ΛΙΓΑΠΟΛΑ

      Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης έχει δύο σκέλη. Το πολιτικό και το ανθρώπινο. Το δυστύχημα είναι ότι οι παρεμβάσεις στο πολιτικό επίπεδο έχουν εμβέλεια που περιορίζεται στα δικά μας σύνορα και δεν αγγίζουν καθόλου τον πυρήνα του προβλήματος, που είναι η αιτία του φαινόμενου. Ήτοι,  φτώχεια , στραγγαλισμός των πολιτικών ελευθεριών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων , καθώς και η στήριξη που παρέχεται στους δυνάστες  των  πολύπαθων λαών από τις  κυβερνήσεις των «Αναπτυγμένων» κρατών  στο βωμό της εξυπηρέτησης της βασικής τους  «στρατηγικής», που αφορά τη δυνατότητα επιρροής  και επιβολής  των  συμφερόντων τους  στη διεθνή σκακιέρα. Μ’ αυτή τη λογική οι ανθρώπινες ψυχές αντιμετωπίζονται σαν αναλώσιμες αμελητέες ποσότητες και η προσπάθεια που καταβάλουν επικεντρώνεται πλέον στην απόθεση  των όποιων παρενεργειών στην πλάτη άλλων χωρών, που κατά κανόνα ελάχιστες  ευθύνες έχουν γ’ αυτή την κατάσταση. Μια από τις χώρες –θύματα αυτής της τακτικής είναι και η χώρα μας. Οι Ευρωπαίοι  προνόησ

Ενα υπόγειο μουσείο, που θα μοιάζει με τον αρχαίο τύμβο και θα εγκιβωτίζει τα σπάνια ευρήματα της ανασκαφής, θα δημιουργηθεί στη Μικρή Δοξιπάρα , στον Εβρο. Το έργο έχει ήδη πάρει την έγκριση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και αναμένεται η ένταξή του στο ΕΣΠΑ με το ποσό των 5 εκατ. ευρώ για να ξεκινήσουν οι εργασίες.      Η ανασκαφή στη Μικρή Δοξιπάρα, που άρχισε το 2002 από τη ΙΘ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, αποκάλυψε μια ιδιαίτερα σπάνια ταφική πρακτική των αρχών του 2ου αιώνα μ.Χ. Τα τέσσερα μέλη μιας οικογένειας γαιοκτημόνων αποτεφρώθηκαν και ενταφιάστηκαν μαζί με τα άλογα και τις άμαξες, που χρησιμοποιήθηκαν για να μεταφέρουν τα σώματά τους στον χώρο της ταφής, ενώ στην ίδια θέση κατασκευάστηκε σταδιακά μεγάλος τύμβος, για να διατηρηθεί ανά τους αιώνες ζωντανή η μνήμη των νεκρών. 1.700 τ.μ. Το μουσείο, έκτασης περίπου 1.700 τετραγωνικών μέτρων, θα είναι κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, στα πρότυπα του μουσείου των βασιλικών τάφων των Αιγών και

Ναι ή όχι στις συγχωνεύσεις μικρών Σχολικών μονάδων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια Εκπαίδευση; Υπάρχει λόγος να υπάρχουν Δημοτικά Σχολεία με 5-10 παιδιά σε μικρά χωριά, που οι βασικοί τους κάτοικοι είναι συνταξιούχοι και ένα δάσκαλο που καλείται να διδάξει μέχρι σε έξι διαφορετικές τάξεις , όπου ο “ανταγωνισμός” μεταξύ των παιδιών είναι ανύπαρκτος; Σε ένα σχολείο, που, αν αποκτούσε τις υποδομές ενός “σύγχρονου” Σχολείου θα ανέβαζε το κόστος ανά μαθητή σε δυσθεώρητα ύψη ακόμα και για χώρες που φημίζονται για τη γενναιοδωρία τους στα θέματα της παιδείας; Τι “εφόδια” αποκτά ένας μαθητής Γυμνασίου ή Λυκείου για να ξεπεράσει τους “ανταγωνιστές “ του στο σκληρό και ανελέητο αγώνα δρόμου με έπαθλο την είσοδο σε μια “καλή” Πανεπιστημιακή Σχολή , σε ένα μικρό επαρχιακό Γυμνάσιο , όπου τα Μαθηματικά διδάσκονται από τον Φυσικό, η φυσική από Μαθηματικό, η ιστορία από καθηγητή Αγγλικής φιλολογίας κ.λ.π., καθώς επίσης δε μπορούν να διδαχθούν μαθήματα επιλογής, επειδή δεν είναι δυνατόν