γιατί δεν λειτουργεί σωστά (ενώ το αποδέχομαι). Γιατί, όταν μπούμε στη λογική , ότι όλοι οι πολιτικοί είναι καθάρματα, που μας κακοποιούν καθημερινά και δεν υπάρχει δυνατότητα να ξεφύγουμε απ' αυτούς με τις διαδικασίες που προβλέπει το πολιτικό μας σύστημα το επόμενο βήμα είναι να πάρουμε τα κουμπούρια και όποιον πάρει ο χάρος. Αυτό έκανε άλλωστε και η 17 Νοέμβρη.(Αν δεν μας προλάβουν άλλοι με τα τάνκς)
Ευχαριστώ γιά την φιλοξενία.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη.