Γνώμη: Άσυλο ανιάτων
ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 27 Δεκεμβρίου 2008
Για κάθε συμφορά υπάρχει ένα άλλοθι. Για κάθε αποτυχία υπάρχει ένας φταίχτηςάλλος από εκείνον που μας κυβερνά. Αν τα σχολεία βράζουν, φταίει το ΚΚΕ που καθοδηγεί καταλήψεις. Αν οι δρόμοι παραδίδονται ανυπεράσπιστοι στους βανδάλους, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που χαϊδεύει αυτιά κουκουλοφόρων. Αν η διεθνής εικόνα της χώρας καταρρέει κι αν μας περιγράφει ο διεθνής Τύπος ως έναν παράδεισο της διαφθοράς, της δημοσιονομικής ασωτίας και (εσχάτως) της ανεξέλεγκτης βίας, φταίει ο Παπανδρέου που δίνει συνεντεύξεις σε μοχθηρούς ξένους δημοσιογράφους. Αν η Ηλεία κάηκε, πέρυσι, έφταιγαν σκοτεινές δυνάμεις που θέλουν το κακό του Καραμανλή, επειδή είναι φίλος του Πούτιν. Κι αν η Αστυνομία γλιστρά προς επίπεδα αναποτελεσματικότητας, ανάλογα με της Πυροσβεστικής (με το επιπλέον ελάττωμα να αναπληρώνει, πότε πότε, με αχρείαστη και εκ του ασφαλούς βία ψευτο-νταή, το επιχειρησιακό της έλλειμμα), φταίει το πανεπιστημιακό άσυλο που την εμποδίζει να κάνει τη δουλειά της και προσφέρει καταφύγιο στους εγκληματίες.
Το θρυλικό άσυλο επανέρχεται, λοιπόν, στη δημόσια συζήτηση ως το τέλειο άλλοθι: και για της Αστυνομίας την αδυναμία να τηρήσει τον νόμο και την τάξη και για του ίδιου του Πανεπιστημίου τον ακαδημαϊκό μαρασμό.
Να καταργηθεί, λοιπόν- ως ένας περιττός αναχρονισμός, κατάλοιπο μιας εποχής κατά την οποία πιστεύαμε ότι το Πανεπιστήμιο πρέπει να προσφέρει εκτός από χρήσιμες γνώσεις και μια αχρείαστη μύηση στη διεκδίκηση της ελευθερίας, κι ότι η φοιτητική ζωή πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από πειθαρχημένη διάβαση μιας γέφυρας προς τον «υπεύθυνο» επαγγελματικό βίο. Να καταργηθεί- για να μπορέσει επιτέλους και η δημόσια δύναμη να κάνει τη δουλειά της, δίχως να της δένει το άσυλο τα προκομμένα χέρια της!
Μοιάζει περιττό να επαναλάβει κανείς- ως τελευταία, έστω, προσευχή στον θεό της κοινής λογικής- ότι δεν είναι το άσυλο που εμποδίζει της Αστυνομίας το νόμιμο έργο. Αλλά δεν είναι, ίσως, περιττό να θυμηθούμε ότι για τη σημερινή εικόνα του Πανεπιστημίου, για τη διάβρωση της εσωτερικής του ζωής από την κουλτούρα της βίας, για την αδυναμία της πανεπιστημιακής κοινότητας να αυτοδιοικηθεί αποτελεσματικά και (παρεμπιπτόντως) να διαχειριστεί και την εφαρμογή ή την άρση του ασύλου, δεν φταίει ο ίδιος ο κατασυκοφαντημένος θεσμός. Φταίνε προπάντων εκείνοι που πρώτοι παίρνουν τα όπλα εναντίον του και ζητούν την κατάργησή του. Φταίει η από ετών, στην πράξη επιβληθείσα κατάλυση της δημοκρατίας στον χώρο που, κατ΄ εξοχήν, τη διεκδίκησε.
