ΛΙΓΑΠΟΛΑ

  Εκτιμώ και σέβομαι οποιονδήποτε άνθρωπο αφιερώνει προσωπικό χρόνο ασχολούμενος με τα κοινά, με την προϋπόθεση ότι οι δράσεις του είναι συμβατές με τα ανθρώπινα δικαιώματα και αποσκοπούν στη βελτίωση των συνθηκών συμβίωσης των ανθρώπων, ανεξάρτητα αν διαφωνώ ή συμφωνώ με τις μεθόδους ή τον τρόπο, που επιδιώκεται η υλοποίησή τους. Αυτό είναι άλλωστε το νόημα των πολιτικών διαφοροποιήσεων μεταξύ ανθρώπων και πολιτικών ομάδων σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ζωής. Στην αέναη προσπάθεια των ανθρώπων να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους εμπλέκονται πρόσωπα, ομάδες και ιδεολογίες . Η ιδεολογία έχει να κάνει με την ιεράρχηση των αξιών πάνω στις οποίες δομείται η λειτουργία μιας κοινωνίας. Οι διάφορες πολιτικές ομάδες είναι σύνολα πολιτών, που συμφωνούν στις σημαντικές γι; αυτούς ιεραρχήσεις. Η κάθε ομάδα παρουσιάζει με τον δικό της τρόπο τα πρόσωπα, που πιστεύει ότι θα εκφράσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ιδεολογία της και θέτει στην κρίση των πολιτών την ικανότητά της να πετύχ

Οι θεωρίες στηρίζονται κατά κανόνα σε κάποια αξιώματα. Ήτοι προτάσεις, που  δεν διαψεύδονται ποτέ από τις παρατηρήσεις μας αλλά δεν επιδέχονται απόδειξης. Ας επιχειρήσουμε λοιπόν να στηρίξουμε την πολιτική ιστορία της χώρας μετά τη μεταπολίτευση πάνω στα παρακάτω αξιώματα : Κατά περιόδους επικρατούν στην Ελλάδα κάποιες οικονομικές ελίτ, εγχώριες ή  ξένες με τους αντίστοιχους τοποτηρητές, που ελέγχουν την οικονομία της χώρας (ενέργεια, διατροφή, μεταφορές, ενημέρωση). Όταν αναφέρομαι σ’ αυτές θα τις αποκαλώ ΟΕ (οικονομικές ελίτ) Αυτές οι ΟΕ, υποστηρίζουν, προβάλουν, επικοινωνούν (με τα ΜΜΕ, που κατά κανόνα κατέχουν και συνεπώς ελέγχουν) και τα κατάλληλα πολιτικά πρόσωπα, ώστε να υπηρετούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντά τους, εξασφαλίζοντας την υποστήριξη ή στη χειρότερη περίπτωση την ανοχή μεγάλων λαϊκών δυνάμεων σε οποιοδήποτε αντιπροσωπευτικό πολίτευμα. Οι ΟΕ είναι ολιγάριθμες ομάδες ανθρώπων, που γνωρίζουν πολ

 Πολλοί πιστεύουν ότι με την αποχή από τις εκλογές  τιμωρούν τα μεγάλα κόμματα, καθώς θεωρούν ότι απέχουν από μια διαδικασία, στην οποία αυτά δίνουν μεγάλη σημασία. Οι εκλογές εκλαμβάνονται  ως η μεγάλη τους γιορτή και η αποχή ως ένδειξη δυσαρέσκειας  για την κακή τους πολιτική πρακτική στη διάρκεια άσκησης της εξουσίας. Έλα όμως που συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η αποχή είναι ψήφος ανοχής στα μεγάλα κόμματα και ευνοούνται τόσο περισσότερο, όσο πιο κοντά στην κορυφή βρίσκονται. Η απόδειξη είναι εύκολη και αρκεί η απλή αριθμητική.  Ας πάρουμε τα δεδομένα των εκλογών του 2019. Πήγαν στην κάλπη οι 57 από τους 100 πολίτες. Οι 43 για κάποιο λόγο δεν ψήφισαν. Πολλοί επειδή δεν μπορούσαν, άλλοι δεν πήγαν συνειδητά. Αυτοί θα μας απασχολήσουν και για λόγους οικονομίας, ας θεωρήσουμε ότι είναι οι μισοί, έστω οι 22. Από τους ψηφίσαντες οι 2 ψήφισαν άκυρο-λευκό, άρα τα έγκυρα ήταν 55. Πήραν ΝΔ: 39,85%, ΣΥΡΙΖΑ:31,53%, ΚΙΝΑΛ: 8,1%, ΚΚΕ: 5,3%, ΛΟΙΠΟΙ: 15,21%. Δηλαδή από τους 55 πολίτες 22 ψήφισαν ΝΔ