Πάνε χρόνια τώρα που τα φοιτητικά υποκαταστήματα των μεγάλων κομματικών αλυσίδων που κυριαρχούν στην εξω-πανεπιστημιακή αγορά έχουν καταλύσει την αντιπροσωπευτική δημοκρατία στο Πανεπιστήμιο. Πάνε χρόνια που οι κομματικές νεολαίες έχουν επιτύχει να ψηφίζουν οι φοιτητές κάθε χρόνο, αλλά ούτε αποτελέσματα να εκδίδονται ούτε όργανα δημοκρατικής εκπροσώπησης των φοιτητών κατά τμήμα, σχολή, και ίδρυμα να συγκροτούνται ούτε ο εθνικός φορέας, η ξεχασμένη ΕΦΕΕ, να αναγεννάται.
Το κενό αναπληρώνεται διπλά. Από τη μια οι μεγάλες, κυβερνητικές φοιτητικές παρατάξεις, απελευθερωμένες από τα δεσμά των δημοκρατικών κανόνων, ασκούνται στην πελατειακή πολιτική και εκπαιδεύονται στην τέχνη της πολιτικής διαφθοράς, συμμετέχοντας επ΄ ανταλλάγματι σε πρυτανικές εκλογές και στη διαχείριση κοινοτικών και άλλων προγραμμάτων. Και από την άλλη, οι μικρές μειοψηφίες που ενσωματώνουν τη βία στους κώδικες επικοινωνίας τους, απελευθερωμένες επίσης από τους κανόνες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, απαλλοτριώνουν ανεμπόδιστα, κατά τακτά διαστήματα, την εσωτερική ζωή των ιδρυμάτων. Το Πανεπιστήμιο, λοιπόν, δεν χρειάζεται περισσότερη Αστυνομία. Χρειάζεται, μάλλον, περισσότερη δημοκρατία. Ας δοκιμάσουμε, σαν πείραμα, να την αποκαταστήσουμε (αρχίζοντας από τις φοιτητικές εκλογές της ερχόμενης άνοιξης) πριν να ενταφιάσουμε τον θεσμό του ασύλου και παραδώσουμε τα ρημαγμένα πανεπιστημιακά κτίρια σε σιδηρόφρακτες διμοιρίες αστυνομικών.
Θα κερδίζαμε, ίσως, από το πείραμα και οι εκτός πανεπιστημιακού ασύλου εγκαταβιούντες. Γιατί δεν είναι τα πανεπιστήμια μόνον που δυναστεύονται από την υπαγωγή των κανόνων της δημοκρατίας στον πελατειακό κομματισμό και την άτυπη κατάλυση του δημοκρατικού ελέγχου από τον «καπιταλισμό της κομματικής πατρωνίας». Οι ίδιες αιτίες είναι που μετατρέπουν τον εκτός πανεπιστημιακού ασύλου δημόσιο βίο σε ένα άσυλο ανιάτων ασθενειών της δημοκρατίας, που μοιάζει- αυτό τουλάχιστον- ακατάλυτο.
Το θρυλικό άσυλο επανέρχεται, λοιπόν, στη δημόσια συζήτηση ως το τέλειο άλλοθι: και για της Αστυνομίας την αδυναμία να τηρήσει τον νόμο και την τάξη και για του ίδιου του Πανεπιστημίου τον ακαδημαϊκό μαρασμό.
Να καταργηθεί, λοιπόν- ως ένας περιττός αναχρονισμός, κατάλοιπο μιας εποχής κατά την οποία πιστεύαμε ότι το Πανεπιστήμιο πρέπει να προσφέρει εκτός από χρήσιμες γνώσεις και μια αχρείαστη μύηση στη διεκδίκηση της ελευθερίας, κι ότι η φοιτητική ζωή πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από πειθαρχημένη διάβαση μιας γέφυρας προς τον «υπεύθυνο» επαγγελματικό βίο. Να καταργηθεί- για να μπορέσει επιτέλους και η δημόσια δύναμη να κάνει τη δουλειά της, δίχως να της δένει το άσυλο τα προκομμένα χέρια της!
Μοιάζει περιττό να επαναλάβει κανείς- ως τελευταία, έστω, προσευχή στον θεό της κοινής λογικής- ότι δεν είναι το άσυλο που εμποδίζει της Αστυνομίας το νόμιμο έργο. Αλλά δεν είναι, ίσως, περιττό να θυμηθούμε ότι για τη σημερινή εικόνα του Πανεπιστημίου, για τη διάβρωση της εσωτερικής του ζωής από την κουλτούρα της βίας, για την αδυναμία της πανεπιστημιακής κοινότητας να αυτοδιοικηθεί αποτελεσματικά και (παρεμπιπτόντως) να διαχειριστεί και την εφαρμογή ή την άρση του ασύλου, δεν φταίει ο ίδιος ο κατασυκοφαντημένος θεσμός. Φταίνε προπάντων εκείνοι που πρώτοι παίρνουν τα όπλα εναντίον του και ζητούν την κατάργησή του. Φταίει η από ετών, στην πράξη επιβληθείσα κατάλυση της δημοκρατίας στον χώρο που, κατ΄ εξοχήν, τη διεκδίκησε.
Πάνε χρόνια τώρα που τα φοιτητικά υποκαταστήματα των μεγάλων κομματικών αλυσίδων που κυριαρχούν στην εξω-πανεπιστημιακή αγορά έχουν καταλύσει την αντιπροσωπευτική δημοκρατία στο Πανεπιστήμιο. Πάνε χρόνια που οι κομματικές νεολαίες έχουν επιτύχει να ψηφίζουν οι φοιτητές κάθε χρόνο, αλλά ούτε αποτελέσματα να εκδίδονται ούτε όργανα δημοκρατικής εκπροσώπησης των φοιτητών κατά τμήμα, σχολή, και ίδρυμα να συγκροτούνται ούτε ο εθνικός φορέας, η ξεχασμένη ΕΦΕΕ, να αναγεννάται.
Το κενό αναπληρώνεται διπλά. Από τη μια οι μεγάλες, κυβερνητικές φοιτητικές παρατάξεις, απελευθερωμένες από τα δεσμά των δημοκρατικών κανόνων, ασκούνται στην πελατειακή πολιτική και εκπαιδεύονται στην τέχνη της πολιτικής διαφθοράς, συμμετέχοντας επ΄ ανταλλάγματι σε πρυτανικές εκλογές και στη διαχείριση κοινοτικών και άλλων προγραμμάτων. Και από την άλλη, οι μικρές μειοψηφίες που ενσωματώνουν τη βία στους κώδικες επικοινωνίας τους, απελευθερωμένες επίσης από τους κανόνες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, απαλλοτριώνουν ανεμπόδιστα, κατά τακτά διαστήματα, την εσωτερική ζωή των ιδρυμάτων. Το Πανεπιστήμιο, λοιπόν, δεν χρειάζεται περισσότερη Αστυνομία. Χρειάζεται, μάλλον, περισσότερη δημοκρατία. Ας δοκιμάσουμε, σαν πείραμα, να την αποκαταστήσουμε (αρχίζοντας από τις φοιτητικές εκλογές της ερχόμενης άνοιξης) πριν να ενταφιάσουμε τον θεσμό του ασύλου και παραδώσουμε τα ρημαγμένα πανεπιστημιακά κτίρια σε σιδηρόφρακτες διμοιρίες αστυνομικών.
Θα κερδίζαμε, ίσως, από το πείραμα και οι εκτός πανεπιστημιακού ασύλου εγκαταβιούντες. Γιατί δεν είναι τα πανεπιστήμια μόνον που δυναστεύονται από την υπαγωγή των κανόνων της δημοκρατίας στον πελατειακό κομματισμό και την άτυπη κατάλυση του δημοκρατικού ελέγχου από τον «καπιταλισμό της κομματικής πατρωνίας». Οι ίδιες αιτίες είναι που μετατρέπουν τον εκτός πανεπιστημιακού ασύλου δημόσιο βίο σε ένα άσυλο ανιάτων ασθενειών της δημοκρατίας, που μοιάζει- αυτό τουλάχιστον- ακατάλυτο.
Δεν είναι τα πανεπιστήμια μόνον που δυναστεύονται από την υπαγωγή των κανόνων της δημοκρατίας στον πελατειακό κομματισμό και την άτυπη κατάλυση του δημοκρατικού ελέγχου από τον «καπιταλισμό της κομματικής πατρωνίας». Οι ίδιες αιτίες είναι που μετατρέπουν τον εκτός πανεπιστημιακού ασύλου δημόσιο βίο σε ένα άσυλο ανιάτων ασθενειών της δημοκρατίας, που μοιάζειαυτό τουλάχιστον- ακατάλυτο
Σχόλια